***
Trisha
Dao and I successfully retrieved the files last night na agad naming binuksan," panimula ni Sky kasabay ang paglitaw ng isang blueprint sa malaking screen sa harap namin.
"This is the machine they were talking about," pagpakilala ni Dao sa makinang naka-flash sa screen.
"May kakayahan ba talaga ‘yang buohin ulit ang sheet?" dudang tanong ni Trevor.
"According to the concept paper, yes—"
"Kung ganoon, nagsasabi pala sila ng totoo!" punto ni Justin na pumutol kay Sky.
"Almost," koreksiyon ni Dao na kumuha sa atensiyon namin. "W
***Alex"Knowing that a powerful man like Alex lose,iisipinagad nila na masyadong malakas angGliasparakalabanin..." Sa lahat ng nasabi ni Sky sa akin, ito ‘yong mas tumatak. Tinalo pa nga ang "I Love You" niya. The fear and agitation na ramdam ko ngayon were just too strong.I never felt this scared in my life. It's my first time and it's making me crazy. I didn't know what to do. I couldn't even say a word. My body was trembling, my heart was beating fast than it usually would. And… I couldn't breathe properly."Hey," tawag sa akin ng isang pamilyar na boses. Base on its tone and pitch, alam kong si Sky ito. He stood beside me while looking
***TrishaWe were dumbfounded by the scene in the city right now. Monsters in various sizes and forms terrorizing the city mercilessly. Shouts and screams of both pain and fear roared in every corner of the place. Gunshots and explosions shook everyone's ears sending a jolting shock to each and every individual. Ashes fell down from the massive thick dark clouds which we believed came from the simultaneous eruption of the volcanoes.Wala akong ibang makitang aura kundi puro takot at galit."Nangyari na nga ang kinatatakutan natin,” Justin stated habang nanlalaki ang matang nakatitig sa paligid dahil sa takot."This is all my fault," sambit ni
***AlexWe're on our way towards Wernie's mom. Siya ang inuna namin since siya ang pinakamalapit. Witnessing the scene just outside the car's window was just heartbreaking. Lifeless bodies were on the pavements, some covered in blood while others had a missing part of their limbs. A brutal way of dying. I couldn't help but feel guilty — knowing that I somehow contribute to this disaster.Napayuko na lang ako at saka tiningnan ang paa ko. Seeing the damages and casualties was too much for my eyes to handle. Then, I saw Sky's hand placed on top of mine. I looked at him, pero nakatingin pa rin siya sa daan, iniiwasan ang mga posibleng nakaharang dito."We'll end this," sambit niya na mas hinigpitan pa ang pagkakahawak sa kamay ko. "We will," d
***AlexTagumpay naming nakuha ang mga magulang nina Justin aT Calli pero sa kasamaang palad, naipit kami sa labanan habang pabalik kami sa kinaroroonan ng mga anak nila."Just stay in the car!" sigaw na utos ko sa kanila habang lumabas kami ni Sky para kalabanin ang dalawang halimaw na nakaharang sa daan. The two seemed busy munching their prey pero napatigil din ang mga ito nang makita nila kami ni Sky. The two growled in anger as their eyes fixated on us. Their mouth watered na tila nakakita sila ng bagong pagkain. "Gusto niyo kaming kainin? Come and get us!" galit kong imbita na siyang ikinagalit nila.The two dashed toward us kasabay ang pagpalabas ko ng ilang psi balls. Pinakawalan ko ang mga i
***We're on our way towards the camp. Nakasakay kami sa isang mini bus na masuwerte naming nakita just outside the subdivision's entrance. As expected, gulat ang Enigma pati sina Trisha and Maica nang makita nila ang sitwasyon sa labas. Buildings were set on fire at may ilan ding sira na. Several lifeless corpses decorated the pavements covered in both blood and dusts.May mga sasakyan din na sa kung saan-saan nakaparada na tila inararo ng isa pang malaking sasakyan. Some of them were upside down while others had dead bodies inside it. May mga nasusunog din dala ng pagsabog. Ito ‘yong klase ng mga senaryo na sa mga pelikula lang makikita. Pero hindi ko aakalain na mangyayari ito sa totoong mundo. It's like movies were just a prediction of a possibility, at may isa na nga ang nangyari.
*** Alex Name?" tanong sa akin ng isang sundalo. Nasa pasukan kami ngayon ng camp, nakapila for the identification and verification para makapasok. It was one of their protocol just in case na may espiya o mga unregistered na tao na makapasok. It's kinda selfish pero sabi nila it's their way of protecting the confidentiality of the camp. "Alex Rischon," tugon ko at saka niya itinype sa keyboard ang mga letra ng pangalan ko. "You're good. Next!" sigaw niya at saka ako nagpatuloy. After the identification, ay ang physical examination — hindi ‘yong pahuhubarin ka. Chine-check lang nila kung wala ka bang dalang baril o kahit na anong sandata. Pero kapag meron man, ire-record nila ‘yon, instead of conf
"Sumunod kayo,” paanyaya niya at saka siya sinundan nang magsimula siyang maglakad. We walked on aisle of beds na may nakahiga na parehong buhay, nag-aagaw-buhay, at walang-buhay na mga sundalo. Watching them up close was too unsettling. Kung hindi ako sanay sa mga ganito, matagal na siguro akong nasuka."Strange," puna ni Trisha habang kunot-noong nakatingin sa mga sundalo. "They're all in pain but their aura showed strength. As if they're trying to live despite of their conditions,” paliwanag niya."The country needs them," tugon ni Maica. "That's why they must live,” dugtong niya na sinang-ayunan namin ni Trisha.After walking through the series of beds of agony and sufferings, narating namin ang isang maliit na kwarto. Shelves were installed in every corner of the
***AlexAlam mo namang hindi namin pwedeng gawin ‘yan, Alex. A protocol is a protocol," paliwanag niya na siyang ikinainis ko. Akala ko papayag agad siya, pero sa tingin ko mas importante pa ang confidentiality nila kaysa sa kapakanan ng mga tao."But you can't just leave them out there!" protesta ko at medyo tumataas na din ang boses ko. "You were supposed to protect them! ‘Yan ang trabaho niyo, ‘di ba?" punto ko."Alam ko ‘yon, Alex—""Then act on it!" singit ko na pumutol sa pangungusap niya."I'm sorry, Alex. I really want to help you but this protocol is something