“But kailangan kong magtrabaho Juancho,” pangangatwiran ko sa kaniya.
“And I told you it’s not safe for you to be so far away,” paninindigan rin niya.
Nais ni Juancho na tumigil muna ako pansamantala sa pagtatrabaho sa Marquez Flowers, dahil nga sa panganib na maaari kong kaharapin. Kunumpirma niya rin ang hinala kong hindi aksidenta lamang ang muntik kong pagkabangga. It was too coincidental with the children’s accident too kaya hindi niya nais na magpatuloy ako sa pagtatrabaho sakaling maulit muli ang pangyayaring iyon.
“But I need to work Juancho, paano ko susuportahan ang mga bata?” ng binigkas ko ang mga salitang iito ay dumaan ang pagkadismaya sa mukha ni Juancho.
“Do you think I can’t provide for you?”
“No, hindi iyan ang ibig kong sabihin. But I can’t just leech on you especially that we don’t really have…” bumuntong hininga
“Nang bumalik siya sa hacienda Louisiana, we were already planning on going back to the city. Ang aking asawa ay may kinahaharap ring problema sa kaniyang negosyo ng mga panahong iyon. Hindi ko nais na iwanan si Ofelia ngunit kinumbinsi niya akong sundan nan ang aking asawa at wag mag alala sa kaniya, since she was in the hacienda I did not worry much. Pero mali ako, nabalitaan ko na lamang dalawang taon ang nakalipas, that Ofelia was gone.”Nanginginig ang aking mga kamay na nakakuyom, kinagat ko ang aking labi at pilit na pinipigilan ang aking mga luha.“She was gone, ano ang ibig niyong sabihin sa linyang iyan?”Mabilis ang tibok ng aking puso, lumaki akong walang kaalam alam sa mga pangyayaring ito sa buhay ko, sa buhay ng aking ina. Gaano kasakit ang kaniyang mga dinanas? Is she alive? Pilit akong kumakapit sa kaisipang ito, but I know…“She died.” Ang mapait na katotohanan ay umatake sa
“Ano ang nangyari Kito? Nasaan ang mga bata?”Labis ang akin takot nang makita kong umiilaw ang emergency watch na ibibigay sa akin ni Juancho. Isa lamang ang ibig sabihin ng pag-ilaw nito, the kids’ watch were forcefully removed that means they are in danger.Narinig ko ang pag buntong hininga ni Kito sa kabilang linya, “I’m sorry,” aniyaNawala ang lakas sa aking kamay,the cellphone fell on the sofa which was caught by Juancho. Ang kaliwa niyang kamay ay nakahawak sa aking nanginginig na mga kamay.Hindi ito maaari, ang mga bata…“What happened?” kalmado ang boses ni Juancho na nagtatanong ngunit ang kamay niya na nakahawak sa akin ay mas lalong humihigpit as if he was sucking force from me so he could stay calm. Madilim ang kaniyang mukhang nakikinig sa mga sinasabi ni Kito sa kabilang linya.Then I saw it, a flash of relief on his face, “Alright,&rdquo
“Bakit ka umiiyak Lezzie? Anong nangyari kay Sato?”Pabalik balik ang tingin ko mula kay Lezzie at papunta kay Sato. May pagtatanong ko ring tiningnan si Kito na siyang kumakarga kay Sato.“Sato is okay mommy, just a little scratch,” mahinang boses na paliwanag ni Sato.“Mommy, kasalanan ko po!” umiiyak na saad ni Lezzie.“It’s not your fault Letchi, it was the bad kids’ fault.” Turan ni Sato.Lumapit si Juancho sa umiiyak na si Lezzie at kinarga ito papunta sa upuan.“Can you tell me the whole story princess?” puno ng luha ang mga matang tumango si Lezzie.Kinuha ko si Sato kay Kito at umupo sa harap ng dalawa. Pauupuin ko pa sana si Kito ngunt tumanggi siya sa kadahilanang mayroon pa siyang gagawin. Bago siya tuluyang lumabas ay may binulong siya kay Juancho na dahilan ng pagdilim ng mukha nito.Sinimulan ni Lezzie ang kaniyang kwento. Ayon kay Lezzie it
“Nani wo shitemasuka Franco?” iritadong boses ni Juancho ang bumungad sa akin habang papasok ako ng opisina niya.“Talk human Jayto!” paikot ikot si Franco sa loob ng opisina na tila ba may hinahanap, dumapa pa ito upang tingnan ang ilalim ng sofa.Napa buntong hininga na lamang si Juancho sa kaniyang pinsan. Hinilot niya ang kaniyang sintido, “What are you doing?” ulit niya sa kaniyang naunang tanong.Tumigil si Franco sa paghahanap at lumapit sa mesa ni Juancho, ipinuwesto niya ang dalawang kamay sa kaniyang beywang, “Sabado Jayto,” makahulugan niyang wika.He anticipatedly looked at Juancho. May ipinangako ba sa kaniya si Juancho? Patuloy lamang akong nagmatyag sa kanila. Nakapagtataka, paano kaya haharapin ni Juancho ang kakulitan ni Franco?“And what if it’s Saturday Franco?”Ibinalik ni Juancho ang kaniyang atensiyon sa binabasang dokumento. Dah
“Hi Miss Jane.” Hinawakan ko ang door knob upang pumasok na sa loob ng opisina nang muling magsalita si Jane.“I see that you are being kept a secret. Poor you,” aniya.Mabilis akong napatingin sa kaniya, she was wearing a face full of fake sympathy and pity. What’s up with her?“Ano ang ibig mong sabihin Miss Jane?”“Don’t you really know? That’s a pity then.” Nagsimula nan siyang tumalikod ngunit hndi pinalagpas ng aking mata ang munting ngiti sa kaniyang labi.Alam kong ang ibig niyang sabihin sa kaniyang mga salita ay ang pagtatago ni Juancho ng totoong relasyon naming dalawa.Hinawakan ko ang singsing sa aking leeg. Ang singsing na ibinigay ni Juancho sa akin ay ginawa kong kwintas nang mapagdesisyonan naming itago muna pansamantala ang aming relasyon. Wala dapat akong ipag-alala dahil ako ang humingi nito kay Juancho, that woman does not know wh
Mabilis kong binuksan ang aking mata nang maramdaman ko ang sensasyon na parang hinuhukay ang aking tiyan. Tumakbo ako sa banyo ng opisina at sumuka sa lababo.Hindi ko namalayang nakatulog pala ako kakahintay kay Juancho. It was already three in the afternoon pero hindi parin siya nakakabalik. Hinimas ko ang aking leeg, kailangan ko yata ng tubig. Good thing there was drinkable water here. Sumama yata ang pakiramdam ko sa buong maghapong pananatili dito sa opisina. After all, I was used to being outdoor and around flowers.“Hello, Kito?” Napagdesisyunan kong tawagan si Kito upang alamin ang kalagayan ng mga bata.“Dinala ko na sila pauwi, don’t worry they are safe,” sagot niya sa kabilang linya.“Mabuti naman. Sabihin mo sa kanila na pauwi narin ako, I’ll see them later.” Ibinaba ko na ang tawag at lumabas sa opisina.Nag- iwan ako ng note kay Juancho na nagsasabing pupunta muna a
Para lamang akong nakalutang sa gitna ng kadiliman, itim ang paligid ngunit ramdam ko ang nag-aapoy na init sa aking likuran.“Please wake up,”“Mommy!”“Gising na Orelia,”“Rel”Mayroong mga boses na paulit- ulit na tumatawag sa akin. Gusto kong sagutin ang mga boses na ito na ayos lang ako, na gising ako at naririnig ko sila. I hope the children would stop crying.Ngunit bakit hindi ko kailanman narinig ang boses niya?Hindi ko alam kung ilang araw na ang nakakalipas simula ng mangyari ang insidente sa flower shop, ayos lamang kaya si ma’am Lony? Ah, oo nga pala Lony nalang dapat ang itatawag ko sa kaniya. Calling her the way she wants me, kahit iyon nalang ay gagawin ko para kahit papano ay maibsan ang aking konsensiya.Unti-unti naring nawawala ang sakit sa aking likod, maybe it was healing? Alam kong nasa state of shock parin ang aking katawan at hin
Tatlong araw na ang lumipas simula ng magising ako. Katulad ng ipinangako ko kay Kito, I focused on my recovery to avoid worrying the kids. Sa tatlong araw na iyon ay umasa ako, umasa na kahit sandali ay makita ko ang mukha ni Juancho. I was hoping, but it was meaningless.“Kailan ako pwedeng ma discharge?” tanong ko kay Kito habang nagbabalat ng saging para kay Sato.“In two days’ time.”“That’s too long, ayos na naman ako ha, ano pa ba ang problema?”Wala na akong nararamdamang sakit sa aking likod, the burns were almost all healed maliban sa isang malalang parte sa bandang taas ng balikat. Pero sigurado akong kaya ko na, being in the hospital is just too stuffy. Plus the bills.“If you’re worrying about the bills stop it. You know perfectly well that there’s still something wrong. Makinig ka muna okay Rel? Just put up with it.” When he said to put up with it, it felt like it was directed to my other worry. Ang inaalala kong walang koneksiyon sa ospital. Kit