CHAPTER SEVENTY-FIVE

NANATILI siyang nakatitig sa akin samantalang ako ay ni hindi maihakbang palayo ang mga paa ko. I badly want to escape from here. Hindi ko alam kung paano sasagutin ang mga tanong niya. Iniisip niya ba na ginusto kong h’wag sabihin sa kanya ang totoo? I tried. Sinusubukan ko na ipakilala ang sarili ko sa kanya the moment I realized he has totally forgotten about me, pero mas lalong magiging masakit dahil alam ko na mahihirapan ako na paniwalain ang isang taong nabura na ang alaaala tungkol sa ‘kin.

Napawi ang mga ngiti ni Maximo. I was the witness how his tears roll down his cheeks. Parang sinusugatan ang puso ko nang makita ko ang mga mata niya na napuno ng luha. Patawad, Maximo. Patawarin mo ako kung sinikreto ko--- namin mula sa ‘yo.

Iyon ang mga salitang gustong sabihin ng isip ko pero tila ayaw lumabas sa bibig ko.

“S-Sagutin mo naman ako,” umiiyak na pakiusap nito.

Umiwas ako ng aking tingin dahil pakiramdam ko ay ako naman ang luluha habang pinagmamasdan ko siya. Hindi ko