There is something wrong with Lukas. He seemed really angr about something. I guess that it had something to do with Apollo Cai -- the woman Lola Adelina met and decided that she will inherit everything under the Consunji Empires. Panay na naman nakakunot ang noo niya. Gusto ko sana siyang lapitan pero hindi ko na iyon inagawa. Lukas and I drifted apart after his brother --- Sancho Consunji died in a car crash.Hindi ko naman ginusto pero nakadama ako ng galit kay Lukas noong mga panahong iyon. Nag-away silang dalawa ni Sancho and that made him so mad, nag-walk out si Lukas kaya sinundan siya ni Sancho na naing dahilan ng pagkalaglag ng sasakyan ng huli sa bangin. Nagluksa ang lahat sa kamatayan ni Sancho --- lalonb nasaktan ang puso ko.Maayos na sana na nakikita ko siya sa malayo kahit na wala akong karapatan sa kanya --- kahit na siya ang ama ng mga anak ko, pero iyong kaalaman na hindi ko na siya makikita kahit kailan ay napakasakit para sa akin. Hindi naman ako naghangad kaht kai
Ang mundo ay patuloy na iikot. Anuman ang sakunang mangyari, hindi tititigil ang pag-inog nito. Hindi dahil may nasasaktan at may nadarapa ay hihinto ito, nasa tao lang kung paano siya tatayo at sasabay sa pag-ikot ng buhay.Madalas kong marinig ang mg salitang iyon sa Tatay ko. Nagulat pa nga ako kung paano lumabas iyon sa bibig niya. My father isn't the normal kind of father. Una, gwapong-gwapo siya sa sarili niya. Pangalawa, wala yata siyang nasabi na hindi involve ang kagwapuhan niya, I don't want to bother but yeah, my father is very handsome, kaya nga wala ring patapon sa aming magkakapatid, lahat kami ay gwapo at maganda.Hindi sapat ang nauusong hastag kagwapuhang sapat lang. Ang kagwapuhan ko ay hindi kahit kailan magiging sapat lang. Sobra pa ito sa sobra. I got it from my father.I grew up believing na lahat ng bagay ay madadaan sa kagwapuhan ko at sa ngisi ko. Iyon kasi ang sabi ni Tatay but when I was fourteen, I realized that things cannot be babysitted by my charms.It
Memories...What is it that they say about memories?You will never know the value of a moment until it becomes a memory...The town was paper but the memories were not...The worst part of holding a memory is not the pain but the loneliness. Memories need to be shared...But what if the memories become invalid?What if it fades away?What if the human who makes the memories fades away too?Is it still treasurable?Is it still important?These memories are what make the people who they are, what will happen if these people loses their memories? Will they still be the same person?What will I become?I closed my notebook and looked around me. I am inside my room – our room – the room my husband and I shared for almost three decades. Sa silid na ito, napakaraming alaalang nabuo – mga alaalang akala ko noon ay hindi ko malilimutan dahil imposibleng makalimot ako. I have lived the life I had always been dreaming of. The life every wife would kill for just to have – an almost fairytale mar
Bend your chest open so I can read your heartI need to get inside, or I'll start a warWanna look at the pieces that make you who you areI wanna build you up and pick you up...I woke up that Wednesday morning with this irritating feeling again. Hindi pa rin ako sanay na hanggang ngayon ay nagigising at natutulog ako sa isang sala na wala man lang aircon o kahit isang electricfan. Nagtitiis akong matulog nang nakahubad at nakakulambo. Minsan ay sinubukan kong gumamit ng katol pero hinika naman ako, so I just settled in this fucking mosquito net. I shook my head.I checked the wall clock. Five forty-five nang umaga at kailangan kong pumasok sa trabaho ko sa hotel bago man lang sana mag-seven am. Wala akong kotse. Magco-commute lang ako at dahil uso ang traffic sa Pilipinas at hindi ako pwedeng ma-late ay binilisan ko ang kilos ko.Tulog pa ang mga tao sa kabahayan. I went straight to the bathroom to take a bath and get ready. Fifteen minutes na ligo lang ang ginawa ko. Matapos iyon a
Halos panawan ako nang ulirat nang marinig ako ang dalawang salitang isinisigaw ng dalawang lalaki sa aking harapan. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong napalunok dahil sa ingay na ginagawa ila. Sa loob ng mahabang panahon ng buhay ko, hindi ko kahit kailan naisip na matatakot ako sa dalawang salitang iyon...Hirap o Sarap!Karamihan sa mga kasamahan kong neophytes ay pinipili ang sarap habang ako, kinukundisyon ko pa ang sarili ko kung iyon nga din ba ang pipiliin ko o magpapakahirap na lang ako at tatanggapin ang galit ng Nanay ko sa oras na makita niya ang mga pasa sa binti ko. Mangiyak-ngiyak na ako.Huminto ang isa sa mga elders sa tabi ko. Hinarap niya ang kasama ko, ang pagkakatanda ko ay Chelsea ang pangalan niya. Tinanong siya kung hirap o sarap ang sinabi niyang sagot ay hirap. Napasinghap ako nang hatawin siya ng dos por dos sa binti tapos ay hinatak paalis sa kinatatayuan niya.And then, it was my turn. The elder looked at me from head to toe. I was still wearin
Fairy tales are shit crap.I couldn't even think of a good word to describe a fairytale dahil para sa akin ang mga iyon ay pawing kasinungalingan lamang. Sino ba namang matinong tao ang mag-iisip na ang mga kwentong sagana sa happily ever after ay may sense ng reyalidad?Wala. Wala dahil kung totoo iyon; wala ako sa entabladong ito at ibinebenta ang katawan ko kapalit ng perang hindi kahit kailan magiging sapat para sa pamilya ko.We used to be rich. My father owned a textile company. Ang Mama ko ay isang socialite at ako ay nag-aaral sa isang exclusive school. I was surrounded by rich friends and I was the school's Queen B. But everything changed nang manlalaki ang Mama ko at ibinigay niya sa taong iyon ang lahat ng aming yaman. It was unfair. Ang akala ko iyon lang ang magbabago sa buhay ko but when our money faded, my so called friends faded too.Wala nang natira sa aking kahit na ano – lahat ay nawala na parang bula. I guess it was true that money makes the world go round – hindi
I was seventeen and at this age, I am already on top of everything. I can have everything that I want. Gasgas na yata iyong linya but it's one of the perks of having rich parents. I can have everything as I please. While growing up, my father told me that if I want the moon I just have to say it and it will be mine. So, I did. I told him that I wanted the moon, he just smiled and the next Saturday, we flew to Washington DC – sa NASA para lang magkaroon ako ng personal field trip sa mismong facilities nila.It was a blast for the eight year old girl inside of me. That day was the day that I realized that I really can have everything.Yes, I am spoiled. If I don't get what I want, I will throw a tantrum na umuubra naman sa Mama at Papa ko. Kapag nakita na ni Papa na malungkot ako, he will do everything for me to have what I want.It got stuck on me. Hanggang sa lumaki ako ay nakukuha ko ang gusto ko. Sa school – ako ang Queen Bee. Ako ang trend setter. The girls would kill just to be my
I don't know what happened to me that night Eos Demitri kissed me but something inside of me changed and I know that. I know that, deep inside my skin, things have changed. And I don't know if I like the change or not.I feel like I like him, but he's half my age! What will mom say if she finds out?That Saturday morning, wala akong ganang lumabas ng bahay. I stayed home, watching movies, annoying Percy – well I can't possibly annoy Kuya Apollo kasi pinapatulan niya talaga ako. Kaya mas gusto ko talagang kapatid si Kuya Achill because he pampers me just like Papa and my favorite Uncle Zeus.I remember one time, I pranked him. Nilagyan ko ng sili iyong iniinom niyang shake at hindi basta sili, maraming sili, kaya noong ininom niya iyon, namula ang buong mukha niya. He caught me laughing hard kaya ang ginawa niya, halos kaladkarin niya ako papunta sa may pool at doon pinakain niya sa akin ang siling natira. I cried so hard. Wala si Papa at Mama, wala akong kakampi. Although naroon si Pe