Chapter 22

Chapter 22

We were both silent inside his car. Bawat minuto akong sumusulyap sa kanya pero mabilis ko ring binabalik ang tingin sa labas kasi nakakaramdam ako ng hiya. His hand is still on my thighs. Nagpapahinga ito sa hita ko na parang normal lang ito sa kanya.

Ilang sandali pa ay unti-unti kong natatanaw ang katamtaman na taas na mga gusali. Tinitigan ko lahat ng establishment na nakikita ko. Hindi ko alam na ganito na ngayon ka organisado ang Valerde. Sa bayan namin ay walang mga ganitong gusali.

Nakakatuwang makita na unti-unti ng nagiging organisado ang karatig bayan namin.

"Here we go," mahinang sabi niya saka mabilis niyang inalis ang kamay na nasa hita ko para ihawak sa steering wheel. Pinanood ko kung paano niya manehuhin ang steering wheel ng kotse. Kitang-kita ko ang mga malalaking ugat sa mga braso niya.

Sa simpleng ganito lang ay mas lalo ko siyang hinahangaan.

Ilang sandali pa ay huminto ang kotse sa tapat ng isang malaking gusali. Robinson ang pangalan ng building na