Chapter 22

Nanatili ako sa aking kinatayuan kahit matagal ng naka-alis sina Don Emmanuel at Enrico. Hindi parin ma alis sa isipan ko ang narinig ko kanina. Nanlalamig parin ang kamay ko at palakas ng palakas ang kabog ng puso ko.

"Janice."

"Saan ba ang importante na pupuntahan natin? Tara na!"

"Janice. I'm sorry," pumiyok ang boses niya.

Paglingon ko sa kanya, namumula ang kanyang mga mata at naka-igting ang panga.

"Bakit? Bakit ka nag so-sorry?" Takang tanong ko ngunit parang mababasag ang rib cage ko sa subrang lakas ng tibok ng puso ko.

"Ako yon, Janice. Ako yong gumahasa sayo sa gitna ng maisan."

Nanlambot ang tuhod ko sa narinig. Tila isa itong sirang plaka na paulit-ulit kong naririnig. Bakit? Bakit siya pa? All this time, alam niya na ako ang biktima niya. Naka planado na pala ang lahat. Ang pagtulong niya sa akin ng gabing natumba ako sa gitna ng daan. Ang pagdala sa akin dito sa bahay niya. Ang pag-alaga niya sa akin. Lahat iyon planado niya. Para ano? Para hindi siya ma konsensya? Para