Chapter 33

Kier’s POV

Limang na buwan, dalawang linggo, limang araw, tatlong pong minuto at limang segundo, simula ng araw na iniwan niya ako ng tuluyan ngunit yung sakit simula sa unang araw ng pagkawala niya ay narito pa rin. Tila kahapon lang nangyari. Sobrang sakit pa rin. Sobrang hapdi. Walang araw na hindi ako umiiyak. Walang araw na hindi ako nasasaktan.

Galit na galit ako sa ginawa niya pero putangina! Walang araw na hindi ako nanabik na makita siyang muli kahit na sobra niya akong sinaktan. Na tila ba ang makita siya ang tanging lunas ng sakit na nararamdaman ko ngayon.

Inabot ko ang bote ng beer mula sa lamesa sa gilid ng kinauupuan kong kama at tinungga iyon. Nilagok ko ang laman nito at nang ibalik ko sa lamesa’y wala na itong laman. Kay dilim ng loob ng kwarto ko. Tanging ang liwanag mula sa maliit na lampshade ang nagbibigay ilaw sa loob ng aking silid at ang tanging tunog na naririnig ko ay ang ugong ng aircon. I was only wearing boxer shorts and nothing on top. Sunod kong inabot