Gusto kong umiyak ng hindi ko alam ang dahilan."B-Bitawan mo ako," mahinang sambit ko saka nanghihinang iniwas ang braso ko sa kanya. Pero hindi niya ako binitawan.Mas lalo lang humigpit ang pagkakapulupot ng braso niya sa katawan ko imbes na bitawan ako. Ako na mismo ang kumuha ng braso niya sa baywang ko kaya mabilis niya akong tiningnan."Let me go," sabi ko habang pilit na lumalayo sa kanya."D*mn," mahinang mura niya bago ako tuluyang binitawan.Mabilis ko siyang nilingon. He looks shock and worried? I am not sure! Ayaw kong paniwalaan lahat ng tungkol sa kanya. Umiigting rin ang panga niya na parang nagpipigil ng kung ano.Unti-unti akong lumuhod para pulutin ang mga bondpaper na nagkalat sa gitna ng kalsada pero wala pa akong napupulot ay mabilis niya akong hinila patayo. Mabuti na lang at wala masyadong sasakyan na dumadaan kaya wala kaming naiistorbo."Ano ba?!" inis na tanong ko habang nakatingin ng diretso sa mga mata niya."I'm trying to help here—""Kaya ko na! I don't
Chapter 40I am so lost. Hindi na ako sigurado sa lahat. Piangdududahan ko na ang sarili ang it's scaring me. Naiisip ko na darating naman ako sa gabi-gabi na gising hindi dahil sa lesson plans at class records na tatapusin. Luke's face inside my head is a distraction. He's a distraction that can able to ruin me.And today, I am not expecting this day to be good. Matapos kong managinip ng hindi ko gusto ay alam ko na kaagad na hindi magiging maganda ang mood ko.I am questioning myself a lot of questions that I couldn't answer.Nang sinabi ko ba noon na nakalimot na ako ay hindi iyon totoo? Hindi ko alam kung sinabi ko lang ba iyon para makampante. Or I just got busy? Naging busy lang ako sa buhay, pag-aaral at trabaho kaya nawala siya sa isip ko pero ang totoo ay nandito pa rin talaga? I don't know.Hindi ko alam. Wala akong alam. Gusto ko nalang na manatiling walang alam araw-araw. Natatakot ako. Hindi ko maiwasang matakot. Takot na takot ako.Dumating ako sa school na pinagtatrabah
"You don't care," matapang na sabi ko sa kanya pero ngumisi lang siya saka umiling.Akmang iiwan ko siya pero kaagad niya akong hinawakan sa kaliwang palapulsuhan. Mabilis kong winaslik ang kamay ko para maalis ang pagkakahawak niya pero mas humigpit lang iyon."Ano ba?!" malakas na sigaw ko kaya napatingin sa amin ang ilang estudyante na dumadaan.My eyes widened as my heart beats crazier.At gusto kong magsisigaw nang hilahin niya ako patungo sa gate ng school. Pinagtitinginan na kami ng mga estudyante pati na rin ng ibang teachers kaya kaagad akong napayuko at napilitang magpadala sa paghila niya.I want to shout at him."Get off me. Wala kang pakialam sa akin, Mr. Montero," mariin na sambit ko habang patuloy niya akong hinihila kaya agaran siyang huminto saka binalingan ako. His eyes were so dark. Na parang anumang oras ay kaya niya akong pagbuhatan ng kamay pero hindi ako natatakot doon.Mas natatakot ako sa epekto niya sa akin. My whole body is affected. Para bang pag-aari niya l
The whole day I was in school is exhausting. Kaya nang makauwi ako sa bahay ay mabilis akong nagkulong sa loob ng kwarto ko. Kinatok lang ako ni Tatay para kumain pero dahil wala ako ay tumanggi ako.Sa pagtanggi ko akala ko ay isasarado na niya muli ay pinto ng kwarto ko pero dwhan-dahan siyang pumasok sa tuloy-tuloy na umupo sa paanan ng kama ko. Kita ko na ang kulubot ng balat niya at noong bahagya siyang ngumiti sa akin ay nawala ang mga mata niya."May problema ba, Anak?" mahinang tanong niya na puno ng pag-aalala kaya kaagad nanubig ang mga mata ko kaya nag-iwas ako ng tingin sa kanya.I took a deep breath before looking at him again after a couple of seconds."Tay, naalala mo ang nawala kong anak na sinabi ko sa iyo noon?" nanghihinang tanong ko kaya mabilis dumaan ang sakit at gulat sa mga mata niya."Anak—"I continued, "The father is back," mahinang sambit ko kaya natigilan siya."Kaya ka ba matamlay nitong mga nakaraang araw? Nakita mo muli ang lalaking ama ng anak mo?" tan
"What?" gulat na sabi ko habang nakatinghala sa kanya pero binigyan niya lang ako ng masamang tingin.Sinubukan kong tumayo para kahit paano ay maharap ko siya kaso naitapak ko ang sugatan kong paa kaya napangiwi ako at biglaang napaupo ulit. "Ahh," mahinang daing ko habang tinitingnan ang sugat na naka-bandage na.Ilang sandali pa ay nakita ko siyang dahan-dahan na lumuhod sa paanan ko. His brows were furrowed. Na para bang napipilitan siyang gawin iyon. Sinubukan kong iiwas ang paa ko pero mabilis niya iyong nahuli. And my lips opened when he gently touched my wounded foot. Natahimik ako habang tinatanaw siyang gawin iyon. Parang biglang nawala lahat ng hapdi at sakit. I am not dreaming right now, right? Luke is in front of me. Parang abot kamay ko siya ngayon.Hindi ko napigilan ang pagsikdo ng puso ko kaya mabilis akong napatinghala. I sighed and gently close my eyes. Gusto kong tawanan ang sarili ko. Sabi ko hindi ako lalapit sa kanya. Pero ngayong nasa paanan ko siya habang
I thought I would be okay. Pero hindi pala ako magiging okay. Sa loob ko pilit kong tinatago na umaasa akong makita siya sa daan o kahit saang sulok sa bayan namin pero ni anino niya ay hindi ko nakita. Maybe he really went to Paris and it's good because I'm trying to move on here. Pero napa-paranoid na yata ako. Palagi akong namamalikmata na nandito siya. My brain is deceiving me. And I might go crazy if this will continue."Ano?!" Sigaw ni Malia nang masabi ko na naging isa akong katulong sa malaking hacienda. Minus the fact that my boss owned me a lot of times and I even got pregnant.Niyugyog niya ang balikat ko habang hindi niya malaman kung ano ang gagawin niya dahil sa gulat.Masyadong magulo ang isip ko kaya ngayon na nagkita kami ay nasabi ko ang ilang tinatago ko. Para kahit paano ay mabawasan pero hindi ko alam na ganito ang magiging reaksyon niya."Ang may-ari ng ginagawang hotel hindi ba? Siya rin ang iyong may-ari ng hacienda sa kabilang bayan kasi! I heard he's hot!
Masasaktan ba ulit ako? Hindi ko alam. I want to take a risk, again. I got hurt, so much hurt before because of him. Natatakot ako. Pero anong magagawa ko? He's like drug. Hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang makalaya. Ang hirap. Sobrang hirap.We are both silent inside his car after that phone call."Dito lang ako," sabi ko nang makita ang crossing papasok sa amin. Sumulyap siya sa akin kaya akma kong tatanggalin ang seatbelt pero tuloy-tuloy lang sa pag-andar ang sasakyan hanggang sa lumampas na kami.Nanlaki ang mga mata ko saka napatingin sa daan papunta sa amin bago siya binalingan. Naabutan ko siyang nakatingin lang sa rear view mirror."Doon ang papasok sa amin. Doon lang dapat ako," sabi ko sabay upo ng maayos."I want to talk to you," sabi niya kaya bigla akong natigilan.Tumalon ang puso ko pero kalaunan ay nakabawi ako."Sabi mo ayaw mo na akong makita—""Just shut up before I lost my control," malamig na sabi niya kaya nakagat ko ang pang-ibabang labi ko.Napakapit a
Hindi ako nakatulog sa buong gabi pero kinaumagahan ay maganda ang pakiramdam ko. Hindi ko magawang alisin ang ngiti sa mga labi ko kahit anong pilit ko. I look like a psycho. Kahit pagbihis at pagligo ko ay nakangiti ako."Aalis na ako, Tay," masayang paalam ko sa tatay ko kaya tinanguan niya ako saka hinagod ng tingin."May masasakyan ka?" tanong niya kaya mahina akong umiling."Magbabantay na lang ako sa labas. At Tay, may mga tsokolate pala sa ref. Kumuha ka doon, hindi ko nasabi kagabi," sabi ko. Luke gave me a lot of chocolates. Napuno ng mga iyon ang ref naming kaunti lang ang laman."Hindi naman ako kumakain ng tsokolate anak. Pero titikim ako mamaya. Mag-iingat ka."Mabilis akong tumango kay tatay saka muling nagpaalam. Pagkalabas ko sa bahay ay kaagad akong napatingin sa relong suot ko. Alas sais pa lang ng umaga pero mamayan#g gabi na ang program na school na pinaghandaan naming lahat kaya kailangan kong pumasok ng maaga para ayusin ang mga dapat pang ayusin.Isa ako sa mg