Chapter 31Kissing him right now feels surreal."Carl," I murmured in between our kisses. Hindi namin inalintana ang buhos ng ulan. Wala kaming lamig na nararamdaman dahil kapwa abala sa halik na pinagsasaluhan.He's nibbling my upper lip and my lower lip like he's thirsty for something. I couldn't equal his hunger. Parang nagsabay ang sabik at pag-iingat sa klase ng halik na ginagawad niya sa akin ngayon. I can't explain.But I just knew that this feels so good. His kisses feels so good."Carl," muli kong sambit saka bahagya siyang tinulak.Nanghihina siyang tumigil sa paghalik kaya dahan-dahan kong binuksan ang mga mata ko. Our eyes met. Nakaawang ang mga labi naming pareho para humabol ng hininga. The rain's still pouring and non of us care."Max," he murmured before kissing my forehead. Muli kong pinikit ang mga mata ko para danhim ang init ng labi niya sa noo ko.His lips stayed on my forehead for a couple of seconds before he kiss my nose in the most gentle way that he can. At sa
Chapter 32I waited for his answer but nothing came. Napabuntong hininga na lang ako saka inilabas na ang pinamili niya. He bought ready to cook pasta and some noodles. May mga can goods rin."I'll just cook," sabi ko kaya bahagya siyang lumayo sa akin at tumango habang namumungay ang mga mata.Inilabas ko lahat ng kailangan sa pasta na hinihingi niya. And after preparing the ingredients I then look at him again. Naabutan ko siyang nakatayo pa rin sa gilid ko at tutok na tutok sa akin."After you left me you immediately went here?" he asked casually. Mabilis naman akong nag-iwas ng tingin saka tumango."Nagpalipat-lipat lang ako ng bus kaya nakarating ako dito," sabi ko bago pumunta sa kalan para makagawa na ng apoy."Let me," biglang sabi niya saka mabilis na kinuha sa kamay ko ang lighter na gagamitin pangsiga sa kahoy.Napalunok ako saka tiningnan siyang magpaapoy. Sa una kita ko ang hirap niya sa pag-aayos pa lang ng kahoy kaya akmang kukunin ko na sana para ako na lang ang gumawa
Chapter 33His kisses trailed down to my neck while we are both lying on my bed and he's above me. I couldn't help but to grip his hair while his lips are doing their work to wake the heat in my whole body."Carl," I called his name in embarassing way causing him to look at me while he's still busy kissing my collar bones."What happened here?" he asked when he lifted my shirt. Bumungad sa kanya ang maliit na pasa na sa ilalim ng dibdib ko.Napaawang ang mga labi ko at akmang itutulak ko na sana siya kaso dahan-dahan niyang hinalikan ang pasa ko na tila pilit niyang pinapawa lahat ng sakit. I closed my eyes tightly because of that and I couldn't control the pleasure.In a swift move I found myself naked and he is too. Sinasamba niya ang jatawan ko at wala akong ibang magawa kundi ibigay sa kanya ang sarili ko ng buong-buo."Uhmmm," I moaned when I felt his kisses trailing down to my stomach. "You got some bruises," he murmured while kissing every inch of my skin. I so love this. I lo
Chapter 34I slowly opened my eyes. Sandaling nanlabo ang mga mata ko pero nang unti-unting maka-adjust sa ilaw ay nakita ko ang puting kisame at puting pader ng kwarto kung nasaan man ako ngayon.Napasinghap ako at unti-unting umupo pero natigilan ako nang may maramdamang sakit sa kamay ko. At iyon na lang ang gulat ko nang mqkita na may dextrose na nakakabit sa akin. Anong ginagawa ko dito?Sinong nagdala sa akin dito?Nanlaki ang mga mata ko sa sobrang pagtataka at tiningnan ko bawat sulok ng kwarto para maghanap ng tao pero wala akong nakita. Ilang sandali pa ay bumukas ang pinto. Mas inayos ko ang pagkakaupo ko pero mas nadagdagan ang kaba ko nang matanaw na pumasok si Carl kasunod ang isang babae na doktor.Kaagad nagtagpo ang mga mata namin ni Carl pero puro kalamigan ang nakita ko doon."She's awake now. Maiwan ko na kayo, Mr. Sarmiento. Ipatawag niyo lang po ako kung may kailangan ulit kayo," sabi ng Doktor bago umalis.Kumabog ng husto ang puso ko nang muling magtama ang mg
Chapter 35Hindi nagtagal ay lumapag kami sa Manila. Hinawakan ni Carl ang kamay ko saka dinala ako palabas ng eroplano. I just can't breath properly. Parang ang bigat-bigat ng dibdib ko.I can't imagine that I'm really here right now."Come here," Carl said when we both entered the black care. Hinigit niya ako palapit sa kanya habang ako ay namumutlang nakatingin sa labas. Habang umaandar ang kotseng sinasakyan namin ay hindi ko masukat ang kaba ko habang tinatahaw ko ang mga matataas na gusali.Nanginig ako at ilang beses na napunok. And Carl probably noticed that I'm not comfortable so he look at my eyes. "I already contact the trusted Doctor that I knew in a very high-end hospital. Bukas na bukas ay magpapa-check up ka," sabi niya at napalunok na lang ako.Is this really true?"Pwede ba akong tumanggi, Carl?" nanghihinang tanong ko pero mariin lang nuya akong tiningnan bago siya huminga ng malalim."D*mn, I wanted to bring you home but not because of this," mahinang bulong niya s
Chapter 36The next day we visited the Doctor. Kaagad akong napasailalim sa ilang test kaya hinang-hina ako matapos iyon. I can't walk because my legs feels so weak. Kinailangan pa akong ilagay sa wheelchair."Is everything okay?" tanong ni Carl pagkakita sa akin. I can't flash a smile because I really feels so weak. Dahil doon ay bahagya siyang lumuhod para mas matingnan ako ng maayos.I can't do this anymore. Pakiramdam ko mas mapapadali ang kamatayan ko. Can't even feel my legs. Pakiramdam ko baldado ako sa mga oras na 'to."Let's wait for the result then we'll fly to the US," sabi niya. I wanted to shake my head but I couldn't so I just stared at him.Ilang sandali pa nakaya kong magsalita."Carl, don't you have a work? You don't have to do all of these for me. You have your own life," sabi ko pero bahagya lang siyang umiling at ngumisi."I don't have work," sagot niya.Napahinga na lang ako ng malalim saka napaiwas na lang ng tingin. Ilang minuto pa ang lumipas ang unti-unting bu
Chapter 37Nang makaalis si Don Sarmiento ay mabilis akong tumakbo papunta sa itaas. At nang makarating ako sa kwarto ko ay kaagad kong hinagilap ang mga damit ko at inayos.Carl's world isn't for me. This is forbidden. Hindi maawat ang mga luha ko habang inaayos ko ang mga damit ko.His world is not for me. Hindi ako dapat bumalik pa dito. Hindi ko na dapat pinagsiksikan pa ang sarili ko.Nang maayos ko lahat ng gamit ko ay nalingunan ko ang isang notebook sa maliit na lamesa sa tabi ng kama. Mabilis akong lumapit doon at kahit nababasa na iyon ng luha ko ay tinuloy ko pa rin ang pagsusulat ng huling mensahe ko para sa kanya.Dear Carl,Your world isn't for me. Kahit anong gawin ko hinding-hindi ako makakapasok sa mundo mo. Let me live on my own. I'll set myself free and I'll let God write my fate. Thank you for everything. Thank you for helping me. I appreciate it all very very much. I want you to know that I am happy. Masaya ako sa maikling panahon na nakita ko ang Carl na totoo at
Chapter 38"Doc! Doc! Doc! Gising na siya!" Dahan-dahan kong minulat ang mga mata ko. Sumakit iyon ng husto pero kahit nanlalabo ay pilit kong inaninag ang mga nasa paligid. Sari-saring mukha ang nakita ko na nagbigay sa akin ng takot at kaba dahil parang naghalo-halo ang mukha nila sa utak ko."Check her vitals!" "She's awake now!""This is a miracle!"I slightly opened my mouth because I don't understand anything.Nasaan ako?"S-Sino kayo?" nanginginig na tanong ko habang tinitingnan ang satusating mukha ng mga nakapalibot sa akin.My throat is dry. Hindi ako makahinga ng maayos. My head is spinning."W-Water," I stuttered before trying to sit.Kaagad na may nag-abot sa akin ng isang basong tubig. Dahan-dahan akong uminom at dahil doon ay medyo bumuti ang pakiramdam ko. And after that I clearly saw a Doctor eyeing me."Can you blink three times?" he said so I followed him.Napalunok ako nang ngumiti siya ng malapad. His white teeth showed. Bahagyang nangunot ang noo ko."What's you