-=Jayden's Point of View=-"Shit!" sa loob loob ko, pinilit kong huwag maapektuhan pero parang nananadya naman na tila silang plaka na nagpleplay sa isip ko ang sakit na pilit na tinatago ni Gabby ng malaman nitong hindi ko siya isasama.Hindi dapat ako maapektuhan lalo na't iyon naman talaga ang gusto ko, ang masaktan si Gabby, pero bakit ganoon parang nasasaktan din ako.Kahit anong pagtatago ni Gabby kanina, ay agad kong napansin ang pinipigilan nitong mga luha.I tried to stay focus sa ginagawa kong pagdadrive pero patuloy pa ding sumasagi sa akin ang reaksyon ni Gabby, masyadong malalim ang iniisip ko na hindi ko namalayan na tinatawag na pala ako ng anak ko, kaya nagulat na lang ako ng maramdaman ko ang pangangalabit ni Caleb sa akin."Sorry, Caleb, what's wrong?" tanong ko dito, sandali kong tinitigan ito nang saktong mag red light naman."Gusto ko pong kasama si Mommy." kita ko ang paglungkot ng itsura nang anak ko, kaya naman agad kong minaobra ang sasakyan ko, nag u turn ako
-=Jayden's Point of View=-Two weeks have passed nang ganoon ganoon na lang, dalawang linggo na din sa bahay si Gabby at sa loob ng dalawang linggong iyon ay minsanan na lang din ako mag stay doon, kung gusto kong makasama si Caleb ay pinapasundo ko na lang ito sa assistant ko.Alam ko naman kasi na mangyayari ito, I invited her because my son needed his mother, pero sa nangyayari ay hindi ko naibibigay ang buong atensyon ko sa anak ko."You're drinking again?" narinig ko naman sa bandang likuran ko, kahit hindi ko tignan kung sino iyon ay kilalang kilala ko ang boses na iyon."You know this is really your fault." matabang kong sagot sa bestfriend ko na si Isaiah, ni hindi man lang akong nag-abalang tignan ito, nagpatuloy lang ako sa iniinom ko.Nasa opisina pa kasi ako at kahit uwian na ay minabuti kong mag stay na lang muna dito at umuwi na lang kapag late na."Ano na naman ba ang kasalanan ko?" iritable nitong tanong sa akin, na umupo pa sa malapit sa inuupuan ko.Hindi ko na ito s
-=Gabby's Point of View=-Lumipas ang mga araw hanggang naging linggo, mula nang mangyari ang pamamasyal namin ng anak ko kasama ni Jayden ay naging maayos na naman ang lahat, ngunit napansin ko ang tila ba pag-iwas sa akin ni Jayden.Pilit kong sinasaksak sa isip ko na mabuti na iyon, na hindi na kami nagkikita, maiiwasan ko pa ang masaktan sa mga maaring sabihin nito o iparanas sa akin, pero bakit ganoon? Dapat makahinga na ako ng maluwang ng dahil sa nangyayari pero mas nasasaktan ako. "Good morning, baby, almusal na tayo." nakangiti kong aya sa anak ko, mukhang wala pang balak itong bumangon, kaya naman naisipan kong kilitiin ito sa tagiliran at ilang sandali nga lang ay napuno na ang kuwarto nito ng hagikgik nito.Matapos ko itong mapabangon ay agad kong inayos ang higaan nito, at agad kaming dumiretso sa dining room, kung saan nakahanda na ang almusal namin, katulad ng dati ay kaming dalawa lang ni Caleb sa hapag kainan, hinayaan ko itong pumili ng gusto niyang kainin at kahit
-=Jayden's Point of View=-"Shit! Shit!" hindi ko akalain na masasabi ko ang bagay na iyon, nang nalaman ko kasing nasa bahay si Bryan ay agad akong umalis ng opisina, sobrang pagseselos ang nararamdaman ko ng mga oras na iyon, different scenarios were running into my head during that time.I just kept on driving without any clear destination in mind. Namalayan ko na lang na tinatahak ko na pala ang daan patungong Antipolo, tuluyan nang nagtago ang haring araw nang magdecide akong tumigil sa pagmamaneho.Nag decide akong lumabas ng kotse at nagtungo sa isang tagong parte sa lugar na iyon, I used to go here when I was still in college, kapag gusto kong takasan ang lahat ng responsibilidad na nakasalalay sa balikat ko.From afar ay nakikita ko ang mga ilaw sa mga bahay sa baba, getting ready to start their night, a mom preparing their dinner, a dad who just got home from work and their children who just got home from school.When people look at me, they see a confident and successful bu
-=Jayden's Point of View=-"This can't be happening." I keep muttering to myself, pero kahit na anong pagtangging gawin ko ay nasa kamay ko na mismo ang katibayan.Muli ay tinignan ko ang pinadalang mga reports ni Arman na para bang mababago non ang katotohanan."Bryan is Jared." nakumpirma ang hinala ko sa mga dokumentong pinadala ni Arman, ayon sa nakalap nito ay may mag-asawang Australyano ang nakakita kay Jared ng makatakas ito sa pumatay sa mga magulang namin, ayon din sa impormasyon na nakalap ni Arman ay dinala nang mag-asawa ang kapatid ko sa Australia at doon na ito lumaki.Ayon sa testimonya na iniwan ng mag-asawa sa mga pulis ay mukhang walang maalala ang kapatid ko marahil dala ng trauma.Sobrang tagal kong pinanabikan at pinangarap na makita ang kapatid ko, pero parang hati ang nararamdaman ko ng mga oras na iyon.Hindi ko mapigilan ang panginginig ng kamay ko ng kuhanin ko ang cellphone sa bulsa ng pantalon ko, at agad kong dinial ang number na nakasave sa phone ko."Wha
-=Gabby's Point of View=-"Sa tingin mo ba, anong ibig niyang nang sinabi niyang nagseselos siya?" alam kong paulit ulit na ako sa pagtatanong pero hindi ko pa din kasi matanggap ang totoo."My God, Gabby! We had the same conversation, pero hanggang ngayon ay nagdududa ka pa din ba?" hindi makapaniwalang tanong sa akin ni Regina, ng nangyari ang pag-uusap naming iyon ni Jayden ay agad kong tinawagan si Regina at ngayon nga ay magkasama kami sa kuwarto ko nang mapatulog ko na si Caleb."Alam ko naman, pero ang hirap lang kasing paniwalaan, I mean matapos ang lahat ng paghihirap ko sa paglayo niya sa anak ko ay sasabihin niyang nagseselos siya na para bang may nararamdaman siya sa akin." frustrated kong sinabi dito."People make mistakes specially when it comes to love, you hurt him sa ginawa mong pagtatago ng anak ninyo." paliwanag nito."But still, hindi mo naman sasaktan ang taong mahal mo kung totoong ma......." ngunit natigilan ako ng maalala ko noong araw na inaya ako nitong sumam
-=Jayden's Point of View=-"I love you too, Jayden. I never stopped loving you." para akong natulala nang marinig ang mga salitang iyon kay Gabby, mabigat man sa loob ko ay nilayo ko ang mga labi ko dito.I felt my heart jump while looking at the beautiful woman in front of me. I tried to look straight into her eyes, and what I saw made my heart beat faster.I'm afraid that it might cause me a heart attack, which I will gladly accept, dahil sa likod nang mga mata nito ay nababasa ko ang katotohanan."Ang babaeng pinakamamahal ko ay mahal din ako." sa loob loob ko, wala pa din ako sa sarili ko habang patuloy lang na nakatingin sa mukha ni Gabby."Magsalita ka naman." ang natatawang sinabi nito sa akin, ngunit kabila noon ay nararamdaman ko ang walang kasiguraduhan sa boses na nakapagbalik sa wisyo ko.Sa dami kong gustong sabihin dito ay wala ni isa man na lumabas sa bibig ko, kaya naman mahigpit ko itong kinulong sa mga bisig ko na tila ba natatakot akong mawala pa ito sa akin."How c
-=Jayden's Point of View=-Dali dali kong pinatay ang alarm sa cellphone ko, maingat kong tinignan ang mag-ina ko, at saka lang ako nakahinga nang maluwang nang mapansin kong hindi sila nagising ng alarm ng cellphone ko.Alas cinco pa lang ng umaga, pero nagdecide na akong bumangon, gusto ko kasing ipaghanda sila ng almusal na ngayon ko lang magagawa."Good morning Sir Jayden." ang bati sa akin ni Aling Celia nang maabutan ko itong abala sa kusina."Magandang umaga din." bati ko naman dito.Akma itong iaayos ang mga lulutuin sana nito nang pigilan ko ito, pinaliwanag ko na lang na ako ang maghahanda ng almusal sa mag-ina ko."Mukhang mahal na mahal ninyo ang mag-ina ninyo sir, sige po tawagin niyo na lang po ako kapag kailangan niyo ako." kahit kanina pa ito umalis ay hindi naman mawala wala ang ngiti sa mga labi ko.Oo, mahal na mahal ko ang mag-ina ko, ngayon na lang uli ako naging ganito kasaya, at hindi ko na alam kung kaya ko pa bang mabuhay kapag nawala pa sila sa buhay ko.Hin