Chapter 127: Welcome Back, Reymond

IT seems a strong force dragging him towards the vortex. He could clearly hear a sob, and it turned to a cry. 

“Uncle, gumising kana, ihatid mo na ako sa Beijing!” Ang mahinang hikbi ni Nate kanina ay unti-unting naging malakas na iyak. Ilang beses din niyang pinipisil ang kamay nito. 

Sa pagdilat ng mga mata ni Reymond ang malabong aninag ng mukha ng isang bata ang nasilayan niya. Ang hikbi nito na naging panaghoy sa pandinig niya ay ang malakas na daluyong ng tila agos ng tubig na humihila sa kamalayan niya pabalik sa kasalukuyan. 

He moved his hands, trying to grasp Nate’s tiny hands that gently pinched his right hand. 

“Nate!” tanging ang pangalan lamang ng pamangkin ang naibigkas niya sa mahina at paos na boses.