Thank you for reading and the gems.
ICE I was about to leave the office when an email’s notification prompted. I checked it as I was curious if it was a follow-up email from what I received earlier. Hindi ko ba nabubuksan ang email nang may pumasok namang tawag sa phone ko. Number lang at from overseas. Curiosity made me answer the call. I just opened the line but I can’t say any word to start the talk. Dapat hinayaan ko na lang, kaso, aaminin ko na pagkatapos kong matanggap ang email na may mga pictures ni Libby ay hindi na ako mapalagay. Plus, the fact na sabi ni Yumi ay nakita niya si Cent na kasama ang dalawang bata na iniisip niyang sina Anghel at Axel ay nakadagdag tuloy sa nagpapagulo sa isipan ko. “Wanna know what happened in Illinois?” bungad na tanong sa akin ng tumawag. Babae ang boses. I frowned. “Who the hell are you?” “Wanna know why Libby is alive?” Hindi ako nakasagot. Gusto kong malaman pero gusto ko rin magduda kung si Libby nga ba ang nasa picture na nakita ko. Paano kung magkamukha lang? But
YUMI “You’re summoned.” Nilingon ko ang babaeng nagsalita. Si John. Sa ilang linggo kong naririto sa Incognito ay hindi ko man gustong tandaan ang pangalan niya ay wala na akong magagawa dahil siya at siya lang naman ang pumupunta sa akin kapag pinapatawag ako ng boss niyang si Helio. “How old are you?” naisip kong itanong kay John nang naglalakad na kami papunta sa opisina ni Helio. John emotionlessly looked at me. “Twenty.” “Why are you wasting your life here?” Hindi ako sinagot ni John at hindi rin tiningnan. Her eyes locked to the one who will about to use taser on me. A warning look and I hid my smile. It seems nagiging tao na si John at hindi ako hinayaan maparusahan ngayon sa tanong ko. Araw-araw, kapag ganito ang eksena namin ay isang maling tanong ko lang ay taser agad ang inaabot ko sa mga kasama ni John. At first she was watching me being electrified like telling me I deserved that. Hindi ako tumigil sa kakaisip nang itatanong na pwedeng ika-trigger ng mga kasam
YUMI Hindi ako pinigilan ni John pero sumunod pa rin siya sa akin. I didn’t knock to Helio’s door. Basta binuksan ko na lang ang pinto ng opisina at pumasok. Naroon pa rin si Helio nakatayo sa kung saan siya nakapwesto kanina. Nanonood pa rin sa mga tini-train na mga bata. Mga batang karamihan ay mamamatay bago man lang matapos ang training. Damn them! Incognito is more of a terrorist group than an organization of mercenaries! “Change of mind?” tanong ni Helio na hindi lumilingon pero alam na naroon ako dahil sa repleksyon ko sa glass wall na nasa harap niya. “Somehow…” sabi ko sabay kibit ng balikat. I get rid of the grimness I felt, I need to act. “So, let’s talk. What can I do for you to let me go?” “I won’t let you go but you could be free to see your dolls as you please, if…” she paused and I waited for whatever next she would say. “If you only oblige.” Dolls? Gusto kong mainis sa pantukoy niya sa mga anak ko, na mga apo niya kung tutuusin. “What do I need to oblige?” kal
ICEI was pacing the floor. I checked my phone for another incoming message but still nothing. Lumapit ako sa kama at naupo roon. Kararating lang namin ng isla at wala si Trace. Ilang araw na raw na hindi bumabalik ng isla sabi ni Cash Daniels—ang dating CIA na nabanggit sa akin ni Trace nakaraan—na nakakakilala kay Cent. Gusto kong puntahan sana si Logan at alamin kung nasaan si Trace kaso wala rin daw sa isla ang isang iyon, ayon pa rin kay Cash. Wala rin daw sina Elliot at Lev. Mukhang busy ang lahat ng founders ng Foedus kaya wala akong magagawa kung hindi ang maghintay ng tawag mula sa pinsan ko, na siguradong busy pa rin kasama ng mga taga-Excellante sa paghanap kay Chloe.I messaged Atlas, too. Ipinaalam ko sa isang iyon na nasa Pilipinas na ulit ako, pero ilang oras na ang lumipas ay wala pang reply si Atlas sa email na pinadala ko sa kaniya. Hindi ko naman gustong i-message si Alguien. Bahala ang isang iyon sa buhay niya. Kahit sinabi ni Freya sa akin nang tumawag ako sa kani
ICE “Onde está mamãe?” Nakanguso na tanong sa akin ni Ebony. Kakalapit ko pa lang sa kanila ni Ivory pero nakasimangot na sila agad. Hindi nagustuhan na nasa likod ko si Libby at sumusunod. “I’ll find your mama… Promise.” I kissed their foreheads while they were both daggering their death stares at Libby. I glanced at Libby. I smiled at her apologetically. Libby smiled awkwardly. Hinila ko ang bakanteng upuan para sa kaniya, pero hinawakan iyon ni Ivory at saka doon naupo. Nananadya. Pang-anim na tao ang table namin pero ayaw lang paupuin ng anak ko si Libby. “Ivory…” mahinang saway ko rito. She made a face and glance at me, side-eye. I squatted and leveled my face to her. “Don’t be mean, filha.” “I… I’m fine, Sid…” Libby said and smiled at Ivory. “It’s okay, sweetie. I—” “You can go to another table,” Ebony cut Libby’s words. “Lots of vacant chairs around.” “Ebony…” I faced my other daughter who only rolled her eyes. I sighed. The two of them… they were such sweet beings.
ICE I landed at Forte Konztrakt’s helipad. Dumiretso na ako sa penthouse ni Trace pagkatapos. Kailangan ko ng sasakyan at mabuti na lang may access pa ako sa penthouse ng pinsan ko. The penthouse has no lock, only people with registered fingerprints can open its doors. Yes, naka-biometric ang buong penthouse ni Trace at iilan lang kaming allowed pumasok kahit walang paalam. I was only authorized in Trace’s penthouse when he let us—me and Yumi—stay after Kyle blew his cover. Thinking of Kyle and some instances, I realized that no one could be trusted and that’s why I was reluctant telling Libby what happened to Yumi when she asked about the latter earlier. Kahit pa alam kong walang kaalam-alam si Libby sa mga nangyayari ay hindi ko masabi sa kaniya. It’s better safe than sorry. Spies working under Incognito were hard to identify but lurking around and they could target Libby as their next prey. With that thought, I remembered the moment Yumi and I interrogated and killed Kyle… ****
ICE Three minutes past six in the evening upon checking the time. Padilim na. And that’s better for me to find my cousin easier based on the location Exodus gave me. I puffed some air out my lungs, and dialled Exo’s number. “Heading to the port. Where are you?” I instantly informed Exodus when she answered my call. “Colombia.” “Colombia?!” gulat na tanong ko. “Yeah… still here waiting for the jet to load us.” Exodus’ loudly yawned next. That was on purpose for me to know she was bored to death. “Why you didn’t inform me you’re not in the country?!” asar kong tanong. “Why? Have you asked?” pilosopang sagot niya. I exhaled audibly. “Nakakatuwa talaga kayong kausap!” Napailing na lang ako sa asar at naisip na hindi ko pala dapat sinisisi sina Clarita at Viviana sa ugali nina Ebony at Ivory. Ang triplets, na mga pasaway nga pala ang mas nakasama ng dalawang anak ko. “We know,” Exodus answered and I can imagine how she raised her brows and tossed her hair by saying that. “Tha
ICE “Hindi kaya pulis ‘yan?” pabulong na tanong ng isang lalaki sa mga kasama. I remained calm. Hindi ako pulis pero may isa sa kanila na gumana ang utak at nakaisip pagdudahan ako. Sinulyapan ko ito at tinantya. “Pulis?” Tinitigan ako ng lalaking nag-utos kanina kay Johnny na kausapin ako. Ang lider nila. “Malabo,” sabi nito, “walang pulis na gan’yang lahi sa Pilipinas. Kung pulis sa bansa nila, na nagbabakasyon dito sa Pilipinas, ay ‘yon pwede pa.” “Sabagay…” sang-ayon ng kanina naghinala na pulis ako. “Guwapo masyado, eh! Mga gan’yang itsura sa bansa natin ay pag-aartista nga pala ang pangarap.” “Do you know this address?” singit kong tanong para naman mapaniwala ko sila na naliligaw nga lang ako at hindi maintindihan ang sinasabi nila. “This…” Lumapit iyong Johnny sa akin, binasa ang address naa pinakita ko, at pagkatapos ay napatingin sa mga kasama. Napakamot. “Ano?” tanong ng lider nila kay Johnny. “Ituro mo na kung saan ang lugar para makaalis na ‘yan!” “Taguig man,”