"Yes!" malakas niyang sigaw at natawa naman ako dahil nagtatalon pa siya ngayon. Matapos niyang magtatalon sa tuwa ay kaagad niya akong niyakap at hinalik-halikan. "Oh, God! Thank you so much! I love you so much, I love you, I love you, Allison Kye Gomez-Sorreño." Niyakap ko rin siya at hinayaan ko na ang sarili kong umiyak dahil sa tuwa. Ramdam na ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso naming dalawa. Everything just fell into places, everything was just perfect and surreal. This feels like a dream that I don't wanna wake up from, however, this is real now. It's going to happen. We're going to get married. After that perfect night to us that will forever be remembered. We went home with a smile on our faces and were the happiest. Ang dami ring nangyari sa amin, ang dami pang naganap at dito lang din naman pala kami mapupunta. Iyong unang pagkikita namin, 'yong pag-uusap namin patungkol sa contracted marriage at paghihiganti ko sa mga nanakit sa akin. Iyong tuluy-tuloy na ikot lang
"Congratulations, love! I'm so proud of you! You deserved this!" malakas kong sigaw dahil sa tuwa at saka 'ko tumalon at niyakap siya. Mukhang ang bigat ko ata kaya natumba pa kami pareho pero hindi ko muna inisip 'yon dahil tuwang-tuwa ako dahil naging successful ang project niya na matagal niya nang pinagplanuhan at pinaghandaan. Ang tagal niyang sinabi, kinuwento sa akin pero ngayon at narito na siya. Niyakap niya rin ako pabalik, kakatapos lang ng ribbon cutting kasama ang iba pa niyang investors at iba pang nasa likod ng successful ng project niya sa ibang bansa. International kasi 'yon kaya naging pahirapan at naging matagal din kahit kilalang-kilala si Louis at ng kanilang kumpaya, kahit ang lawak na ng connections niya ay talagang napunta rin siya sa mahabang proseso para lang makatayo siya kung siya dalhin ng mga paa niya. Ngayon ay nakamit niya ito, sobrang saya ko lang sa kanya at maiyak-iyak na rin ako dahil kitang-kita ko naman ang effort na nilaan niya, 'yong hindi na
"Noted everything, Tita!" "Oh, don't call me that, dear. From now on, call me Mom na, okay?" Nanlaki pa ang mata ko dahil sa gulat, ngumiti lang siya nang malaki at nakisabay rin si Tito na itawag ko na rin sa kanya ay Dad dahil ikakasal na rin ako sa anak nila, at parang anak na rin naman daw nila ako kaya ayon na raw ang itawag ko sa kanila. I was shocked at the same time, I don't know what to react because they are the only family that I have now, Sila na lang ang parang tinuturing kong magulang at hindi ko naman maiwasan na ma-touched dahil sa sinabi nila. Sinubukan kong huwag maiyak pero huli na ang lahat at talagang may tumulo nang luha mula sa aking mata. Kaagad naman nila akong niyakap at saka nila parehong hinimas ang likuran ko. "Silly, Allison, you don't have to cry... we're here for you, okay? You now got a Mom and Dad, though, not by blood but by heart," Tita or Mom said to me. I just loved how she avoided mentioning my about my own blood, instead, she just mentioned t
"Paano ko masisiguro na totoo ang lahat ng ito at hindi niyo na naman ako o kami pinapaikot? Ilang beses niyo nang ginawa ito sa amin, ano'ng akala mo, Neon? Hindi ko nalaman kung ano ang ginawa mo noon kay Louis? Pasalamat ka at hindi kita pinatulan no'ng araw na 'yon dahil ayaw ko na ng gulo at nanahimik na ako't hinayaan ko na lang na inaangat ang aking sarili pataas. "Hindi na ako nag-aksaya ng panahon sa 'yo. Tandaan niyo, kapag sa oras na malaman ko na pinaglalaruan niyo na naman kami ay kayang-kaya ko kayong ipademanda o baka ano pa ang gawin sa inyo ni Louis? Kaya matakot na kayo, kung ako sa inyo ay itigil niyo na ito," tuluy-tuloy kong sambit. Sinubukan kong patatagin ang bawat salita na aking binabanggit pero may mga pagkakataon na pumipiyok ako dahil sa bilis ng pantig ng puso ko. Ang bilis ng tibok ng aking puso ko at 'yong mga bigayan namin dito ng mga tingin, na animo'y puwede nagbab*rilan na kami gamit ang mga mata namin. Sinusubukan ko lang manlaban para hindi ako u
"Nang ganu'ng-gano'n lang? Nasayang ang halos na tatlong taon niyo? Hindi mo 'man lang ba itatanong ang dahilan sa likod nito?" hindi mapakaling tanong ni Valentine, pero nakapagdesisyon na ako. Dahil masyado nang nag-normalize sa kultura ng Pilipino ang pagche-cheat. Hindi na dapat hinahayaan pang ginaganito lang ako. Sa iba ay tinatanggap pa nila at binibigyan pa ng pangalawang pagkakataon ang lalaking nagkasala sa kanila. Desisyon nila 'yon at wala akong kailangan na sabihin pa tungkol doon, pero kung sa aking mangyari ay hindi ko papalagpasin pa ito. Hindi ko hahayaan ang aking sarili na makipaghalikan sa lalaking alam kong may iba naman din palang kahalikan. "Wala sa haba ng relasyon 'yon," mariin kong sabi. Dahil ayon palagi ang iniisip ng ibang tao na sila pa ang mas nanghihinayang dahil naiisip nila ang tagal na ng relasyon ng ibang tao, sabay hindi pa nagkakatuluyan. Magii-stay ka pa ba sa relasyong hindi ka na masaya? Hindi, 'di ba? Magii-stay ka pa ba sa relasyon alam mo
Nagising ako dahil kay Valentine, niyaya niya akong mag-jogging. Kailangan ko raw 'yon para ma-boost ko raw ang happy hormones ko sa katawan, kahit na ayaw ko dahil inaantok pa ako sa sobrang aga at tinatamad pa ako, gusto ko pang matulog. Wala na rin akong nagawa pa dahil mapilit ang babae. Pinahiram niya muna ako ng pang-jogging na suotan at saka na kami lumargang tumakbo. Kahit papaano ay naging maginhawa rin ang puso ko dahil sa lamig ng simoy ng hangin, sa pagtagatak ng aking pawis, at saka sa mga kapaligirang iyong nakikita, at kahit saan ka lumingon ay magbibigyan mong pansin ang ganda ng kalikasan. Nakakamangha ring pagmasdan ang paghampas ng mga halaman, sumasayaw kasama ang hangin. I don't know, but it brought me peace and I was able to breathe for a moment. "Aray!" malakas kong sigaw dahil tinulak ako ni Valentine at saka mabilis siyang tumakbo, tumawa-tawa pa. "Humanda ka sa akin kapag ikaw nahabol kong babae ka!" sigaw ko para marinig niya ako mula sa malayo. Tinignan k
Humarap na muna siya sa mga kasamahan ko para mangumusta. Kaninang seryoso niyang tingin sa akin ay napalitan na ito ng tuwa't ligaya nang humarap na siya sa mga kasamahan ko. Nakaramdam kaagad ako ng kakaibang ibig no'n sabihin pero pinili ko na lang na manahimik at hindi na muna ako nag-overthink sa binigay niyang trato sa akin kanina. "Oh, that's bad... I think you really have to see your Doctor, Amiel," nakangiting, nag-aalala at sa pinakamatinis na sabi ni Ms. Jeremiah. Parang iba na ang nakikita ko sa kanya, habang kinakausap niya isa-isa ang mga kasamahan ko ay parang may napapansin akong kakaibang aura mula sa kanya. Natapos na niyang kausapin ang lahat at muli siyang pumunta sa harapan, sa medyo gilid ko at saka ngumiti sa kanila isa-isa at hindi niya 'man lang ako tinapunan ng tingin. Parang sinasadya niya. Ano'ng problema niya sa akin? "Hi! I've missed you all! Kung alam niyo lang, I've missed working woth all of you here. I've missed my girls team kaya naman naisipan ko
"I've suffered from depression, napansin niyo noon? Nawala ako saglit sa media dahil I've been through all of it, all by myself. I haven't had the courage to go to a Psychiatrist and drink some meds kasi ayaw kong paniwalaan na baliw ko, pero alam mo 'yon? Alam mo namang hindi ka baliw pero bakit kailangan mong uminom ng mga gano'n? And I hate that, it was one of the most challenging period of my life." Tinitigan ko lang siya at masasabi kong lahat ng sinabi niya ay totoo, 'yong mata niya na malapit na siyang maiyak. Nakatingin lang siya sa ibaba at ayaw niyang ipakita sa akin ang lagay niya no'ng tumalikod na siya. Sinubukan niyang pakalmahin ang sarili niya at pinunasan niya pa ang mata niya. Ang kaninang galit ko sa kanya ay napalitan na ng awa para sa kanya. Para lang sa pag-ibig ay ito na ang nangyari sa kanya? Tunay ngang nakakatakot umibig, pero ano pa nga ba ang magagawa natin? Kahit na ano pa 'man ang mangyari, doon at doon pa rin naman tayo babalik, ang magamahal. "How I