Chapter 113

NAKAPIKIT pa ang mga mata ni Sahara pero mababanaag sa mga labi niya ang matamis na ngiti. Malamig ang simoy ng hangin na nagmumula sa bintana ng kubo at para kay Sahara ay isa iyong napagandang umaga.

“Good morning, Ace…” mahina niyang sabi sabay yakap sa kanyang katabi. Pero napadilat siya nang wala siyang makapa roon. Pumikit siya at muling dumilat para i-adjust ang mga mata sa liwanag ng silid. Tiningnan niya ang orasan sa dingding na gawa sa sawali at nagulat pa nang makitang alas-nuebe na ng umaga. Bukod sa magulong kama at kurtina’ng nililipad ng malakas na hangin ay tanging damit na lamang niya na nakakalat sa sahig ang naroon.

Wala na si Ace sa kanyang tabi na para bang walang nangyari.

Panaginip lang ba ang lahat?

Hindi, dahil napansin niya ang isang maliit na piraso ng papel sa ibabaw ng maliit na mesa’ng kahoy sa tabi ng kama. Nakapatong roon ang kanyang cellphone at isang kumikislap na sing