IT WAS PAST midnight and yet she couldn't even bring herself to sleep. Bagkus ay natagpuan ni Kimberly ang sarili sa loob ng library na tinutulugan ni Jace. Nakaramdam siya ng kaba nang muling mapadako ang kanyang paningin sa basag na digital clock sa sahig.The library was as messy as her head. Nakakalat ang mga libro sa sahig dahil sa pagkakabuwal ng isa sa mga shelves na dati ay maayos na nakadikit sa dingding. There was a hole on his desk that was big enough to insert a knuckle in . Malakas din ang amoy ng alak sa loob ng kwarto na nagmumula sa mga bubog sa sahig.There was no need to tell, Jace must have been ballistic hours ago.Mabagal ang kilos na lumabas siya ng library. Hindi na niya binigyan ng pansin ang buksan pa ang mga ilaw sa kanyang daanan. Subconsciously, it made her realized how much she memorize every corner of his house. Their house.Nang makarating ang kanyang mabibigat na mga hakbang sa malawak na living room ay tamihik siyang umupo sa sofa.She felt emptine
"Good morning."Dagling nabitawan ni Kimberly ang hawak na ballpen kasabay ng marahas na pagbiling sa direksyon ng pintuan. Her other hand moved on its own accord to crunch and tear the notebook page she was drawing on. Agad na tinapon niya ang lukot na papel sa sahig. 'Damn it! Did he see?' "Ano na naman ba kailangan mo?"He didn't answer fast. Nanatili lang si Jace na nakatayo sa pintuan ng kwarto. Pinasadahan nito ng tingin ang mga kalat sa sahig bago walang ekspresyon na tumingin sa kanya. He raised his brow. "That's my inventory notebook.""And so?" She tucked the notebook under her crossed legs. Making an adamant childlike expression while staring at him. "We're wedded so it's a conjugal property now, Mr Mangino.""Oh really?" Hindi nakaiwas sa kanyang pandinig ang sarkasmo nito nang patamad itong sumandal sa hamba ng pintuan. "So you are finally swallowing the idea of getting tied up to me?"She raised her middle finger as an answer and gave him a sweet smile. He just laughed a
"Darating ka ba?""Oo.""Sigurado ka? Sinabi ko na kasi kay Dad na--""Oo nga di ba? I already said yes! Can't you understand?""Eh kasi noong huli hindi ka naman po tumupad sa pangako mo--""Because you're forcing me! Tsk! This is tiring... You know what? I don't want to meet your family. You can never change me. Let's just forget about this."Let's just forget about this...Let's just forget about ....Let's just forget........"NO!"Kimberly felt how the word roared out of her lungs just a breathe away before her body slammed the cold water.Awtomatikong nanghagip ang kanyang mga kamay sa kahit anong maaaring kapitan pero naging napakabilis ng kanyang naging pagbulusok pailalim.She fought hard to keep moving - praying to all gods, known and unknown to save her mortal soul. Her eyes shut on its own as her brain tries to make her believe that everything's just a dream... a terribly bad one.Pero hindi sinungaling ang sakit na sumigid sa kanyang ilong nang subukan niyang humagap
MABILIS ang mga hakbang ni Jace habang tinatawid ang distansya papunta sa pribadong kwartong nasa dulo ng puti at pahabang pasilyo.The smell of different medicines coating his nostrils was so strong, he could almost see himself swimming on it. Pero wala na siyang pakialam doon.It's been three fucking days of hell. A minute more of delay is going to kill him easily."Mr. Mangino, pakipirmahan po --" he shove the papers that were blocking his way. Ni hindi niya nilingon ang gulat na ekspresyon ng nurse na nagtangkang mag-abot sa kanya ng waiver ng ospital. Kumalat sa sahig ang hawak nito ngunit hindi man lang nagbago ang ritmo ng kanyang pagkilos. Wala rito ang kanyang atensyon, at mas lalong wala naman sa ilang mga matang napalingon sa kanyang direksyon dahil sa kanyang ginawa.Nang sa wakas ay marating niya ang dulo ng pasilyo ay kagyat na napahinto ang kanyang mga paa. Kabaligtaran sa kanyang sabik na paggalaw ay naging napakahirap naman para sa kanyang iangat ang kamay para abutin
JACE WAS AWARE that he was crossing the wrong isle. He was even conscious of how many corners he passed by before reaching the rooftop. Laying next to Kimberly sounded like a brilliant idea. Ano nga bang mas masarap gawin kaysa makatabi at mahawakan ang kamay nito? Tapos, kung sweswertihin, makatulog na rin habang yakap ito... sana. That would be a nice way to end the day and cut all the noises inside his head. But that wasn’t what he did. Bagkus, natagpuan niya ang sarili niya roon sa pinakatagong parte ng hospital, nakaupo magisa sa bench doon habang pinanonood ang langit. Kung tama ang pagkakaalala niya ganito rin ‘yong panahon noong manyari ‘yon eh. Madilim kasi makapal ang ulap. Malakas ang hangin. It was September, the season of starless sky and hard rains. He took a breath to calm himself. Taking his cigar from his pocket, he lit it and started puffing like crazy. Wala na siyang pakialam sa ‘no smoking’ sign na nakakabit sa posteng naroon. He was in pain... He needed to s
‘Crab sticks? Like seriously?’ Ilang minuto na ring nag-iisip si Kimberly pero hanggang sa huli ay di niya pa rin kayang intindihin ang kanyang naging reaksyon. ‘When in history did I ever find interest with that freaking thing?’ She closed her eyes. Her head felt like breaking as she tries digging in her memory . She did her best to remember but just like all other attempts, she just ended up frustrating herself. ‘Come on, brain. Recall. Recall. Re--’ "Are you alright?" Bigla niyang naidilat ang kanyang mga mata nang marinig ang baritonong boses mula sa di kalayuan. Her eyes scanned the rest of the whitewashed room she was in; tiles, furniture, until her sight stopped at the semi-opened door and saw Jace looking at her through the small gap. Flashes of lights brought back what lead her to that hospital bed; the waves, the sea, the cliff jump he forced him to do. She should be angry, really angry. Pero sa hindi malamang dahilan tulad ng nangyari nang magising siya ay di niya na
A promise that took him a decade to fulfill. Never had he imagined himself that speechless when the moment finally came. Tumuwid ng upo sa kahoy na silya si Jace para pantayan ang tikas ng kaharap.The vacant hospital room they were in was huge. Puti ang mga kurtina, malinis at kung tutuusin ay may sapat na espasyo para mapagkasya ang lima pang higaan. But fuck him! He can't even breath easy in the presence of this old man. Mas malala pa ang nararamdaman niya ngayon kumpara sa araw na tinutukan siya nito ng seniorita gun. Yes, that same day when he married the bride who outshone all the other brides in world's history... his Baby. The tension felt like a thick slab of ice against his face so he decided to break the silence. He cleared his throat. "Dad... I mean Mr. Santiago." Hindi agad kumibo ang kanyang kaharap. Nanatili lamang itong nakatitig sa kanya gayong alam niyang narinig siya nito. He waived off the coil that was forming in his stomach and continued. "It's nice to see you
“Binubura ka nilang lahat, Jace...” “Alam ko...” “Hindi naman talaga kasi dapat ibalik pa ang nakaraan. Isoli mo na siya.” “Hindi ko kaya. Siya lang ang meron ako...” . . . . “Jace!” It was Kimberly’s scared voice that cut through all the ruckus in his mind. Nang lingunin niya ito ay agad niyang sinalo ang mga pisngi ng dalaga, bago maingat na diniinan. Nagla-lock jaw na naman si Kimberly dahil sa takot at dahil ‘yon sa kanya. Syempre, kasalanan niya ulit. ‘D*amn...’ “Wag kang tumingin sa labas. Sa akin ka lang tumingin.” “S-Saan ba kasi tayo pupunta--” “Pete’s place,” mabilis na tugon niya habang ginigiya ang tingin nito. He knew that making her ride that speedboat was a bad idea. Lalo pa ngayon na hindi pa ito nakaka-recover mula sa pagkakahospital. Kaso wala na siyang pagpipilian. Kailangan niya itong ilayo, o ito ang ilalayo nila sa kanya. Could he handle that? Nagawa niya noon pero hindi niya alam kung magsu-survive siya sa ikalawang pagkakataon. Baka ikamatay niya n