hello, senyoras! sorry po if wala akong paramdam ng five days huhuhu. medyo nabusy ako nitong mga nakaraang araw tas binabawi ko pa ang mga tulog ko. pero no worries po, hindi na po ako aabsent hehe. see you tomorrow poo
Humugot nang malalim na hininga si Leon at tumingin sa kanyang ama na abala sa paghithit ng sigarilyo. Kahit na nasa hospital ito ay may IV fluid pa sa kamay ay hindi ito hadlang sa kanyang bisyo. Mahinang napailing si Leon.“Alam kong marami akong pagkukulang kay Lucas,” sambit ni Don Leonardo at bumuga ng usok saka tumingin sa kanya. “Kaya naman pinagbibigyan ko siya sa lahat ng gusto niyang mangyari at gawin.”He bit his lower lip. “Kahit pa kapatid niya mismo ang babanggain niya.”Tipid na ngumiti ang ama at bumutong hininga. “To be honest, I feel bad. Hindi ko kayo nagabayan nang maayos ng mga kapatid mo. Masasabi kong, I was an irresponsible father to you, to Lucas, and to Pierce.”Sobrang seryoso ng kanilang usapan at sobrang lalim. This is the very first time in his life na nakausap niya ang ama nang ganito ka-seryoso. Sa bawat usapan kasi niya ay nananaig ang pagiging boss nito at pagiging alila niya. He was blind to see it at first but then things changed. And now, nothing c
Hinayaan lang ni Chandria na yumakap sa kanya si Leon. Because this is the least thing she could do for him to lighten his mood. Mukha kasing mabigat ang pinagdadaanan nito. And it seems like what happened today bothered him so much. She caressed his back and closed her eyes. Nang mukhang maayos na ang paghinga ni Leon ay saka pa lamang siya kumalas sa yakap at tinignan ang binata. Chandria looked at him in the eye and saw sadness in them. “What happened?” hindi niya mapigilang tanungin ito. “Are you okay? Why do you… why do you look so sad?” Umiling lang ito sa kanya at bumuntong hininga. Nangunot ang noo niya dahil mukhang walang balak na magsabi si Leon sa nangyari at kung bakit ganito ang akto nito. And she completely understands that. Kaya naman hindi na niya pa ito pipilitin pang magsalita. “Do you want to rest first?” malumanay niyang tanong. Leon nodded his head. Agad niya naman itong sinamahan patungo sa loob ng silid na kanilang tinutuluyan. He took off his jacket na aga
“Calm down, okay?” pilit niyang kinakalma ang dalaga.Chandria is the most vulnerable person he knows. Sobrang sensitive ng feelings nito kaya naman ingat na ingat siyang h’wag itong saktan. But then some truth will surely hurt her, at isa na roon ang katotohanang si Lucas ang gagawa nito sa kanya.Leon did some background investigation about her and Lucas’s friendship, at masasabi niyang sobrang close ng dalawang ito. Hindi niya lang makuha kung bakit nagagawa ito ni Lucas kay Chandria. If it’s only for love, tatanggapin niya ang mga bata.He scoffed. As if naman magpaparaya pa siya ngayon. Ilang beses na siyang nagparaya ang he thinks it’s now time to be selfish. Ipagdadamot na niya si Chandria sa lahat ng nagbabalak umagaw rito. Kahit pa kapatid na niya ang makakalaban niya.Niyakap niya nang mahigpit ang dalaga at hinalikan ang noo nito. Hindi niya tuloy alam kung tama ba ang desisyong sabihin dito ang tungkol kay Lucas. But then she deserves to know the truth. Hindi pwedeng manat
Pinasadahan ng tingin ni Chandria ang kabuoan ng labas ng building kung saan nila tatagpuin si Lucas. Hindi alam ng dalaga kung alam ba ni Lucas na nandito sila. But there’s only one’s thing for sure, she’s nervous.“Let’s get inside?”Wala sa sarili siyang napatingin kay Leon at hilaw na ngumiti. Gusto niyang mag-back out ngunit hindi na pwede. They’re already here. The only thing she can do right now is to calm down and control her emotions.Humawak siya sa braso ni Leon at sabay silang pumasok sa loob ng hotel. Yes, it’s a hotel. At sa totoo lang ay kinakabahan siya. After that incident she had in a hotel during the twin’s birthday, pakiramdam niya ay nagkaroon na siya ng trauma. Pakiramdam niya ay mauulit na naman ‘yon.Nagtaka siya nang tumingin sa binata nang bigla itong tumigil sa paglalakad. Leon faced her and said, “You’re trembling like crazy. Are you okay?”She roamed her eyes once again before looking at Leon. Buong pagtatapat siyang umiling dito at bumuntong hininga. “No,
“I’m sorry,” sambit ni Lucas sa kanya. “I have loved you so much, Chandria. Mali ang iniisip mo noon na kaya kita ganoon kung protektahan ay dahil sa tinuturing kitang kapatid.”Tatahimik na nakikinig ni Chandria. Matapos ng ilang minutong pakiusap ni Chandria kay Leon na hayaan muna sila ni Lucas dito sa loob na mag-usap nang masinsinan ang half-brother nito. Hindi napapanatag si Leon kaya naman sinabi nitong sa labas muna siya mananatili.“I’m so sorry.” Tipid itong ngumiti sa kanya. “I’m sorry sa nagawa ko. I was blinded. Iniisip ko kasi na lahat na lang ng meron ako ay inaagaw ni Leon at ng kapatid niya.”“That’s why you think I am one of your possessions? Are you out of your mind?” nagpipigil luha niyang sambit. “I was waiting, I was waiting for that child, Lucas. Hindi mo alam kung paano ko… paano ko pinagkakaingatan ang pagbubuntis ko tapos…”Tinakpan ni Chandria ang kanyang mukha at humikbi. Hinding-hindi niya ito matatanggap. Kahit ilang sorry pa ang lumabas sa bibig ni Lucas
Tahimik na nakatitig si Chandria sa kawalan na hinahayaan naman ni Leon. She’s happy and relieved at the same time that someone can read what’s going on inside her head. Gustong gusto niyang magpunta sa lugar kung saan malamig ang simoy ng hangin at malayo ang matatanaw.And it seems like Leon can understand her in some ways no one could. And she’ thankful. Thankful is an understatement for what Leon is doing right now. This actually saved her mental health.“If you don’t mind me asking, what did you guys talk about?” mahinang tanong ni Leon sa kanyang tabi.Mapait siyang napangiti sa tanong nito at kusang tumulo ang luha sa kanyang mga mata na agad niya namang pinuasan. “I can’t imagine someone like him existed.”Hanggang ngayon ay hindi maalis sa isipan ni Chandria kung paano ito nag-request na h’wag siyang ipakulong. How can he ask that kind of request in front of her face? Ngayon niya pa ba hindi ipapakulong? Kung kailan may mga ebidensya ng nakalatag?“What did he tell you?”“He
Tahimik lamang si Chandria sa tabi ni Leon na ang mga mata ay diretsong nakatingin sa kalsada. To be honest, she’s hurting. Sobrang bigat ng kanyang dibdib ngayon at nasasaktan siya. Hearing the phone call he had with Lindsay’s father is like slapping her with reality.Binaling ni Chandria ang kanyang paningin sa labas ng bintana ng sasakyan habang kagat ang ibabang labi. Alam niyang ramdam ni Leon na wala na siya sa mood. Ang tuwa niya kanina matapos ng pagmumuni nila ni Leon sa burol ay napalitan ng lungkot at sakit ngayon habang pauwi sila.It seems like Leon noticed that that phone call stirred her mood kaya naman ramdam niya ang panay pagsulyap nito sa kanyang pwesto na pilit niyang h’wag pansinin. Sa totoo lang ay hindi alam ni Chandria kung ano ang kanyang dapat na maramdaman.Should she feel mad? Sad? Broken? Hindi niya alam. Hindi niya rin alam kung may karapatan din siyang makaramdam ng galit dahil alam niya namang walang nararamdaman si Leon para sa babaeng ‘yon.But still…
They filled a case against Lucas and that made Chandria feel a little better. Bahagyang naibsan ang takot na kanyang nararamdaman para sa kanyang mga anak at para rin sa kanyang mga magulang.A week passed and her parents moved out of their house. Ang sabi ng kanyang ina ay kailangan ng mga itong umuwi dahil walang nagbabantay sa kanilang bahay at lahat ng mga gamit nito ay nandoon kaya naman hinayaan na lang ni Chandria na umuwi ang mga ito.At dahil alam ni Leon na hindi siya mapapanatag na umuwi ang kanyang mga magulang, he sent five men to guard the house and two guards to look after her parents during their work.In other words, Leon made her life easier and less stress. Hindi niya alam kung ano ang nagawa niya noon para maging ganito ang lalaking makaakasama niya sa habang buhay.“Are you okay?”Wala sa sarili siyang nag-angat ng tingin sa kanyang pinsan nang magsalita ito para putulin ang kanyang malalim na pag-iisip. Tipid siyang ngumiti rito at tumango.“Oo naman. Bakit mo na