Chapter 3

Ricky.

The name does ring a bell to my ears. Because why wouldn’t it? He was Trisha’s ex-boyfriend and that’s partly the reason why she chose to stay here, as what she mentioned to me. The girl haven’t moved on yet.

“K-kaya pala hindi ko siya n-nakikita dito sa beach the past few day. I….I thought absent lang siya.” Trisha wailed and I felt my eyes watered as I listened to her pained sobs.

When the police officers arrived earlier, iginiya ko na siya pabalik ng kuwarto kahit nagmamatigas ito. They have to conduct a thorough investigation about this matter dahil hindi simpleng pagkalunod lang ang ikinamatay ni Ricky. He was shot on the head, and there are brutal traces of marks on his neck.

“I should’ve known! I…I should’ve asked. Cause why would I even t-think mag-aabsent siya ng ganoon katagal? He can’t afford to skip work that long k-kasi mahirap lang siya. Kasi hampas-lupa lang siya sabi ng p-parents ko.”

That was the main reason why she run away from home. Her parents doesn’t approve of her relationship with Ricky. So they broke up, and when she came back to the resort to patch things up with the guy, hindi na niya ito mahagilap.

“The police might come and interrogate you, Trisha. Do you have any idea or suspect in mind?”

Umiling ito. “Ricky is not a fan of violence, ni hindi nga iyon makapatay ng langaw.” Muli itong humagulgol. “I don’t have any clue at all and I hate it!”

“Shhh,” I sat beside her on the bed and caressed her comfortingly on the back. “The authorities are doing everything they can to solve this crime. Let’s just pray for him and hope he receive the justice he deserve.”

“Paano kung hindi? Paano kung hindi nila mahuli ang hayop na gumawa sa kanya noon? Hindi ko k-kaya, Mara. I’m hurting for him.”

I’m not really good with things like this kaya’t hindi ko na alam kung ano pang sasabihin sa kanya.

The next day, Trisha was gone. Nag-iwan lamang ito ng text sa akin na nagsasabing umuwi na siya sa bahay ng parents niya. Although she already toured me around the town, hindi niya nabanggit sa akin kung saan ang exact location ng bahay nila kaya hindi ko alam kung saan siya pupuntahan.

Me :

Stay safe, Trish. Everything will be okay.

I sent her my reply and waited if she’ll respond back but I didn’t receive anything. I was sad for the rest of the day.

Ricky’s death made a big noise in town and the police officers were almost around the beach everyday since then. Sometimes, I’m trying to listen secretly to their conversation just so I can update Trisha about the case. She’ll sometimes answer, but mostly, there were none.

“Bakit ba ipinagpipilitan ng mga pulis na dito mag-investigate sa beach? Dapat doon sila sa kabilang isla pumunta dahil naroon ang pumatay kay Ricky!”

Bahagya akong napatigil sa paglalakad nang marinig ang usapan ng mga staffs sa lobby. Kalalabas ko lang ng elevator nang maabutan ang tatlong babaeng staff ng hotel na nagkukwentuhan sa front desk ng lobby. My forehead knitted in curiosity when I heard their topic.

Nasa kabilang isla ang pumatay kay Ricky? How do they know? May suspect na ang krimen?

“Hi,” I walked towards them at kinapalan ang mukha ko para makiusyoso. “I’m sorry, I know I shoudn’t be prying about this matter but I am Trisha’s friend and she’s suffering right now because of the crime. I’m trying to help her up by sending updates as much as I can and I….overheard you guys have a suspect in mind?”

Mabilis na nagtanguan ang mga staffs. “Naku, alam naman ng lahat kung sino ang gumawa noon! Si Sancho!”

“Sancho? How do you guys know? Are there proofs?”

One of the girls shook her head. “Kahit walang pruweba, alam naming si Sancho ang may kagagawan noon. At kahit sino mang nakatira rito, siguradong iyon din ang iniisip.”

My eyebrow arched questioningly. So the whole town would just immediately point fingers without a solid proof?

“Bago ka lang dito kaya hindi mo maiintindihan.”

Pinasadahan nila ako ng tingin mula ulo hanggang paa. “Naku, hindi lang mamatay tao ang demonyong iyon. Serial rapist din! Kaya ma’am, sana ay hindi magkrus ang landas niyo ng halimaw na iyon dahil ang malas mo pag natipuhan ka noon.”

Halos kilabutan ako sa sinabi niya. Ang plano kong paglabas ng hotel para kumain ng tanghalian ay hindi na natuloy. Tumakbo ako pabalik ng kuwarto para ibalita kay Trisha ang nalaman. Agad kong hinagilap ang telopono at nagtipa ng message.

Me :

I heard the bellhops talking about a man called Sancho today. Apparently, siya ang pinagsusupetsyahan ng lahat. Do you know him?

It took ten minutes before I received a reply.

Trisha :

Yes. Hindi umuusad ang kaso dahil walang evidences kaya malakas din ang kutob ko na baka si Sancho nga.

Naguluhan ako sa sinabi niya. Papaanong ganoon kadali sa kanilang lahat na ituro ang Sancho na ito bilang suspect ng krimen.

Muling tumunog ang telepono ko at nakitang tumatawag si Trisha.

“Hello..”

“Sancho is a madman. Masyadong malinis magtrabaho kaya kahit anong turo sa kanya bilang suspect, walang magawa ang mga pulis dahil walang ebidensya.” Trisha spoke softly from the other line.

“How are you guys so sure about this? Kung wala palang ebidensya bakit siguradong sigurado kayo na siya nga ang gumawa?”

I heard her heaved a deep sigh. “I don’t know. It’s a common knowledge for everyone to avoid him at all costs. Lahat ng nakakaalitan niya, natatagpuan na lang patay the next day. And I’ve seen him personally, Mara! He’s a violent guy and his actions are suggesting that he can commit murder. Nanutok na yan ng baril sa isang bellboy dati ng hotel.”

Napatango ako. Her explanation does makes sense.

“At iyong bunsong anak na babae ni Tata Emil, natagpuan na patay at palutang lutang malapit sa isla niya! The autopsy said the girl was raped and choked to death. May isang saksak rin sa tagiliran.”

“Oh God!” napatakip ako ng bibig sa narinig. Tata Emil is the owner of the buffet restaurant in the beach.

“Ewan ko kung paano siya nakakalusot! Hindi ko alam kung may connection ba siya sa pulisya o sadyang malinis lang siya trumabaho ng krimen kaya hindi siya maipakulong ng kahit sino.”

Napansin ko ang bahagyang panginginig ng boses niya. “Kalaunan nagsawa na lang ang mga pulis kakabisita sa isla niya dahil walang nga namang basehan ang mga accusations against him. Kung siya ang ituturo sa krimen ngayon, paniguradong hindi na pauunlakan ng pulisya ang idea. They think what’s happening at this point is a big joke and discrimination towards Sancho cause the whole town seemed to dislike him.”

“What’s he like? Kung alam ko lang na may naninirahan palang serial killer dito edi sana sa kabilang resort ako nagbook.”

Trisha laughed softly. “You’ll be fine. Bihira namang pumunta si Sancho sa beach dahil hindi nga siya gusto ng lahat. At hindi ka rin naman lumalabas ng kuwarto kaya safe na safe ka.”

The conversation continued for an hour before Trisha finally ended the call when I heard her mother calling for her. Nakaramdam na rin ako ng gutom dahil halos mag aalas-dos na at kanina pang nine am ang huli kong kain.

I bought myself a cheeseburger then proceeded to walk idly on the beach side. My days has been boring and bland since Trisha left the resort at hindi ko alam kung papaano lilibangin ang sarili na mag-isa.

Wala sa sariling nakarating ako sa dulo ng beach kung saan naroon ang magagandang rock formation na madalas naming tinatambayan ni Trisha. I always enjoy taking pictures of us here because of the spectacular views of the huge rocks surrounding the place. Hindi ko pa nararating ang likod nito kaya’t nagpasya akong sundan ang pathway na nagdudugtong sa lugar.

There are no warning signs that tourists are not allowed to enter the place kaya nagdirediretso ako ng lakad. Nang marating ko ang likod, mas lalo akong namangha sa nakita. Mas makintab at makulay ang tubig sa parteng ito. Nakakapanghinayang na hindi ko nadala ang camera para kuhanan ng litrato ang lugar.

I can always come back anyway, I thought silently.

Hinubad ko ang suot na puting t-shirt at inilapag iyon sa batuhan. Saglit kong tiningala ang langit, tinatantsa kung lulusong ba ako sa dagat o hindi. Puno ng ulap ang kalangitan ngayon at hindi ko maramdaman ang init ng araw sa aking balat. Medyo malamig din ang ihip ng hangin kaya’t sa tingin ko ay uulan mamayang hapon o gabi.

My hesitation faded as I finally dipped my toes to the cold water of the sea. Napadaing pa ako nang sa wakas ay dumampi ang lamig ng tubig sa aking balat. Medyo mabato sa lugar na kinalalagyan ko kaya’t lumayo ako nang kaunti.

When my eyes landed on the farthest side of the rocks, may namataan akong nakaparadang puting jet ski roon. Lumingon lingon ako, bahagyang naalarma na baka may tao sa paligid. Pero nang makumpiramang wala, kuryoso akong lumangoy patungo sa kinalalagyan ng sasakyan.

My cousin got married last year on a beach in Hawaii. The whole family was invited at halos isang linggo kaming nanatili roon. Naalala ko kung gaano ako nag-enjoy mag jet ski during those days. Amadeus and I was always on the water and racing back and forth with our jet skis.

Umandar ang kapilyahan ko nang makitang nakasabit lamang ang susi ng jet ski sa manibela. Muli akong lumingon sa paligid. There really is no trace of people on the place besides me.

Whoever you are, owner of this jet ski, I promise I’ll be quick! I thought to myself before I quickly hop on the watercraft. My hand swiftly jabbed the key on the hole before pressing the start button. The jet ski immediately roar to life and I almost squeal in excitement.

I maneuvered the thing and drove away from the resort. The salt water drizzled euphorically on my face but I didn’t mind it, mas binilisan ko pa ang patakbo. Saglit akong lumingon sa beach at paliit na nang paliit iyon sa aking paningin.

“WOHOO!” I screamed, ecstatic and satisfied. Sa mahigit isang linggo kong pananatii rito, ngayon ko lang masasabi na talagang nag-eenjoy ako.

I don’t mean that Trisha is boring and all, in fact I really enjoy her company. But this one is so thrilling!

I just stole a jet ski and I love it!

Hindi ko alam kung gaano kalayo ba ang narating ko pero tanaw ko pa rin naman kahit papaano ang tinutuluyang resort. Nang maramdaman ang paunti unting patak ng tubig sa aking balikat, bahagya akong nakaramdam ng panic.

Fuck, sabi na nga ba at uulan!

Ni hindi ko man lang naenjoy ng matagal ang ninakaw na jet ski.

“Guess I’ll have to go back now,” I whispered in disappointment. It’s risky kung magtatagal pa ako dahil maaring lumakas ang alon pag bumuhos na ang ulan. At sa tingin ko, malakas ang iiiyak ng langit ngayon since the sky is slowly turning gray.

I maneuvered back the thing to finally go home. Pero nang unti unting bumagal ang takbo ng jet ski ay para akong maiihi sa kaba. This is not happening!

Nang tuluyang huminto iyon, saktong bumuhos ang malalakas na patak ng ulan.

“Oh my God?! No way!” I panicked in fear. Mas lalong dumilim ang paligid at ang kaninang malamig na simoy ng hangin ay lalong nanuot sa aking balat. And the fact that I wasn’t wearing anything but a black two piece is making my situation even worse.

Kung bakit ba naman kasi iniwan mo ang t-shirt mo sa batuhan, Mara?!

Napasabunot ako sa basang buhok. Unti unti na ring nanginginig ang mga binti ko.

Help, I wanted to shout but that would be a waste of energy dahil sobrang layo ng resort para may makarinig sa akin.

“I should’ve brought my phone! Fuck it!”

Napahawak ako sa manibela nang lumakas ang ihip ng hangin at bahagyang tinangay ang sasakyan. My fear heightened up dahil sa kabilang direksyon ako noon tinangay, papalayo sa resort. Nang umikot ang mata ko para magbakasakaling may mapadaang tulong, I spotted an islet not too far from my location. Medyo natatanaw ko ang nakatayong bahay roon. It wasn’t a simple nipa hut or a cottage, it’s a full modern house dahil kapansin pansin ang glass walls ng bahay.

I swallowed hard, calculating the distance between me and that small island. May ilaw ang bahay kaya’t siguradong may mahihingian ako ng tulong.

Muling umihip ang hangin, tinatangay ang sasakyan papalit sa direksyon ng isla. I wish the wind would just do that work for me pero kung hihintayin kong ganoon ang mangyari, baka abutin ako ng hating-gabi rito sa gitna ng dagat.

Hindi pa ganoon kalakas ang alon kaya’t nagpasya akong samantalahin na ang pagkakataon. I muttered a short prayer bago pikit matang tinalon ang dagat. Halos manginig ako sa lamig dahil nag-triple yata ang temperatura ng tubig kumpara kanina.

I was trained professionally how to swim but at instances like this, parang nawawalan ako ng tiwala sa sarili. Paano kung magkapulikat ako? Or lumakas bigla ang alon? O di kaya’y salubungin ako ng pating?

Parang maiiyak ako sa naisip kaya’t ipinilig ko ang ulo para alisin ang mga negatibong ideya sa utak ko.

Nangangatal ang labi na ipinagpatuloy ko ang paglangoy. Bumibigat na ang paghinga ko at pakiramdam ko ay katapusan ko na ng mga oras na iyon.

Konti na lang, konti na lang, I chanted inside my head. Paliit nang paliit ang distansya ko mula sa isla at habang papalapit ako, may natatanaw akong pigura na nakatayo sa puting buhanginan ng isla. It’s a man!

I wasn’t sure kung nakikita ba niya ako pero kung oo ay siguro naman kanina pa siya lumusong para tulungan ako hindi ba?

I almost sigh in relief nang sa wakas ay matapakan ko na ang buhanginan. Saglit akong huminto para kumaway bago nagpatuloy sa paglangoy. Still, the man didn’t move a bit from his location.

Unti unti nang lumilinaw sa paningin ko ang lalaki. The man was topless and has a lean figure. And the blank expression on his face as he watched me swam nearer the white sand of the island gave me a bad feeling for some reason. He saw me struggling, didn’t he? Bakit parang wala siyang pakialam?

Nang sa wakas ay makalapit ako, sunod sunod akong humugot ng buntong hininga at wala sa sariling napahiga sa buhanginan. Parang nagdidilim ang paningin ko sa sobrang pagod at dala na rin siguro ng takot.

Saglit akong pumikit para kalmahin ang sarili. I felt the man walked closer to my direction. Naramdaman kong tumigil siya sa uluhan ko.

“My jet ski….run out…of gas,” nahahapo kong paliwanag sa lalaki habang nakapikit. “I’m sorry for barging in. I just need help. Do you have a gas-“

My eyes fluttered open when I felt something cold pressing against my forehead. And when I realize what it was, halos mamutla ako sa nakita. The man was crouching dangerously while pointing a gun on my head.

Nanuyo ang lalamunan ko.

“W-what…please…don’t,” nauutal sa takot kong sambit habang sinasalubong ang malamig na titig ng lalaki.

Ngumisi ito. “Right. Let’s have some fun before I kill you.”