Chapter 72: Baby, I’m So Tired

SAMANTHA forced herself to stop crying. Mabilis na bumaba ng kama si Nate, lumapit sa center table na nasa loob ng kwarto at dinampot ang tissue paper na naroon. Bumalik sa tabi ng ina at inabot rito ang bitbit. 

“Thank you, son!” 

She wiped her tears but it kept flowing like a flood. Biglang lumungkot ang anyo ni Nate habang nakatitig sa ina. 

“Sabi mo po hindi kana iiyak,” 

“Yeah. I’m sorry!” itinuloy-tuloy na niya ang pagpunas sa mga luha. Tumayo at itinapon sa basurahan ang basang tissue saka bumalik sa kama. 

“Mommy, aalis na po ba tayo rito sa Beijing? Nalulungkot ako,” nakatungo ito at paulit-ulit na ikinuyom ang munting kamay. <