I don't really care about the relationship of the two. Pero nakapagtatakang labis akong nainis sa aking narinig.
"It's none of my business. Wear your clothes now babies," baling ko sa mga bata at binalewala ang turan ni Juancho.
"Can you please not apply that 'none of my business' to me?"
"It's really not of your business to restrict me," laban ko sa kaniya habag binibihisan ang mga bata.
"I'm not restricting you, I'm pleading," aniya
"Really? Then pleading rejected."
Sekreto akong napangiti ng makita ang pag buntong hininga ni Juancho. I totally won this argument.
Pagkatapos bihisan ang mga bata ay itinuro ni Juancho ang isang kwarto na maaaring gamitin namin ng mga bata sa gabing iyon. The room was strangely perfect for the kids. As if it was meant for them.
Well, hindi narin nakakapagtaka kung naipaayos niya ito ng malaman niyang anak niya ang dalawang bata.
Ilan
Kabanata 31Inayos ko ang marigold at cypress sa vase na nasa counter. Malaki ang aking problema ngayong araw, isang dahilan ay dahil sa bahay parin ni Juancho uuwi ang mga bata dahil hindi pa raw sigurado kung ligtas na nga bang bumalik sa bahay at siyempre dahil pupunta ang mga bata ay otomatiko ring doon ako uuwi. Ngunit hindi ito ang pinakamalaking dagok ngayon.“Mahihigop na ako sa lalim ng mga buntong hininga mo Orelia,” usal ni ma’am Lony sa kaniyiang paglabas mula sa storage room.Tumingin ako sa kaniya at muling bumuntong hininga. I sprayed water on the marigold.“Ano pa kasi ang problema?” tanong niya, ngunit ng makitang wala akong balak magsalita ay dinagdagan niya ang kaniyan turan.“So I know for a fact that you are now living with the CEO of White Swan, iyan ba ang problema mo?” Lumaki ang aking mata sa mga salitang lumabas sa kaniyang bibig.“Pano mo po nalaman?” may himig ng pan
“Anong ibig mong sabihin Juancho? You said everything was fine!” nagsimula akong maging hestirical sa sinabi ni Juancho.“Calm down Orelia, I’m doing everything I can and I assure you that they are okay,” hindi na makikita ang ekspresiyon sa kaniyang mukha pagkabigay niya ng balitang nawawala ang mga bata. It is back to its usual.“Nasaan sila? Paano sila nawala sa paningin mo? If anything happened to them…”“My men were in surveillance outside the school when it happened, the teacher said somebody called saying you wanted to see the kids. She was suspicious but she went and see the person anyway, that’s when it happened. The teacher was knocked out and the kids were taken, everything happened inside the school campus, my men noticed the speeding van and it was too late. But they followed it and they’re on their trail now, so don’t worry okay?”His pleading eyes s
“But kailangan kong magtrabaho Juancho,” pangangatwiran ko sa kaniya.“And I told you it’s not safe for you to be so far away,” paninindigan rin niya.Nais ni Juancho na tumigil muna ako pansamantala sa pagtatrabaho sa Marquez Flowers, dahil nga sa panganib na maaari kong kaharapin. Kunumpirma niya rin ang hinala kong hindi aksidenta lamang ang muntik kong pagkabangga. It was too coincidental with the children’s accident too kaya hindi niya nais na magpatuloy ako sa pagtatrabaho sakaling maulit muli ang pangyayaring iyon.“But I need to work Juancho, paano ko susuportahan ang mga bata?” ng binigkas ko ang mga salitang iito ay dumaan ang pagkadismaya sa mukha ni Juancho.“Do you think I can’t provide for you?”“No, hindi iyan ang ibig kong sabihin. But I can’t just leech on you especially that we don’t really have…” bumuntong hininga
“Nang bumalik siya sa hacienda Louisiana, we were already planning on going back to the city. Ang aking asawa ay may kinahaharap ring problema sa kaniyang negosyo ng mga panahong iyon. Hindi ko nais na iwanan si Ofelia ngunit kinumbinsi niya akong sundan nan ang aking asawa at wag mag alala sa kaniya, since she was in the hacienda I did not worry much. Pero mali ako, nabalitaan ko na lamang dalawang taon ang nakalipas, that Ofelia was gone.”Nanginginig ang aking mga kamay na nakakuyom, kinagat ko ang aking labi at pilit na pinipigilan ang aking mga luha.“She was gone, ano ang ibig niyong sabihin sa linyang iyan?”Mabilis ang tibok ng aking puso, lumaki akong walang kaalam alam sa mga pangyayaring ito sa buhay ko, sa buhay ng aking ina. Gaano kasakit ang kaniyang mga dinanas? Is she alive? Pilit akong kumakapit sa kaisipang ito, but I know…“She died.” Ang mapait na katotohanan ay umatake sa
“Ano ang nangyari Kito? Nasaan ang mga bata?”Labis ang akin takot nang makita kong umiilaw ang emergency watch na ibibigay sa akin ni Juancho. Isa lamang ang ibig sabihin ng pag-ilaw nito, the kids’ watch were forcefully removed that means they are in danger.Narinig ko ang pag buntong hininga ni Kito sa kabilang linya, “I’m sorry,” aniyaNawala ang lakas sa aking kamay,the cellphone fell on the sofa which was caught by Juancho. Ang kaliwa niyang kamay ay nakahawak sa aking nanginginig na mga kamay.Hindi ito maaari, ang mga bata…“What happened?” kalmado ang boses ni Juancho na nagtatanong ngunit ang kamay niya na nakahawak sa akin ay mas lalong humihigpit as if he was sucking force from me so he could stay calm. Madilim ang kaniyang mukhang nakikinig sa mga sinasabi ni Kito sa kabilang linya.Then I saw it, a flash of relief on his face, “Alright,&rdquo
“Bakit ka umiiyak Lezzie? Anong nangyari kay Sato?”Pabalik balik ang tingin ko mula kay Lezzie at papunta kay Sato. May pagtatanong ko ring tiningnan si Kito na siyang kumakarga kay Sato.“Sato is okay mommy, just a little scratch,” mahinang boses na paliwanag ni Sato.“Mommy, kasalanan ko po!” umiiyak na saad ni Lezzie.“It’s not your fault Letchi, it was the bad kids’ fault.” Turan ni Sato.Lumapit si Juancho sa umiiyak na si Lezzie at kinarga ito papunta sa upuan.“Can you tell me the whole story princess?” puno ng luha ang mga matang tumango si Lezzie.Kinuha ko si Sato kay Kito at umupo sa harap ng dalawa. Pauupuin ko pa sana si Kito ngunt tumanggi siya sa kadahilanang mayroon pa siyang gagawin. Bago siya tuluyang lumabas ay may binulong siya kay Juancho na dahilan ng pagdilim ng mukha nito.Sinimulan ni Lezzie ang kaniyang kwento. Ayon kay Lezzie it
“Nani wo shitemasuka Franco?” iritadong boses ni Juancho ang bumungad sa akin habang papasok ako ng opisina niya.“Talk human Jayto!” paikot ikot si Franco sa loob ng opisina na tila ba may hinahanap, dumapa pa ito upang tingnan ang ilalim ng sofa.Napa buntong hininga na lamang si Juancho sa kaniyang pinsan. Hinilot niya ang kaniyang sintido, “What are you doing?” ulit niya sa kaniyang naunang tanong.Tumigil si Franco sa paghahanap at lumapit sa mesa ni Juancho, ipinuwesto niya ang dalawang kamay sa kaniyang beywang, “Sabado Jayto,” makahulugan niyang wika.He anticipatedly looked at Juancho. May ipinangako ba sa kaniya si Juancho? Patuloy lamang akong nagmatyag sa kanila. Nakapagtataka, paano kaya haharapin ni Juancho ang kakulitan ni Franco?“And what if it’s Saturday Franco?”Ibinalik ni Juancho ang kaniyang atensiyon sa binabasang dokumento. Dah
“Hi Miss Jane.” Hinawakan ko ang door knob upang pumasok na sa loob ng opisina nang muling magsalita si Jane.“I see that you are being kept a secret. Poor you,” aniya.Mabilis akong napatingin sa kaniya, she was wearing a face full of fake sympathy and pity. What’s up with her?“Ano ang ibig mong sabihin Miss Jane?”“Don’t you really know? That’s a pity then.” Nagsimula nan siyang tumalikod ngunit hndi pinalagpas ng aking mata ang munting ngiti sa kaniyang labi.Alam kong ang ibig niyang sabihin sa kaniyang mga salita ay ang pagtatago ni Juancho ng totoong relasyon naming dalawa.Hinawakan ko ang singsing sa aking leeg. Ang singsing na ibinigay ni Juancho sa akin ay ginawa kong kwintas nang mapagdesisyonan naming itago muna pansamantala ang aming relasyon. Wala dapat akong ipag-alala dahil ako ang humingi nito kay Juancho, that woman does not know wh