CHAPTER 11

I sat down on the toilet bowl at humarap sa timbang pinupuno ko ng tubig. Akala nya okay lang ang lahat, akala nya hindi ako nasasaktan. I don't want to be alone, I don't want to lose him. Kaya tama lang talaga na sya ang magbigay ng anak sa akin, para naman may maiwan syang alaala sa akin kapag malayo na kami sa isa't isa, I hate it when sepanx hit me because it hit me so hard na para na akong mababaliw. Ang sakit isipin na yung nag-iisang taong nagpahalaga sa akin simula nang mawala ang Tatay, ay mawawala din, bakit ba kasi kailangan ng pagbabago? Sa tuwing iniisip ko ang ganitong bagay ay bumibigat ang dibdib ko, siguro'y dapat palagi na lamang akong mag-isa para hindi na masaktan pa sa tuwing iiwan. Mapait akong napangiti, why is everyone leaving me? Bakit ayaw nila sakin? Mabilis na sumikip ang dibdib ko sa aking naisip at nanubig ang mga mata. Ano bang mali sakin? Hindi ba talaga ako kamahal mahal? Then my tears fell, nakatadhana ba talagang maging mag-isa na lang ako buong buha