Chapter 20

Honeylette POV

Sa hindi kalayuan ay natatanaw ko ang isang lumang bahay. Iyon ang bahay kung saan ko siya nakita. Ang taong nang-iwan sa akin. Hindi ko alam kung bakit ako dinala nang mga paa ko dito. Kahit na galit ako nang mga oras na iyon, ay nagawa ko pa rin tandaan ang lugar kung saan ang kinaroroonan niya, at heto ako ngayon nakakubli sa isang puno, habang pinapanood ang pag-aasikaso nito sa mga anak niya.

Nakaramdam ako nang kirot sa aking dibdib. Habang pinagmamasdan ko kung paano niya asikasuhin ang mga ito. Pinupunasan niya iyon nang pawis sa likod, hinahalikan habang nilalagyan ng polbos. Nagtatawanan at nagkukulitan. Hindi ko maiwasang hindi mainggit dahil maiksing panahon lamang na nagawa sa akin iyon ni nanay at iniwan niya na ako. Hindi man lang niya nakita ang pagdadalaga ko dahil wala siya sa tabi ko. Pero kahit hindi niya iyon nakita wala rin naman naging saysay ang buhay ko mula nang tumuntong ako sa edad na iyon. Hindi ko naranasan o nagawa ang katulad nang ibang