CHAPTER 24

Pinahiran ko ang luhang kumawala mula sa mga mata ko pagkatapos ay ni-shutdown ko na ang cellphone.

Ang bigat sa pakiramdam na magpaalam sa taong mahal mo. Kaya nga hindi ko magawang magpaalam kay Fritz at sa mga kaibigan ko.

Sobrang hirap, nakakatakot umalis , natatakot akong mawala.

Pero lahat naman ng tao namamatay. At least ako, alam ko kung kailang ako mawawala.

Dapat nga handa na ako ngayon pero hindi ko talaga maramdamang handa ako. Gusto ko pang manatili kahit na hindi na lang palagi pumapabor sa 'kin ang mga sitwasyon at pagkakataon.

Nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga saka umalis na garden at umalis na rin ng bahay.

Pumasok ako sa kotseng pinahiram ni Ev saka pinaarangkada iyon.

Mahina ang pagpapatakbo ko ng kotse habang tinatahak ang daan patungo sa simbahan.

Hindi 'yon masyadong malayo kaya hindi ako natagalan.

Nagpark ako sa tapat ng simbahan kung saan nakaparada ang mangilan-ngilang sasakyan na halatang pang mayaman.

Hindi muna ako lumabas sa kotse ko at naghin