Kabanata 44: Little Girl

Napapikit ako ng muli ko malanghap ang simoy ng hangin sa Pilipinas. Makalipas ang dalawang taon ay nandito na ako muli. It just really a little bit sad how I need to leave my homeland just to move on. I just hope that the time I spent on New York will not be wasted for nothing.

Napagtanto ko na nakaidlip pala ako ng suminag sa aking mukha at papalubog na sikat ng araw. Mula sa aking tabi ay nilingon ako ni Dylan.

"You seemed tired. Kanina pa dapat tayo nakauwi kaya lang ay ang tagal ng usad ng traffic," sambit niya. Ngumiti naman ako at bahagya na nag-unat.

"Sinabi mo pa. Hindi naman na bago ito. Bum'yahe tayo ng umaga pero taghali o kaya naman ay hapon na tayo makakauwi." As the car started to move forward a little bit, as my heart felt a warmth of belonging as I took in the recognizable sights and noises outside the car window.

"What are you feeling, Dianna?" maya-maya ay tanong sa akin ni Dylan.

"Of course, I felt tired and sleepy."

"I mean, what if you immediately cross paths wi