Sandra's POV
"H-HINDI mo ba ako natatandaan?"Tiningnan akong mabuti ni Lucas saka nagsalita."No. Should I?"Sinubukan kong ihakbang muli ang aking paa palapit sa kanya, ngunit agad na akong hinawakan ng mga bodyguard at tila hindi ako hinahayaang makahakbang pa nang isa."Miss, diyan ka lang," saad ng isang lalaki."A-Ako 'yong nagkamali ng pasok sa kwarto mo noong nakaraan pang linggo tapos–""I get it! I get it! Anong kailangan mo?"Naputol ang mga bagay na aking sasabihin nang tila naalala ako ni Lucas nang banggitin ko iyon. Tinaas niya ang kanyang palad, ito ay nagbigay hudyat sa mga bodyguard na bitiwan ako.Mariin akong lumunok at kinuyom ang kamay. Pilit akong kumuha ng lakas ng loob upang sabihin ang bagay na ito.'Nandito na tayo, Sandra. Gagawin ko ang lahat kahit mapahiya pa ako.'"Sir, tutal naman kinuha mo na ang lahat sa akin, baka naman pwede mo kong bigyan ng pera," Matapang kong wika. Nakita ko naman ang pagtaas ng kanyang kilay dahil sa sinabi ko. Muli akong lumunok at nagpatuloy sa pagsasalita, "nasa ospital ang nanay ko at kailangan niya ng pera para sa mga session niya."Huminga naman nang malalim si Lucas, mariing pumikit at hinagod ang kanyang sentido, saka nilagay ang hawak na cellphone sa bulsa niya."Look, don't involve me in your problems, okay?"Matapos niyang sabihin ang mga katagang iyon, nagsimula siyang lumakad at sinundan siya ng kanyang mga bodyguard. Tila nawalan naman ako ng pag-asa nang mapagtantong ayaw niya akong pakinggan at tila hindi niya ako matutulungan.Hanggang sa maalala ko ang papel na hawak ko. Nanginginig ang aking kamay nang itaas ko ito sa ere."Buntis ako at ikaw ang ama, Lucas Montenegro!" sigaw ko.Napasinghap ang mga taong nakarinig ng bagay na aking sinabi, saka nagsimulang magbulungan. Huminto sa paglalakad si Lucas at nang lalaki ang mga matang bumalik nang tingin sa akin."What? Anong kalokohan ang sinasabi mo?" aniya.Binuksan ko ang hawak kong envelop saka kinuha ang ultrasound at iba pang papeles na nagpapatunay na buntis ako. Hinagis ko ito sa kanyang harapan dahilan upang ito ay bumagsak sa sahig.Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita niya ang mga ito. Hindi ko maipaliwanag ang kanyang hitsura nang masulyapan nito ang fetus na nasa ultrasound."Naniniwala ka na ba?"Impit na tumawa si Lucas na tila hindi malaman ang gagawin. Hanggang sa maya-maya lang, napasinghap ako nang tapakan niya ang mga papeles na nasa kanyang paahan."Pathetic! Nagpapatawa ka ba?" sigaw ni Lucas. "Leave my building, now!" aniya saka diretsong lumakad palayo sa aking kinaroroonan.Nagsimulang gumapang ang luha sa aking pisngi habang tinatanaw ko ang kanyang likod palayo sa aking kinaroroonan."Lucas! Lucas!" sunod-sunod kong sigaw na halos mapatid na ang aking litid.Tila nanlambot ang aking mga tuhod dahil sa kawalan ng pag-asa sa mga bagay na nangyayari. Napaupo na lang ako sa sahig habang hinahayaan ang mga taong pagbulungan ako habang tinitingnan sa malayo. Ang iba ay kinukuhanan pa ako ng litrato ngunit wala na akong pakialam dito."Ma'am, you can step outside the building po tulad ng utos ni Sir Lucas," wika ng isang guwardiya na lumapit sa akin.Hinawakan niya ang aking braso at inalalayan akong tumayo dahil nakatulala lang ang aking mga mata. Mariin kong pinahiran ang aking luha at huminga nang malalim."Kaya kong lumakad, kuya," wika ko sa guard at inalis ang kamay niyang nakahawak sa akin.Nagsimula akong lumakad at kinuha ang mga papel na nasa sahig – ang ultrasound ng anak ko na kanina ay tinapakan lang ng walang puso niyang ama.'I guessed dito na natatapos ang pagpapakatanga ko,' wika ko sa sarili saka nagpatuloy sa paglalakad at lumabas ng gusali na iyon.***Bagsak ang aking balikat nang bumalik ako sa ospital. Nakatulala lang ang aking mga mata at iniisip kung paano at saan na kami kukuha ng pambayad dito.Sa pagpasok ko sa ward kung saan naroon si nanay, umupo ako sa kahoy na upuang nandoon at nanatiling tulala."Oh. Anong nangyari sa lakad mo?" bungad na tanong ni tatay."Wala po, tay. Eh. Hindi po siya naniwala.""Siraulo pala 'yong lalaking 'yon eh!" inis na wika ni tatay. "Ako ang pupunta sa kanya bukas."Agad akong napatingin kay tatay dahil sa kanyang binabalak."Tay! 'Wag na po, baka mas lalong gumulo," pagmamakaawa ko."At ano? Hahayaan mo na lang 'yon?""Tay, ayoko nang mamalimos ng awa sa iba. Durog na durog na ko, tay."Naramdaman ko ang paggapang ng luha sa aking pisngi nang bitiwan ko ang mga salitang iyon. Natigilan naman si tatay nang makita niya kung gaano ako naghihinagpis sa mga nangyayari sa akin.Huminga siya nang malalim saka napakamot na lang ng ulo. Maya-maya lang, lumakad siya at lumapit sa akin, saka umupo sa aking tabi."Tahan na..." malambing niyang wika.Naramdaman ko ang kamay ni tatay sa aking balikat. Sumandal ako sa kanya at kahit paano, nawala ang mabigat na nararamdaman ko.Lumipas ang dalawang araw matapos ang pangyayaring iyon. Lubusan kaming nasimot ni tatay, nagdesisyon kaming ilipat si nanay sa ibang ospital ngunit hindi rin kami maaaring i-discharge dahil wala kaming pambayad. Sa mga panahong ito, wala akong ibang magawa kung hindi ang magdasal.***Kasalukuyan kong inaayos ang gamit ni nanay habang si tatay ay sinusubuan siya ng pagkain. Napapangiti na lang ako habang pinagmamasdan ang dalawa.Makalipas ang ilang sandali, sabay-sabay kaming napalingon sa pinto nang pumasok ang doktor sa loob ng aming kinaroroonan."Doc, may problema po ba?" nag-aalala kong tanong."Wala naman po, Ms. Sandra. May gusto lamang akong sabihin." Mariin akong napalunok at kinabahan sa bagay na ito. "Ms. Sandra, wala na po kayong dapat ikabahala sa hospital bills. Wala na po kayong dapat bayaran at maaari na rin po kayong makalabas ng ospital.""H-Ha?"Nagkatinginan kami nina tatay at nanay nang marinig ang balitang iyon. Tila nabunutan ako ng tinik sa dibdib dahil dito."S-Sino po ang mabuting nagbayad ng bills namin, Doc?""Si Sir Montenegro po, ang may-ari ng ospital na to. Nagbilin siya na huwag na kayong singilin at ibigay ang mga kailangan nyo."Napasinghap ako dahil dito, hindi ako makapaniwala sa sinabi ng doktor at halo-halong tanong ang tumatakbo sa aking isip."Seryoso ba 'yan? Kung ganoon, naniwala ba siya sa 'kin?"Matapos kong sabihin ang bagay na iyon, ilang nakaitim na mga lalaki ang pumasok sa loob ng silid kung saan kami naroroon."A-Anong kailangan nila?" kinakabahang tanong ni tatay."Ms. Sandra Montes, sumama ka sa 'min. Gusto kayong makausap ni Sir Lucas."Nagsimulang bumilis ang tibok ng aking puso at nanlaki ang mga mata sa gulat.Alam kong ito ang nais ko. Nais kong makilala niya ang batang nasa sinapupunan ko, ngunit bakit tila, iba ang pakiramdam ko rito?...Sandra's POVMATAPOS naming maayos ang lahat ng dapat asikasuhin sa ospital at mga papeles na kailangan ibigay rito, nagdesisyon na kaming umuwi. Sinigurado kong maayos sina nanay sa bahay, saka ako bukal sa loob na sumama sa mga lalaking tauhan ni Lucas.Sumakay ako sa kotse nila. Halong kaba at pagkagulo ng isip ang bumabalot sa akin ngayon.Maya-maya lang, dumating kami sa kompanya ng mga Montenegro, ito ang parehong gusali na pinuntahan ko noon kung saan hindi ako pinaniwalaan ni Lucas.Sinamahan ako ng mga tao ni Lucas patungo sa elevator at hinatid sa kanyang opisina."Sir Lucas, nandito na po si Sandra," anunsyo ng isang lalaki saka binuksan ang pinto.Kahit may kaba, sinimulan kong ihakbang ang aking paa papasok sa loob ng opisina.Nakita ko si Lucas na nakaupo sa isang leather swivel chair. Nakapalumbaba siya at may matalas na tingin sa akin.Halos tumalon ang aking balikat nang isara ng mga lalaking iyon ang pinto ng opisina.Mariin akong lumunok at muling lumakad palapit sa
Sandra's POVTULUYANG lumalim ang gabi. Alam kong sa mga oras na ito, labis na ang pag-iisip nila nanay at tatay kung ano ang nangyari. Alam kong maiintindihan naman nila ang aking desisyon at ipaliliwanag ko naman ito sa tamang panahon, sa ngayon, kailangan kong gawin kung ano ang alam kong tama.Habang ako ay kasalukuyang nakasakay sa loob ng kotse, lihim akong sumulyap sa lalaking katabi ko ngayon, si Lucas.Matalas ang kanyang mga mata, makapal ang kilay at may mataas na balingusan ng ilong. Ang kanyang labi ay 'sing pula ng mansanas at ang kanyang kutis ay tila hindi man lang dinapuan ng lamok mula pagkabata. Napakaperpekto ng lalaking ito.Sino ang mag-aakalang ang lalaking nakita ko lang noon sa tv ay makakasama ko ngayon sa iisang sasakyan at makakasama ko pa sa iisang bubong. Hindi pa rin ako makapaniwala na titira ako sa isang mansion kasama ang isang bilyonaryo."Are you done scanning me?"Naputol ang aking iniisip nang mapagtanto kong nakatingin din pala siya sa akin. Agad
Sandra's POVNANGINGINIG ang aking kamay nang sagutin ang tawag na ito."Sandy, how are you?" panimulang wika ni Mico mula sa kabilang linya.Nagsimulang mangilid ang aking luha nang marinig ang tinig niyang iyon. Mabilis ang tibok ng puso ko at hindi mapigilan ang paglundag nito."M-Mico?" nauutal ko pang wika sabay sa paggapang ng luha sa aking pisngi."Sa wakas ay nakausap din kita.""M-Mico, pinapatawad mo na ba ko? Na-realize mo na ba na it was just a mistake?""I'm sorry, Sandy. Hindi ako tumawag dahil diyan." Tila umurong ang aking dila nang sabihin niya ang bagay na iyon. "Tumawag ako dahil gusto kong malaman ang totoo."Mariin akong napalunok habang pinakikinggan ang mga bagay na kanyang sinasabi."Tell me, si Lucas Montenegro ba talaga ang ama ng batang dinadala mo?"Nanlaki ang aking mga mata dahil sa kanyang sinabi. Hindi ko alam kung paano magsisimula sa pagtugon sa kanya. Mabilis na umagos ang luha sa aking mga mata at mariin kong tinakpan ang aking bibig.Sinasabi ko na
Sandra's POVMABILIS kong tinakpan ang aking mata at tumalikod sa kanya."M-Magdamit ka nga!" sigaw ko sabay sa pamumula ng aking mukha na animoy kamatis."Kwarto ko to kaya gagawin ko kung anong gusto ko rito. Ikaw, anong ginagawa mo rito?" tanong niya."K-Kala ko kasi kwarto ko," nauutal kong wika habang naka-face the wall.Narinig ko ang kanyang pagngisi."Kalokohan! Baka gusto mo lang talagang makita ang katawan ko.""Ang kapal mo, ha!"Humarap ako sa kanya dahil sa inis na sana ay hindi ko ginawa, dahil muli kong nasilayan ang kanyang katawan."Ah! Bastos!" sigaw ko.Otomatikong kumuha ng kahit anong gamit ang aking kamay sa may lamesa na katabi ko at akmang ibabato ito sa kanya. Ngunit hindi ko pa man iyon nabibitiwan, nanlaki ang aking mga mata nang maramdamang may humawak sa aking kamay upang pigilan ako."Are you crazy? Are you trying to kill me?" inis niyang wika.Noon ko lang napagtanto na flower-vase pala ang aking hawak at kung natuloy ang paghampas ko sa kanya nito, baka
Sandra's POVNARARAMDAMAN ko ang malambot na kama na aking hinihigaan. Ang halimuyak sa paligid ay tila amoy ng gamot ngunit matamis.'Nasaan ako?'Maya-maya lang, unti-unting lumiliwanag ang aking pandinig at may mga taong nagsasalita sa aking paligid."Wala na po kayong dapat ipag-alala, ligtas po ang bata," wika ng isang lalaking nagpakunot sa aking noo."Pero gusto ko lang pong sabihin na maselan ang kanyang pagbubuntis. Kailangan niyang mag-ingat sa bawat kilos niya at hindi siya maaaring mapagod. Sa ganitong pagkakataon, Sir Lucas, kailangan ng kanyang anak ang atensyon at kalinga ng isang ama.""What do you mean?""The baby needs you, Sir."Hindi ko man maintindihan ang kanilang pinag-uusapan, tila nagising ang aking diwa dahil sa isang mainit na palad na nakahawak sa aking kamay. Kahit mabigat ang talukap ng aking mata, unti-unti ko itong binuksan at nakita ang isang puting kisame."Are you okay?" wika ng isang lalaki na may malalim na tinig.Sa paglingon ko sa aking kaliwa, n
Sandra's POVNANG tuluyan siyang makalapit sa akin, tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, isang tingin na namamangha sa aking hitsura."Where did you get that dress? Y-You look, different," aniya habang nakangiti ang labi."Siya ba 'yong ex-girlfriend mo, Mico?"Napatingin ako sa babaeng kasama niya nang marinig ko siyang magsalita."Sa kasamaang palad, oo," natatawang wika ni Mico.Mariin kong kinuyom ang aking kamay. Nakikita ko kung paano nila ako maliitin at pagtawanan. Sa tingin ko, ang babaeng ito ay ang tinatawag ng kapatid niyang si Alice. Baka nga noong kami palang ay nilalandi na rin niya ang babaeng ito.Nagsimulang mangilid ang luha sa aking mata nang maalala ang nakaraan namin ni Mico. Hindi ko alam kung bakit kahit ilang beses niya akong saktan, minamahal ko pa rin siya.Matapos ang pangungutya at pag-uusap ng dalawa, muling tumingin sa akin si Mico at nagsalita."Anyway, Sandy. Tungkol doon sa bagay na sinabi ko sa 'yo sa telepono, you have to–""May problema ba rit
Sandra's POVHINDI ko sinasadyang tumayo sa labas ng pinto ng silid ni Lucas habang nakikinig sa usapan nila ng babaeng si Trina. Nais kong malaman ang kanilang usapan dahil hindi ko maintindihan ang bagay na nararamdaman ng aking puso.Nang marinig ko ang sinabi kanina ni Trina, nagsimulang kumirot ang bagay na nasa loob ng aking dibdib. Akala ko noon ay isa lang siyang espesyal na kaibigan para kay Lucas base sa kanilang litrato, ngunit nagkamali ako, siya pala ay fiancé ni Lucas.Nagsimulang bumagsak ang aking balikat dahil sa nadarama ko.'Ano naman ang laban ko sa isang fiancé?'"Ilang buwan kang nawala, tapos ngayon ka lang ulit magpapakita? Anong kailangan mo, Trina?" saad ni Lucas.Sa mga oras na iyon, nakita ko ang maliit na siwang sa pinto. Lumingon muna ako sa kaliwa at kanan upang masigurado na walang nakatingin sa akin. Sinimulan kong sumilip sa pinto upang mas makita nang maayos ang dalawang ngayon ay nag-uusap sa loob."'Wag ka nang magalit, honey. May inasikaso lang ak
Sandra's POVNANGINGINIG ang aking katawan habang dahan-dahang hinahakbang ang paa palayo sa silid na iyon. Litong-lito ang aking isip at ang mga mata ko ay nanlalaki dahil sa aking narinig.'Paano? Paano naiisip ng babaeng ito ang mga bagay na iyon? Totoo ba? Kaya ba niyang gawin ang ganoong bagay sa isang inosenteng bata?'Mabilis akong nagtungo sa aking silid at sinarado ang pinto. Animoy nais nang tumalon ng puso ko palabas ng aking dibdib dahil sa kaba na nararamdaman.Nagsimulang mangilid ang luha ko dahil sa takot. Hindi pa rin mawala ang panginginig ng katawan ko at hindi ko mapakalma ang sarili. Tila walang lakas ang aking paa nang ihakbang ko ito patungo sa kama, mabuti na lang at agad kong naisuporta ang aking kamay sa higaan, dahilan upang hindi ako tuluyang bumagsak.'Anong gagawin ko? Kung totoo ang bagay na sinasabi niya? H-Hindi ko maaaring payagang mangyari ang bagay na 'yon.'Hindi ko alam kung ilang butil ng luha na ang aking nailuha. Noong gabing iyon ay hindi rin