Chapter 23

Chapter 23

"Mama, I'm sorry, po," Xydren's eyes begged at me. His lips quivered a bit.

Huminga ako ng malalim, muling humiga. "Ayos lang, anak. Maglaro ka na lang ulit at huwag ka nang tumawag sa kanya," nanghihina kong sabi.

"S-sige po," aniya at tahimik akong tinalikuran.

Nagtalukbong ako at tahimik na umiyak. Maybe Papa hasn't forgiven me yet. Pinatay niya kasi ang tawag kanina pagkatapos sabihin ni Xydren ang address namin. He must no longer be interested in me. He must have abandoned me as his own child. Tanggap ko na. Tanggap ko na noon pa. Kaya nga ako lumayo.

Pero bakit ganito? Sobrang sakit pa rin ng dibdib ko. Napakasakit isipin na wala na talaga akong halaga sa kanya. Napakasakit sa kalooban na hindi na ako nag-e-exist sa buhay niya.

Nang araw na iyon, ipinasya kong matulog na lang para makaipon ng lakas at para gumaling ako ng mabilis. After all, I am still fortunate to have my four kids. Sapat na iyon para sa akin.

Tahimik ang mga anak ko noong umuwi sila galing sa eskuw