CHAPTER-44

HOPE

Dalawang araw na hindi nagpakita si Leigh sa suite namin.

Sa ikli pa lang ng pagkakakilala ko sa kaniya, parang nasanay na yata akong makita siya.

Naging napakagaan ang loob ko sa kaniya at wala na iyong selos na nararamdaman ko noong una.

Tol din ang tawag niya kay Daniel na nalaman kong ginagamit na endearment sa malapit na kaibigan na tinuturing mo nang kapatid.

Dalawang araw ko pa lang siyang hindi nakikita ay parang hinahanap ko na ang buhay na buhay into tawa.

Ang mga mata nitong nagiging guhit na lang kapag siya ay tumatawa.

Nami-miss ko na ring marinig ang panunukso niya kay Daniel na kadalasang nauuwi sa matinding tawanan.

Ang sabi ni Kuya Sin, marami raw itong trabaho sa ngayon kaya sa ibang araw na raw ito makakapunta.

May events daw kasi sa hotel at maski gabi ay kailangan pa rin niyang pumasok.

Si Kuya Sin naman ay laging umaalis ng umaga at babalik sa gabi.

Nagtangka akong sumilip sa labas. Pero gano'n na lamang ang gulat ko nang makilala ang mga unipormadong