Chapter 39

Pagkatapos mag-usap ng mga nasa labas, ay pumasok na agad si Daylon sa loob ng sasakyan.

“Kumusta? Nakipag-ayos ka ba sa kanila?” tanong ko nang malagay niya ang seatbelt.

“Inamin din niya na nang galing niya sa inuman. But don’t worry hindi ko naman hinayaan na makulong sila. Kaya sinabi ko sa mga pulis na wala ng problema at huwag nilang ikukulong ang lalaki dahil hindi ko naman siya kinasuhan.” Napangiti ako at tumingin na lang sa harap dahil sinimulan niya nang paandarin ang sasakyan.

“Thank you.”

“For what?”

“Dahil hindi mo hinayaan na umabot pa sa prison ang aksidente na ito.”

\

“He is the one should be thanking me not you.”

“Alam ko naman kasi na magagalit sa’yo sila Auntie at Uncle, pero kahit alam mo na mapapagalitan ka, ay ginawa mo pa rin kung ano ang tama.” Sa mga kinikilos niya, unti-unti nang napapalapit ang loob ko sa kaniya. Parang nagbabago ang ihip ng hangin kapag kasama ko siya.

“I don’t care, but you don’t have to thank me. Also, kasalanan nila kung bakit nangyare