Patrick's POV
Call me a cheater, gago, walang hiya o kung ano pang pwedeng itawag sa akin dahil aminado ako. I was sailing two rivers at a time na alam ko namang masyadong imposible. I just wanted Alex to be mine again, but I couldn't find the courage to tell Miyah the truth. Hindi ko alam kung gaano ko masasaktan si Miyah kapag sinabi ko sa kanya ang totoo. I feel responsible for not telling her everything about my past. Siguro kung naging totoo lang ako sa kanya sa umpisa pa lang hindi magiging ganito ka-kumplikado ang lahat. Nagagalit ako sa tuwing magkasama si Alex at Ken. I know, wala akong karapatan pero masisisi mo ba ako? I've been longing for Alex for six fucking years. At ngayong alam ko na ang nagyari, I should make things right... soon.
"Eifel Tower please?" Alex is talking to Miyah while finger crossing.
"Can we do it later, sissy? Ang sakit pa kasi ng ulo ko." mahinang sabi ni Miyah.<
Alex's POVNakauwi na kami sa Pilipinas. Parang ang bilis nang panahon dahil sa sobrang dami ng nangyari sa loob ng limang araw.Today's our 15th monthsary. Ken invited me to his pad. I know hindi ko rin alam kung paano siya haharapin. Ayoko nang patagilin pa dahil nilalamon na ako ng kunsensiya ko. Ilang minuto ko ring tinitigan ang doorbell bago ko yun pinindot. After what happened to Paris, I know Ken deserves someone who's loyalty and honestly won't fade away. Ken deserves someone better than me."Hija, kanina ka pa ba? Ba't di ka pumasok?"tanong ng Mama niya sa akin. Nahuli niya akong nakatayo lang sa harap ng pintuan nila."Yes, Tita! Papasok na nga po ako,"bawi ko sa kanya. Mas lalo akong nakonsensiya habang kausap ang Mama niya. His family has been so good to me ever since."Come."Pagpapatuloy niya sa akin."Oh! You're here, baby."
Alex's POVSince the day Ken bid his final goodbyes hindi na ako nagmukmok ng kwarto. Instead, I took good care of Mom's garden. Isa sa mga libangan ni Mom ang pag-aalaga ng mga bulaklaK. Actually, silang dalawa ni Dad. Nakakatuwang pagmasdan silang dalawa na masayang nagku-kwentuhan habang dinidiligan o di kaya'y inaalisan nga mga lantang dahon at mga damo ang mga bulaklak na pinakaiingat-ingatan nilang dalawa. Saksi ang garden sa pagmamahalan nilang dalawa. Saksi din ito sa una, pangalawa, tatlong away na meron silang dalawa. Saksi din ito sa paghihiwalay nilang dalawa. Katulong nalang ang nag nag me-maintain nito simula ng umalis siya. I don't like plants dahil naiisip ko palagi ang kataksilan ni Mom kay Dad noon. I don't wanna be my Mom pero parang nagmana nga ako sa kanya. I cheated and betrayed Miyah. I still feel the pain of my betrayals to her. Hindi ko lubos maisip na sa dinami-dami ng naitulong ni Miyah sa akin, kataksilan pa ang isusukli ko
Alex's POV"C'mon, lapitan mo na. I'm fine."I know Miyah's not fine. I know how much she's holding para lang sa kapakanan ko.Hindi mo ako deserved maging kaibigan, Miyah.Mas lalo akong naiyak ng makita si Patrick. I really missed him. Finally, no more holding backs."Go!" Tulak sa akin ni Miyah. Tiningnan ko si Miyah sa mata at kitang-kita ko ang lungkot ng mga ito. Nagpakawala si Miyah ng isang napakapaklang ngiti na alam kong dahilan ng kanyang mga pighati sa mga oras na ito."But–"Nilingon ko si Miyah pero nag-cheer lang siya sa akin.Tumakbo ako papalapit kay Patrick. He is smiling. I know just like me he is waiting for this moment, na maging okay na ang lahat. This time no more hiding. This time no more "but's and "how's." This time, wala na kaming dapat na ikabahala. This time, okay na kami. Okay na ang lahat. Niyakap ko lang s
Patrick's POVShe kissed me. Parang nagwawala ang puso ko sa sobrang kaba. Hindi ko maipaliwanag ang kuryenteng dumadaloy sa buo kong katawan.It seems familiar...Hindi ko alam pero parang nagyari na ito. Hindi ko alam kung paano. Hindi ko alam kung saan, kelan at kung kanino.I wanted to remember everything."That's how you'll gonna remember me!" masaya niyang sabi at iniwan akong naka-estatwa.Simula ng mangyari ang halik na iyon, hindi na mawala sa isip ko ang ginawa ni Alex. She keeps appearing to my eyes. I don't know, but since that day I keep missing that ugly duckling.Anong ginagawa niya ngayon?She keeps insisting na girlfriend ko siya na gayong wala naman talaga akong maalala ni isa sa mga pinagsasabi niya. Wala akong maalala for the last 8 years. Hindi ko nga alam kung bakit nasa hospital ako kasama siya that day.Something
Alex's POVI left him in his office, confused. Actually, ayoko naman talagang paglaruan siya pero it's the only option left para makalapit ako sa kanya. He keeps pushing me away and doing the things he's done to me before is way more interesting. Mas nakukuha ko ang atensiyon niya."Ms. Garcia, Mr. Patrick want you in his office right now!"Her secretary approaches me."In one minute" dugtong nung secretary niya.Talaga?Sinadya kong wag magmadali para galitin siya. Honestly, nag-eenjoy ako. I opened the door carefully."I said one minute, Ms. Garcia. You took ten minutes to come here e, nasa labas ka lang naman?"patutsada niya. I didn't answer instead I just smiled."You are smiling?"Inis niyang sabi. I can see how annoyed he is right now."Would you please stop smiling in front of me? Pumapangit ang magand
"Alex?" Did I hear my name? I heard a familiar voice so I checked his face and hindi nga ako nagkakamali, it was Ken. Finally, may kakilala na rin ako dito sa wakas. I feel relieved dahil at least may kausap na rin ako. "Ken," I replied.I just gave him the sweetest smile I could give. Honestly, guilty na guilty pa rin ako sa nangyari between us."Kumusta?" I asked him first. "I'm fine." Sagot niya habang nililibot ang kabuuan ng hall. "Bakit ka nandito?"Pagtataka niyang tanong sa akin habang nakangiti. You're still the same Ken that I know... "Oh! Long story!" depensa ko. I just pointed to Patrick's location and told him the reason kung bakit nandito ako sa London. Ken felt sorry for us and I could see the sincerity in his eyes. He's still the same Ken t
Patrick's POVAfter I remember sending him stupid friend requests and messages, I asked my secretary na papasukin ulit si Alex sa office ko. It may be a bold decision for me pero I'm certain she has something to do with my lost memory. I even told my secretary to let her come in one minute pero malapit nang mag-ten minutes nang bumukas ang pinto."I said one minute, Ms. Garcia." Galit kong sabi. "You took ten minutes to come here e, nasa labas ka lang naman?" tuloy-tuloy kung sabi habang tinitingnan ang soot kong relo.Pero hindi siya sumagot, sa halip ngumiti lang siya.Nakuha mo pa talagang ngumiti, ano?"You are smiling?"inis kong sabi habang tinitingan siya."Would you please stop smiling in front of me! Pumapangit ang maganda kong araw!"irita kong sabi.Kahit na anong pagsusungit ang sinabi ko sa kanya. Hindi pa ri
Patrick's POV"I'm sorry," mahina kong sabi.Nakatingin lang si Alex sa akin, hindi siya nagsasalita."I don't know, but I don't like that man letting you smile!" mariin kong sabi, may halong galit. "I wanted to remember everything... I really wanted to bring back the memories that was taken from me!" I sob between my tears."I just don't like the guy. I don't wanna see someone getting your attention!"I paused. "I brought you here hindi para makipaglandian ka sa iba!"Sigaw ko sa kanya. Alam ko na nagulat siya sa mga reaksiyon ko."I saw him in my memory and I didn't really like him!" dagdag ko.Sino ba siya sa buhay mo, Alex?Bakit masaya kang kausap siya?Anong papel niya sa nakaraan mo? Sa nakaraan natin?"