CHAPTER TWENTY-SEVEN: HER PAINFUL PAST
Karmine's Point of ViewAkala ko ay wala ng mas sasakit pa sa sakit na naramdaman ko noong iniwan kami ni Agnes pero nagkamali pala ako dahil mas masakit pala na makita ng mismong mga mata ko na mas mahalaga sa kaniya iyong taong hindi niya naman kadugo, na mas mahal niya si Astrid kaysa sa amin ng kapatid ko.
Who would've thought that seeing Agnes chase her step-daughter who runaway because she was hurt with the truth will pierce and scar my heart even more? I've done everything to hide the pain I am feeling but it is not enough! The pain, the bitterness, the nightmare and the self pity I felt for myself before and up until now (because I had no choice but to be strong for myself and for my sister’s sake) which I hid and buried for a very long time in the deepest part of my brain, heart and soul will resurface? Nakakaloko lang!
This pain, insecurity and the doubt is eating me upCHAPTER TWENTY-EIGHT: VULNERABLE KARMINEKarmine’s Point of ViewWalong buwan na.Eight months had past since my encounter with those heartless, worthless and useless people. Hindi na rin naman nila kami ginambala pa matapos noon. Natapos ko na rin ang OJT ko maging ang Graduation. And I’m proud to say that I am a Summa Cum Laude considering the fact na working student ako. It's already a big achievement for me. Proud na proud tuloy silang lahat sa akin. Natuwa ako nang makita ko ang kislap ng paghanga sa mga mata ni Madison. Gustong-gusto ko siyang maging ka-close. I hope it will happen soon kasi kahit na bali-baliktarin ko man ang mundo ay kapatid ko pa rin siya. Hindi kasalanan ng anak ang kasalanan ng magulang. At hindi niya aakuin ang kasalanan ng mga magulang niya. Iyon ang perception ko.Dati ang liit lang ng mundo ko. Tanging kay Karine at Tiya Delia lang ako tunay na nag-aalala pero ngayon? My world got
CHAPTER TWENTY-NINE: THE GREAT PRETENDERKarmine’s Point of ViewNagising ako dahil sa masakit sa matang sinag ng araw na tumatama sa mukha ko.“Ow!” mahinang naibulalas ko. Masakit ang ulo ko. Parang minamartilyo sa sakit. “Uhmp!” Mabilis na napatakbo ako sa banyo at doon na nagsuka. Isinuka ko ang lahat ng alak na ininom ko kagabi.Naghilamos ako ng mukha, nagmumog at nagsipilyo. Matapos noon ay napatitig ako sa salamin. Sa sarili kong repleksyon. And there, I saw the weak, sad, lonely, vulnerable and miserable Karmine. Ang totoong ako na walang nakakaalam. Ang Karmine na tanging hiling lang sa buhay ay mabuo ang sariling pamilya. Na magkaroon ng isang masaya, simple at kompletong pamilya. Simpleng kahilingan pero sobrang napakahirap at imposibleng abutin.Ito ang totoong Karmine na pilit kong itinatago sa lahat at pinapalitan ng isang Karmine na matatag, matapang at hindi maruno
CHAPTER TWENTY-NINE: THE GREAT PRETENDER PART 2 Astrid’s Point of View Nakangiting ipinagtimpla ko ng kape si Dad at inilapag sa harap niya ang paborito niyang timpla ng kape sa pagbabakasakaling kausapin na niya ulit ako, sa pagbabakasakaling mapatawad na niya ako sa pagkakamali ko pero ni hindi nga niya ako pinansin dahilan para tumabingi at tumabang ang ang ngiti ko. I gritted my teeth mentally at sa isip ko ay paulit-ulit ko ng pinapatay sa pagpapahirap at pagpapasakit si Karmine. This is all her goddamn fault! Kung hindi sana siya umeksena ay hindi sana nagagalit sa akin ng ganito ang Daddy ko. Kung hindi sana siya umeksena ay nasa akin na sana si Kiel! What a slut! At dahil din sa kaniya ay hindi na ako pinapansin ni Dad magmula nang malaman niya ang ginawa ko ilang taon na ang nakakaraan. He was really mad and disappointed at me when he found out what I did just to get rid of that little bitch named Lucilla Uno. “Dad, ple
CHAPTER THIRTY: KARMINE’S WORDS OF WISDOMKarmine’s Point of ViewNagsalubong ang kilay ko ng makarinig ng mga kalabog at pagkabasag ng mga gamit sa loob ng mansyon. Mabilis ako’ng tumakbo papasok at naabutan si Madison sa aktong nagbabasag ng mga gamit habang malakas na umiiyak.Awtomatikong napatigil ako sa paglalakad.Naramdaman kong parang may pumisil ng mariin sa puso ko sa nakikita kong reaksiyon niya. Hindi kami close, oo at alam ko iyon pero kapatid ko pa rin naman siya. At kahit pa sabihing ayaw niya sa akin ay mahal ko siya. Kagaya ng pagmamahal ko kay Karine.Magmula nang malaman kong kapatid ko siya, na may kapatid ako bukod kay Karine, at magmula ng ipakita sa akin ng Mommy niya ang litrato niya ay lihim ko na siyang minahal at prinotektahan mula sa malayo. Magmula nang binigyan ako ng Mommy niya ng karapatang mahalin siya, alagaan, protektahan kahit sa malayo lang
CHAPTER THIRTY-ONE: FAMILYKarmine's Point of View"Where are you, Sis? Wala ka sa company at wala ka rin sa boarding house niyo. Hindi rin daw nila alam kung nasaan ka."Bahagya ako’ng lumayo kay Madison na mahimbing na natutulog para hindi siya maistorbo sa ingay ko at baka magising pa siya."Lopez Residence. I'm babysitting my sister. I've got to hung up now, Reina. I'm quite busy." I heard her sighed on the other line."Look, Sis if this is about what my stupid brother did, I'm sorry, okay? Kakausapin ko siya. I'll fix this I promise."Napasimangot ako ng maalala ang ginawa ng kapatid niya. I swear if I see him I'll slap him. Hard. Or maybe I'll give him a punch nang matauhan naman siya kahit na papaano."Look, Reina not everything in this world is all about your foolish brother, okay? Bye. I have to hung up now because as I said I am busy.""Aalis ka?" I
CHAPTER THIRTY-ONE: FAMILY PART 2Reina's Point of ViewEwan ko!Ang gulo-gulo na ng mga nangyayari ngayon! Kasalanan talaga ng baliw na babaeng iyon ang lahat! Bwisit talaga ang babaeng iyon sa buhay namin! Tinik talaga siya sa lalamunan namin kahit na kailan!Hindi ako sanay na makitang ganito kalugmok at kawalang-magawa ang Daddy ko sa sitwasyon. Kahit si Mommy na palaban ay parang maiiyak na sa mga nangyayari habang karga-karga ang apo at inihele-hele.Kahit na gaano ko pa piliting patatagin ang loob ko ay unti-unti ako’ng pinanghinaan ng loob sa sitwasyon namin ngayon. Hindi naglaon ay naramdaman ko ang yakap sa akin ng asawa ko.Ramdam ko ang lamig at tensyong bumubuo sa hangin. Lahat kami ay tahimik lang at walang masabi. Pare-parehong natatakot sa maaaring kahinatnan ng lahat ng ito. Natatakot sa maaaring mangyari sa amin.Ayaw ko mang aminin pero totoong natatakot ako. Nat
CHAPTER THIRTY-TWO: THE INVITATIONKarmine's Point of View“Ma’am, pasensiya na po talaga pero hindi po kayo puwedeng pumasok sa opisina ni Sir hangga’t wala po kayong appointment sa kaniya.”Hindi ko siya pinansin kahit patuloy niya ako’ng sinusundan at pinipigilang pumasok sa opisina. Tuloy-tuloy na pumasok ako sa opisina ng taong sinadya ko talaga sa lugar na ito habang ang sekretarya ay parang asong buntot ng buntot sa akin.“Ma’am, naman. Please, umalis ka na at bumalik ka na lang kapag may appointment ka na. Ako po ang mapapagalitan nito, e.”Tuluyan na ako’ng nakapasok sa opisina ni Jake kahit na ano’ng pigil sa akin ng sekretarya niyang naiiyak na sa kawalang-magawa.I sat on the black visitor’s leather couch and leaned my back on the backrest comfortably. Tinanggal ko ang suot kong itim na shades at inilagay
CHAPTER THIRTY-TWO: THE INVITATION PART 2Karmine’s Point of ViewI put the three boxes of cakes onto the backseat after kong magpaalam sa kanilang lahat.Mabilis ako’ng nagmaneho patungong Northville Heights. Habang papalapit ako ng papalapit sa bahay ni Robert ay pabilis naman ng pabilis ang pagtibok ng puso ko. Rinig na rinig ko rin ang malakas at nakakabinging dagundong nito.Tsk. Bakit ba kasi ako kinakabahan? Grabe, ha. It’s not like kakainin niya ako ng buhay kapag nagkita kami. Parang mas kinakabahan pa nga ako na makita siya ngayon after almost two weeks na hindi namin pagkikita kaysa noong defense ko way back in college.I sighed.Kinakabahan ba ako sa maaaring sabihin niya? O baka naman ay kinakabahan ako sa magiging reaksiyon niya kapag nagkita kami? Kasi ‘di ba the last time na magkasama kami ay halos isuka niya ako para lang mapaalis ako sa harapa