Kabanata 27.2: CARE

NANG magising ako hindi ko alam kung nasaan ako dahil sa ibang kwarto na ako nagising. Doon ko lang napansin na may dextrose pala sa aking kamay ngunit walang tao kundi ako lang. Pansin ko na naka-hospital gown na rin ako. Pero napansin ko rin ang handbag ni Sayna sa sofa kaya alam kong nandito siya. Kaya lang anong ginagawa ko dito? Wala akong maalala bukod sa biglang nandilim ang paningin ko kanina. Nahimatay ba ako?

Wala na naman akong maramdaman na kahit ano. Marahil okay na ako?

Mabilis na dumapo ang mata ko nang marinig ko ang pagbukas ng pintuan ng aking kwarto. Hinintay ko kung sino ang papasok at kaagad na napangiti nang makita si Sayna. Minsan gusto kong batukan ang aking sarili sa pag ngiti kapag nakikita ko si Sayna. Para akong bata na hindi alam kung anong gagawin kapag wala siya at sobrang saya naman kapag alam kong malapit lang siya sa akin. I feel like a dog wagging his tail on his owner.

“Kumusta ang pakiramdam mo? May masakit ba sa ulo mo?” nag-aalala niyang tanon