“You’re drunk,” naiiling kong sabi nang salubungin ko si Enver pagpasok pa lang niya sa aming tahanan. “Again.”
Hindi ito ang una niyang paglalasing kaya kahit masama ang aking loob ay hindi na ako nagsalita pa at inalalayan na lamang siyang makapasok.
Idineretso ko siya sa aming silid dahil hindi na din naman niya kayang tumayo ng mag-isa at nang maihiga ko sya ay isa-isa kong inalis ang kanyang mga sapatos medyas.
Saglit muna akong bumaba sa kusina at kumuha ng isang maliit na planganita na may lamang maligamgam na tubig at bimpo tsaka bumalik sa kwarto.
Inilapag ko iyon sa side table pagkuwa’y sinimulan ko namang hubarin ang lahat ng suot na damit ni Enver.
“En, stop resisting,” inis kong sabi dahil nakikipag-agawan pa siya sa akin sa damit niya. “Pupunasan lang kita.”
“I can manage,” aniya. Pero hindi naman siya tumatayo kaya nakikipagpilitan pa din akong alisin ang kanyang mga damit.
At isang malalim na hininga ang pinalabas ko nang tuluyan ko siyang mahubaran matapos ang pagiging makulit niya.
Well, sanay na naman ako dahil sa halos anim na buwan ay ganito ang gawain namin tuwing gabi na uuwi siya ng lasing.
Naupo ako sa gilid ng kama at sinimulan na punasan ang kanyang mukha pababa sa kanyang katawan.
“You already told me that you will stop drinking too much alcohol,” mahina kong sabi. “Kakagaling mo lang sa sakit noong nakaraan tapos heto ka na naman.”
Hindi siya sumagot kaya bumuntong hininga na lang ako at ipinagpatuloy ang pagpupunas sa kanya.
Enver and I were once schoolmates when we were in college. Hindi kami pareho ng course pero madalas kaming magkita sa library kung saan kami nagre-review kapag may examination.
We always shared a table and often talked about a certain topic in the books that we were reading back then.
Doon nagsimula ang pagkakaibigan namin. At tulad ng madalas mangyari sa isang babae at lalaki na laging magkasama, pareho kaming na-fall sa isa’t-isa.
He courted me and I said yes to him within just a month.
Ang sa akin naman kasi, kung talagang mahal niya ako ay lagi niya pa rin akong liligawan kahit kami na.
And he did.
He showed me how much he loves and cares for me. Hindi lumipas ang araw na hindi niya nasasabi kung gaano niya ako kamahal. At hindi iyon nawala kahit ilang taon na ang lumipas.
He was three years older than me so he finished his studies earlier. But that doesn’t change anything in our relationship even though we started to rarely see each other because we are not in the same school anymore.
Until he asked me to marry him right after I graduated from college when I was 20 years old. And I didn’t think twice and accepted him because I know that he will really take care of me for the rest of our lives.
And I am willing to do the same to him.
But since he was still busy with his work, we rarely saw each other even when we got married.
I lived in the house that he provided for us. While he mostly stayed at the hotel where his works called him.
At naiintindihan ko naman iyon dahil nagsisimula pa lang siya sa pagma-manage ng family business nila kaya kailangan niya na laging nasa site para masiguro na magiging maayos ang lahat.
Besides, hindi naman siya nagkulang ng paglalaan ng oras para sa akin.
Tumatawag siya paggising pa lang niya at magkausap kami habang sabay na nag-aalmusal. Ganoon din sa tanghali tuwang lunch break at maging sa aming hapunan. At bago matulog.
Nakikita ko ang lahat ng effort niyang iyon kaya sino ba naman ako para maghangad pa ng sobra gayong natutugunan niya ako ng atensyon na kailangan ko bilang kanyang asawa.
At nang tuluyan na niyang mapag-aralan ang lahat tungkol sa kanilang kumpanya, dalawang taon matapos ang aming kasal ay tuluyan na siyang umuwi sa akin.
Iyon ang pinakamasayang araw sa buhay ko dahil sa wakas ay makakasama ko na din sa iisang bubong ang aking asawa.
Iyon ang pagkakataon na naiparamdam namin kung gaano namin kamahal ang isa’t-isa. At kung paano namin inaalagaan ang isa’t-isa kahit pa pareho kaming mayroong trabaho.
Hindi kami nagkulang at talaga namang hinihigitan pa namin ang pag-aalaga sa bawat isa habang lumilipas ang araw.
Pero…
Muli akong bumuntong hininga pagkuwa’y kinumutan siya matapos kong mapunasan ang kanyang buong katawan. Itinabi ko na din ang palangganitang may lamang tubig sa loob ng banyo at napatitig kay Enver na mahimbing na ngayong natutulog.
Anim na buwan na ang nakakalipas ng magsimula ang gabi-gabi niyang paglalasing.
At first, iniisip ko na normal lang iyon dahil matagal-tagal din niyang hindi nakakasama ang mga kaibigan niya. Kaya naman hindi ko binigyan ng kahit na anong kahulugan at iniintindi ko na lamang.
Ngunit sa bawat paglipas ng araw ay nagsisimula nang magbago ang kanyang pakikitungo.
Laging mainit ang kanyang ulo kahit sa simpleng pagtawag ko lang sa kanyang cellphone. At hindi na din siya nagpapaalam sa akin tuwing aalis siya papasok sa kanyang trabaho o kaya naman ay may lakad sila ng kanyang mga kaibigan.
At kapag naman kinakausap ko siya tungkol sa mga pagbabago niya ay lagi lang niyang sinasabi na masyado lang akong nag-iisip.
He insisted that maybe I am just overthinking again on things.
But I know there is really something going on.
And I can’t even do anything to find what might be the reason behind all of this changes in him.
Napailing na lang ako at nahiga na sa kanyang tabi.
Wala naman kasing magagawa ang pag-iisip kong ito kaya mas mabuti pang magpahinga na lang muna ako dahil may trabaho pa din ako bukas.
Kapipikit ko pa lang ng aking mga mata nang biglang humarap sa akin si Enver kasunod nito ang mahigpit niyang pagyakap sa akin.
At dahil sa yakap niyang iyon ay unti-unting nawala sa isip ko ang mga pagbabagong nagaganap sa kanya nitong mga nakaraan.
Kaya niyakap ko nalang din siya.
Ngunit ilang sandali lang ay sinimulan na niyang halikan ang aking leeg kasabay nang paggala ng kanyang kamay sa iba’t-ibang parte ng katawan ko.
Akala ko ba ay tulog na ang lalaking ito?
“Oh my!” Hindi ko na napigilan ang mahina kong ungol dahil sa patuloy na ginagawa ng aking asawa sa mga oras na ito sa aking katawan.Buong akala ko talaga kanila ay mahimbing na ang kanyang tulog ngunit paghiga ko pa lamang sa kanyang tabi ay agad na niya akong niyakap.Kasunod nito ay ang paglalandas ng kanyang kamay sa bawat parte ng aking katawan habang binibigyan ng maliliit na halik ang aking leeg.I was actually about to say no because I know that he has been tired of his work and he is also drunk. Pero nanghihina na ako sa bawat haplos at halik niya kaya naman kusa na din akong bumigay.Isa pa ay may katagalan na din nang huli namin itong gawin at hinahanap-hanap na ito ng aking katawan.Bahagya siyang bumangon at itinukod ang kanyang siko upang maabot ang aking mukha at nang humarap ako sa kanya ay agad niyang sinalubong ang aking labi.I was obligated to kiss him back as he started to massage my breast while pinching my nipple.“You like that, wifey?” mahina niyang bulong sa
Matapos kong labasan ay agad na kumuha si Enver ng wet wipes tsaka pinunasan ang kanyang mukha na nabasa ng aking katas. Kasunod noon ay pinunasan din niya ang aking pagkababae pagkuwa’y nahiga na sa aking tabi.“Let’s sleep for a while,” sabi niya tsaka mahigpit akong niyakap at hinalikan ang aking noo. “I will make you feel good later.”“W-what about you?” tanong ko.“Alam kong nanghihina ka pa dahil sa intense ng pagpapalabas mo kaya mas makakabuti kung magpapahinga ka muna.” natatawa niyang sabi tsaka hinaplos ang aking puson. “Mag-ipon ka ng lakas dahil mamaya, sisiguraduhin kong hindi ka makakalakad sa dami ng gagawin ko sayo.”Isinubsob ko na lang ang aking mukha sa kanyang dibdib at mahigpit ding yumakap sa kanya.Ilang buwan ko ding hindi nagawa ito sa kanya dahil kapag lasing siya ay lagi lang siyang nakatalikod sa akin habang natutulog. Kapag naman niyayakap ko siya mula sa likod ay bigla niyang tatabigin ang aking kamay kaya hindi na ako nagpipilit pa.“I am sorry,” mahina
It has been five years since I left my home. At aaminin ko na hanggang ngayon ay hindi pa din ako nakaka-move on sa sakit na dulot ng lalaking iyon pero nagkaroon ako ng bagong dahilan para magpatuloy sa buhay.Marami-rami na din naman ang nangyari sa loob ng limang taon na iyon.Tuluyan na din akong nag-resign sa trabaho ko at nagdesisyon na pumunta sa isang lugar kung saan walang nakakakilala sa akin.Sa tulong ni Ferry, napadpad ako sa isang lugar na alam kong hindi kailanman pupuntahan ni Enver kaya magiging tahimik ang panibagong buhay na gusto ko para sa sarili ko.Nagtayo ako ng isang maliit na karinderya malapit sa isang factory ng mga candy at naging maganda naman ang naging kita ko dito dahil talagang nasa tamang pwesto din talaga ako.Marami akong naging customer na nagtatrabaho sa factory at lahat sila ay naging mabait sa akin kaya naman habang tumatagal ay nagiging komportable na din ako sa pagbabagong nagaganap sa buhay ko.Isa na doon si Mikea Reese, isang line leader s
At dahil nga gustong makasiguro ni Mikea na sasamahan ko siya sa pupuntahan niya ay sinakto niya ang dating sa mismong oras na nagsasara na ako ng karinderya ko."Nasabihan ko na si Inday at pumayag naman siya na magtagal tayo sa labas hanggang 10pm," sambit ni Mikea matapos kong mai-lock ang gate ng karinderya. "Kaya huwag ka nang mag-alala sa bahay mo, okay?”Napabuntong hininga na lang ako. Wala na talaga akong kawala dahil naasikaso na niya ang lahat mula sa bahay ko. “Oo na.” Inilagay ko na sa bag ko ang susi tsaka lumapit sa kanya. “Siguraduhin ko lang na hindi tayo lalapgpas ng alas-diyes ng gabi, huh. Sasabunutan kita kapag hindi ka nagpatangay umuwi kapag nag-aya ako.”Ngumiti siya at kumapit sa braso ko. “Nako, huwag kang mag-alala. Alam ko naman na hindi ka pwedeng lumagpas sa oras na iyon kaya promise, uuwi tayo agad.”“Good.”Madali namang kausap ang isang ito kaya hindi na masama na pagbigyan ko siya ngayon. Bihira lang din siya kung magkaroon ng day-off at ang mga ganit
Woah!Marami na din naman akong night markets na napuntahan noong nasa college ako dahil mahilig kumain sa iba’t-ibang lugar ang ex-husband ko pero hindi ko inaasahan na ang night market na nasa harap ko ngayon ay mayroong kakaibang ganda na talaga namang nakaka-attract sa mga tao.Ang mga pagkain na isine-serve nila dito ay hango sa iba’t-ibang kultura ng ibang bansa. At mayroon din sila mga paraan nang sa gayon ay madali itong makain ng mga customers kahit pa patuloy ang paglilibot nila sa market.Tulad na lang ng box kung saan nila inilalagay ang pagkain at mayroong nakakabit na cup sa ilalim nito na siyang pinaglalagyan ng inumin.Kaya talagang mae-enjoy ng lahat ang pagkain at site-seeing sa paligid.Hindi lang naman kasi puro food stalls ang narito. Mayroon ding mga stalls para sa mga mini games tulad ng mga darts, target shooting, mini-basketball at iba pa na talagang kasisiyahan, hindi lamang ng mga matatanda, kundi maging ang mga bata.Ah, kung alam ko lang na mayroong mga ga
Enver Andrius’ Pov“Seriously?” hindi makapaniwala na sabi ni Dashiel nang bumalik siya sa office ko, kinabukasan matapos naming pumunta sa night market. “Nandoon din si Mikea?”Tumango ako. “Nagkita kami sa exit ng night market.”“Mag-isa lang siya?”“May kasama siyang lalaki,” sabi ko. “Pinakilala niya iyon sa akin na kaibigan niya at Francis ang pangalan.”“Oh.” Nahulog siya sa malalim na pag-iisip.Well, hindi naman lingid sa kaalaman ko na kaya madalas na pumupunta ang lalaking ito sa opisina ko ay para lang makita si Mikea. May gusto kasi siya sa sekretarya kong iyon, though, wala akong ideya kung paano sila unang nagka-encounter gayong mukhang kilala na niya ito bago pa mag-apply ang babae dito sa kumpanya.“Papasok na iyon mamaya kaya siya na lang ang tanungin mo kung ano ang nangyari sa day-off niya,” sabi ko. “Ang sabihin mo sa akin ngayon ay kung ano na ang balita sa ipinangako mo.”“Ah…” Mayroon siyang inilabas na papel sa bulsa niya at agad na inilapag iyon sa mesa ko. “Y
I always open my cafeteria only for half a day whenever it is Sunday. Hindi naman kasi ganoon karami ang kumakain sa amin kapag ganitong araw dahil walang pasok sa factory na siyang pinanggagalingan ng halos karamihan sa customers ko.Kaya matapos kong isara ang cafeteria at pauwiin ang kasama ko doon ay agad ko nang tinungo ang direksyon pauwi sa bahay.At habang palapit ako sa apartment na inuupahan ko ay napakunot ang aking noo nang makita na para bang may pinagkakaguluhan ang mga kapitbahay ko.Mayroon ding ambulansya doon kaya agad na akong nagmadali sa pag-aalala na naiwan ko sa bahay ko.At nang tuluyan akong makalapit sa apartment ay eksakto namang inilabas ang isang stretcher sa bahay nila Mikea.Nakahiga doon ang kanyang ina na walang malay, kasabay ang kanyang bunsong kapatid na umiiyak pa.“A-anong nangyari?” tanong ko kay Lucile, isa sa mga nakikiusyoso naming kapitbahay. “Bakit walang malay si Ate Michelle?”“Inatake sa puso ang matanda,” sagot nito. “Ang sabi ni Michael
Enver Andrius’ PovHumingi ng emergency leave si Mikea para sa natitirang oras niya sa trabaho para sa araw na ito. Nakatanggap kasi siya ng tawag mula sa isang ospital at sinabing isinugod doon ang kanyang ina.Hindi na ako nagtanong kung ano ang nangyari at agad na lamang siyang pinayagan. Wala na din naman kasi siyang kailangan gawin dahil naibigay na niya ang lahat ng papeles na kailangan ko.Pero hindi ko naman inaasahan na sa pag-alis niya ay siyang pagdating ni Dashiel na ngayon ay nag-iinarte dahil hindi niya nasilayan si Mikea.“Why, En?” tanong niya sa akin habang hawak pa ang kanyang dibdib na animo’y talagang nasasaktan. “Bakit hinayaan mo siyang umalis agad?”Napailing ako. Ang drama talaga ng lalaking ito pagdating kay Mikea.“You should at least tell me.”“Isinugod ang nanay niya sa ospital,” sabi ko.At iyon ang nagpatigil sa kadramahan niya at agad na naupo sa silya. “Bakit? Anong nangyari?”Nagkibit-balikat ako. “Hindi ko alam ang detalye pero ang dinig ko ay inatake