walk out

JILLIAN'S POINT OF VIEW

Sa huli, nagpasya na lang ako na i-cremate na lang at mga labi ng itay. Bukod sa bawal magburol sa nilipatan naming bahay ay wala rin naman kaming kamag-anak dito sa manila na dadalaw sa kaniya at makikiramay. Mas minabuti ko nang ganoon na lang upang makasama pa rin namin ang mga abo ng itay sa bahay. Para na rin hindi kami gaanong masaktan na makita siyang nakahiga sa kabaong na wala ng buhay.

Inuwi ko ang labi ng itay nang nasa tapayan na. Ang hirap makita na sobrang nalulungkot ang mga kapatid ko dahil ganito na nila makikita ang itay. Wala naman na kaming ibang choice kung hindi ang mag move on. Sa ngayon ay talagang kailangan naming pagdaanan ang ganitong klase ng sakit sa pakiramdam. lalo na sa part ko. Napakasakit. Halos sabay-sabay pa ang pinagdaanan ko at ang taong sana ay karamay ko sa mga oras na ito ay ang taong isa ring nakadagdag sa bigat ng dibdib ko.

Speaking of him...

Habang nagluluksa kaming magkakapatid ay bigla na lang siyang lum