Chapter 31

Ilang araw na ang nakalipas simula nang mag-away kami ni Michael.

Simula nang mangyari 'yun, sa tuwing nagkikita man kami sa room o kung nagkakasalubong sa hallway, hindi kami nagpapansinan.

Hindi ko sya iniimikan at ganun din naman sya. Naging hangin ang turingan namin na isa't-isa't. Ni hindi man lang nagtatama ang mata namin kahit isang beses.

Alam kong nararamdaman ng mga taong nakapaligid sa amin na may problema kami ni Michael ngunit mas pinipili nalang siguro nilang manahimik at huwag mangialam.

Look's like our friendship is really over...

Napangiti ako ng mapait dahil sa naisip ko. Ito naman ang gusto ko, di'ba? Ngunit bakit ganito kabigat sa pakiramdam?

Siguro ay nasasayangan lang ako sa haba ng panahon na pinagsamahan namin. Siguro ay sa una lang ito at kapag naglaon, nakakasanay ko din ang ganitong sitwasyon naming dalawa. Mawawala na ang nararamdaman ko para sa kanya at pag nangyari 'yon, magiging masaya na akon

Pero ganito ba talaga muna kasakit ang dapat maramdaman