Naglalakad ako sa red carpet ng biglang magsalita ang emcee.Biglang namatay ang ilaw kaya't napahinto ako sa paglalakad. Magarbong palakpakan ang sumalubong sa muling pagbukas ng ilaw.Tumutok sa gitna ng stage ang spotlight kasabay ng malamyos na musika.Nakangiting Clarettine ang naglalakad paitaas. She was wearing a off shoulder black long gown. Her make-up looks good to her. Her hair is simple glossy straight. Bagay na bagay sa kanya ang ayos nito.Napasinghap ako. What's goin on here?Nagsalita muli ang emcee. Tinanong nito si Clarettine ng kung anu-ano. Limitado ang sinasagot ng babae.Nagpatuloy sa pagsasalita ang emcee. Mabigat ang nararamdaman ko ngayon."Mr. Ryker Gregory Laurel." Anito.Napaurong ako sa paglalakad. Napaawang ang labi na nakatingin sa harap ng stage.Tumabi siya kay Clarettine at saka hinalikan ang babae sa pisngi.Nabuwal ako sa pagkakatayo at hindi naiwasan mapahawak sa mesa.Umangat ang tingin ng mga taong nasa table number na yon."Ayos ka lang ba, Miss
"P-Papa." Pumiyok ng bahagya ang aking boses.Tumitig siya sa akin. Ang kanyang labi ay nakatikom samantala naman ang kanyang mga mata'y labis na nagpapakita ng pagsisi.Tumakbo ako patungo sa kanya. Niyakap ko siya ng mahigpit. Hindi inalintana ang gusot kong damit at magulo kong make-up. Gusto ko lang sa oras na ito ay makahanap ako ng kakampi."H-Hindi n-niya ako p-pinaglaban. M-Masakit 'Pa." Paos kong sambit.Bagkus na magsalita si Papa ay hinaplos niya na lamang ang aking buhok.Ilang minuto kaming ganoon. Walang imikan. Walang nagsasabi ng mga salitang magpapakagaan sa nararamdaman. Ngunit ibinibigay ang pangangailangan gamit sa physical.Hindi ko alam kung ilang beses na akong umiyak. Kung hanggang ako iiyak. Kung kakayanin ko pa bang umiyak muli pagkatapos ng maraming iniluha."Umalis na tayo." Si Papa.Tumingin ako sa mga bag na nakapatong sa lapag. Natulala ako. Naging parte na ng buhay namin ang pamilyang yun. Naging parte na rin ng bahay na 'to ang pagkatao ko. Maging ang
It will always seems imposible until your courage roar outside then you will going to fight. Mula noon hanggang ngayon hindi ko pa rin maisip na ginawa ko 'yon. I've been such a naive and needy. Natatawa nalang ako kapag naiisip ko yon.Siguro'y oo minsan naririnig ko ang apleyido nila sa mga tanyag na hotels and companies. Kahit hindi ko alamin alam kung mas lumawak ang kayamanan nila. Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanila ni Clarettine pagkatapos nang gabi na iyon.Pero hindi na ako tulad noon, konting rinig ko lang sa pangalan niya di ko maiwasan kabahan. No feelings involved.It's been four and half year has passed by. Maraming nagbago. Maraming naiba. May mga tao akong nakilala na hindi parte sa buhay niya. Hanggang sa ngayon pinapatunayan ko ang sarili ko para sa iba. That I am stronger enough to handle those consequences. Sobra na akong malisto. Hindi na mabirong hindi na ako tatanga-tanga.With my pierce eyes. I was wearing a corporate attire while walking like a proffes
Pumarada ako sa parking lot ng building kung saan ang condo unit ko. I used to lived my life like this. Ako lang. Ako na lang parati.I know it's dangerous to be alone. It feels like your decision to dream is unfulfilled greed.Si Papa nasa Cavite. Siya ang nagbababantay ng bahay roon at dalawang ektaryang lupa na may pananim na sari-saring gulay.Failure is a part of living but unfortunately failure is a great lesson too. Kapag nagkamali ka, matututo kang itama at bumangon muli.He always asked me why I was always trying to achieve something. I just answered because I want to make you happy and proud. Si Papa ang natitirang pamilya na mayroon ako.Kinuha ko ang aking bag at saka bumaba. Nginitian ko ang sekyu nang makapasok ako sa loob ng building.Pumasok ako sa elevator at panaka-nakang tinitignan ang suot kong orasan. It's already nine o'clock. I close my eyes and let myself relax. Parati nalang ako pagod galing trabaho.Tumunog ang elevator hudyat na may pumasok sa loob. I open m
I wake up earlier than usual today. Tumambad sa aking mukha ang sinag ng araw. Nakalimutan ko palang takpan ang aking glass window. Nag-unat muna ako bago isinuot ang aking tsinelas at tumungo sa banyo. I did my daily routines in morning.I put some light makeup on my face and a lip gloss on my lips. I was wearing a black ruffled-sleeve dress and a pair of white high heels.Sinuklay ko ang aking buhok habang ang aking handbag ay nasa kaliwang braso. Binuksan ko ang mini fridge sa aking kitchen at inilabas ang isang kahon ng fresh milk, isang bread at isang strawberry jam.Nilagyan ko ng gatas ang aking baso bago naupo sa high chair at nagpalaman ng tinapay. Hinalukay ko ang folder at taimtim na binabasa ang bawat proposals ng mga clients.Nasanay na rin ako ganito ang buhay ko. Matutulog. Magigising. Trabaho. Hindi ko na nga maibilang na hindi sumama sa mga paanyaya ng mga ibang empleyado ko upang mag-party.Pagkatapos kong kumain ng tinapay at uminom ng isang baso gatas. Inayos ko mu
The dinner went well with my employee's. Nagyaya sila pumunta kami sa isang restaurant pagkatapos nilang malaman na na-aprobahan ang proposal namin. I'd just ordered a lobster roll and grilled lamb with spinach creamy sauce.I gave them an advance party para ipagbunyi ang aming tagumpay. After that we went in a cozy bar. Ayaw ko sanang sumama but some of them teasing me like I am such a coward or killjoy.Kaya kahit ayaw napa-oo na lamang ako."What do you want to drink, Miss?" Eya grinned at me.Umangat ang tingin ko sa bartender na kanina pang nasa harapan ko. Narito kaming dalawa ni Eya sa island counter at naka-upo sa high chair."Stop calling me like that, Eya. Wala tayo sa opisina." I hissed at her.Bigla siyang tumawa. "Mojito." I concluded.The bartender gave me a one-shot mojito and winked before turning his head on the other side.Nilagok ko ang alak at napapikit ng marahan ng dumaloy ito patungo sa aking leeg.Narinig ko ang mahihinang tawanan ng mga kasama ko kaya't naimul
I placed my hand on my chest as I pounder it. Wala na Luna! Maayos kana! Tapos na. Huwag ka ng mag-alala.My hand is still trembling. Nakita ko ang pagkunot-noo ni Eya habang hawak-hawak ang mga papeles."Ayos ka lang ba?" Nagtataka niyang tanong.Nanlalambot pati rin tuhod ko dahil sa mga magaganap ngayon. Hindi naman ako ganito dati e. Bakit pa siya bumalik? Bakit dito pa niya napiling magpakita? It was five years ago. In just a moment my world turning and changing. At any point, I need to deal with whatever the world can throw at me.Sabi nga ng iba balang araw ay magkikita muli kayo at doon mo na malalaman ng mga sagot sa lahat ng katanungan mo nong umalis ka. But I am scared. Natatakot akong malaman ang totoo tapos babalik ulit ako sa kanya.It's sending shivers up my spine, just thinking how powerful he is."Eya, mauna kana. Ihi lang ako saglit." Paalam ko sa kanya.Alam kung 'di siya sanay sa akin na ganito ako. May bahid na pagtataka ang kanyang ekspresyon."S-Sige." Anito.Tu
Why do I feel I still have feelings to him? Maybe when you're in love it's hard to let go even though when you know shouldn't keep goin'.But then if it's toxic? You will stay longer to hold her, him? Iyong tipo na kahit nararanasan mo ang lason sa pait ng pag-ibig kakayanin mo pa dahil humihinga ka pa?Pagkalipas nang ilang taon, alam kung may sapat na dahilan ang tadhana kaya niya ginawa iyon sa amin? Ngunit paano balang araw kapag bumalik siya? Tapos maalala mo iyong mga sandali na magkasama kayo, nagtatawanan, pinag-aawayan ang maliliit na bagay at higit sa lahat mahal niyo ang isa't isa!Pero papaano naman ang naramdaman niyong sakit noong mga panahon na hindi sumasang-ayon ang iba para sa ikaliligaya niyo!Ang dahilan ba ng tadhana ay magiging sapat sa mga pighati, kirot at puot na bumaon sa iyong kaibuturan? Sasapat o di sasapat? It can make you want to hide under the covers.Nagmumumok akong mag-isa sa coffee shop na pagmamay-ari ni Drianna. Kahit nasa ibang bansa pa siya di p