Bukas na po ulit ang next update. Mwah!
“May gusto ka pa bang kainin?” bulong ni Kei. Meron pero paano ako kakain kung may matang pinapanood ako? Na animo’y isang mali ko lang ay malalagot ako. “Tama na ‘yan Kei. Parang hindi ko rin naman ‘yan makakain lahat,” sabi ko. Nasa buffet table kami. Sa harapan ko ay naroon si Teiver na wala yatang ibang ginawa kun’di sundan ako. Pa simple ang pagsunod niya, akala niya siguro hindi ko napapansin. Nang ibigay na ni Kei sa akin ang plato, kukunin ko sana ng may kamay ang kumuha no’n mula sa ‘kin. Napatingin ako sa may gawa at si Teiver iyon. Instead, ang binigay niya ay ang plato niyang may pagkain na kinuha niya kanina. “Bakit ko naman kukunin ‘yan?” “Kukunin mo ‘to o kukunin mo ‘to?” sinamaan ko siya nang tingin. Nang hindi ako kumilos ay siya na ang kumuha sa kamay ko at nilagay doon ang plato niya. “Ito ang kainin mo,” sabi niya at tumalikod dala ang platong may pagkain na kinuha ni Kei para sa akin. Awang ang labi kong tumingin kay Kei na ngayon ay nagpipigil ng ngiti. “
Ganoon lang kami ni Tei ng ilang minuto. Humupa na rin ang pag-iyak ko. Nang humarap ako sa kaniya, malungkot siyang tumingin sa mga mata ko. “Galit ka ba sa ‘kin?” Umiling siya. “May nagawa ba ‘kong mali?” Umiling ulit siya. Hindi ko tuloy alam bakit at anong dahilan kung bakit siya lumayo ng isang linggo. “Then why?” kunot noong tanong ko. “Walang araw na hindi ako dumadalaw sa inyo,” sabi niya. “LIAR!” Hindi ko na napigilan magtaas ng boses. Araw-araw pero bakit hindi ko siya nakita? Nasaan siya kung ganoon? “Yes. But I don’t have a heart to show my face to you.” Kumunot ang noo ko. Bakit? Anong ibig niyang sabihin? “Anong ibig mong sabihin, Tei?” Ngumiti siya ngunit hindi iyon umabot sa mata niya. “I’ll tell you later,” aniya sabay haplos sa pisngi ko. Bakit later pa? “Would you like to come with me?” “Saan pupunta?” “Beach? I have something to show you.” Nagtataka man ay bumalik sa tabi ng upuan niya. Tumango ako. Pinanood ko siyang paandarin ang sasakyan. Hindi ko
“Ate, kumain ka na,” “Ayaw kong kumain!” Tumagilid ako ng higa at ipinikit ang mata. “Ako na diyan, Cha,” rinig kong boses ni Kei. “Demi, you need to eat for the baby.” Galit ko silang tiniginan. “Bingi ba kayo? Sabi ko hindi ako gutom!” “Demi!” Naiinis na tumayo ako para harapin si Kei. “Ano ba Kei, sabi ng hindi ako gutom.” “Why are you like that?” kunot noong tanong niya. “Stop being selfish and eat this. This is not for you. This is for the baby.” Natigilan ako sa biglang pagtaas ng boses ni Kei. Natigilan ako sa sinabi niya at napahawak sa tiyan ko. “You’re in pain? And what? Gusto mo rin pahirapan ang anak mo?” “Kuya,” tawag ni Cha kay Kei. “No Cha. Your ate need to understand na sa hindi niya pagkain, may batang naaapektuhan sa ginagawa niya.” Sunod-sunod ang luhang bumagsak mula sa mata ko kaya umupo ako sa kama at kinuha ang kutsara sa plato. Bawat subo ko ay iyak ako nang iyak. Nakita kong lumuhod si Kei para magpantay ang paningin namin. “Please take care of y
TEIVER TEJADA (His childhood memories) (3 years old si Demi at 6 naman si Teiver) “Tei, you’re 3 years older than Demi. She’s a girl so you can’t kidnap her to be your playmate,” I scoffed when Lianne said that. I want to play and I don’t even have a friend here. “Why is she so small and tiny?” I asked while eating the pancake that she gave me. Yummy pancakes. “Because she’s still a baby, Tei,” she said. I looked at her baby, she’s pinching my arm. She’s so tiny. She looks like a doll. “Is she a baby or a doll?” Lianne laughed at me. I don’t even try to crack a joke. “Silly. Of course, she’s a baby. Demi Moore, come here.” The little doll went to her mother. I don’t think she’s even breathing. What’s her name again? Mimor? “Princess, this is your kuya Tei na lagi kang kinikidnap at dinadala sa park.” “O-ya!” I flinched when I heard her calling me kuya. “It’s not o-ya. Ku-ya!” “O-ya!” I sighed when she pronounced it wrong again. This tiny little doll is dumb. “You two are
“Sir Kei, ang gwapo niyo po,” ngumiti at kumaway ako sa sinumang studyanteng nadadaanan ko. “Good afternoon, sir Kei,” geez. I thanked God hindi ko pinili maging teacher. It’s not for me. It’s not my thing being kind as Kei. Maraming studyante ang kunwari nagpapa check ng schoolworks nila kahit na hindi naman kailangan. Even teachers, they keep trying to flirt me. Gusto kong magreklamo pero hindi ko magawa because this is not Kei’s thing. Masiyado siyang considerate and I’m not. I sighed and sleep in my table here in the faculty room. Why would I even agreed to Kei? Siya sana dito. “Tei, your food,” napaangat ako nang tingin at kumunot ang noo ko nang tumambad sa akin ang isang babae. “I’m Ylaya. Kei asked me to bring this food to you,” she smiled shyly. Napaayos ako ng upo at napatingin sa pagkain. She’s whispering, para kami lang dalawa makarinig. Walang nakakakilala sa akin dito na ako si Tei and not Kei. Well except to this woman in front of me. She’s cute. “Maraming may
“Ngayon ka lang?” Kei asked, when he opened the door for me. “The school is full of dumb students,” Kumunot ang noo niya and tried to asked me what happened. I don’t even in the mood to reply kaya pinagsarhan ko siya ng pintuan. “You home, Tei?” text ni Yla. I replied yes and off to the bathroom to shower. Early in the morning, pasok ulit ako sa skwelahan at nakasabayan ko iyong tangang babae na hindi ko alam kung nag-iisip ba o hindi. Nasa likuran niya ako kaya malaya kong napagmamasdan ang mukha niya mula sa gilid. My lips twitch up when I noticed how sharp her nose is. She has almost a perfect pair of lips together with her porcelain skin. But she didn’t stand out because she’s hiding her beauty in her old-fashioned clothes. Lumiko na ako papunta ng faculty room while she’s walking straight ahead to her room. Bandang uwian, Ylaya texted if she can invite me for a dinner and I said yes. Nagmamadali na akong pumunta ng faculty to get my things when I see Demi again in the benc
“What are you doing here?” my brother’s brow arched when he sees me entering his room. “That girl in your car, what’s her name?” I asked kahit alam ko na anong pangalan niya/ “Stop your plan whatever it is. She’s not a girl you should mess with, Tei.” Naikuyom ko ang kamao ko but didn’t say a thing. “She’s my secretary and she’s still young.” Dagdag niya. Secretary? Napataas kilay ako. Ano bang tingin niya sa akin? Gurang? “Bakit may maleta ka?” tanong ko nang mapansin ang maleta na nakakalat sa kwarto niya. “Dubai,” simpleng sagot niya. “Anong gagawin mo doon?” Tumingin siya sa akin at pinagsingkitan ako ng mata. “I won’t tell you,” aniya at iniwan ako sa kwarto niya. Tumiim bagang ako. He’s hiding something. Kaya I called Ylaya to ask kung alam ba niya bakit pupunta si Kei ng Dubai. “Gusto nilang kunin ang Donio. Bakit?” Donio? Kilala ko ang mga Donio. Si Fernandez Donio ba? The father of little demon? “Wala naman. He’s alone?” “I think isasama niya ang bagong secretary
Demi is acting like Lianne. She took care of me like I am her responsibility. It’s a small detail ngunit ang simple niyang pagbalat ng shrimp, sa pag-ihip ng mainit na soup para ibigay sa akin at kahit ang simpleng dumi sa damit ko na inaalis niya ay malaking bagay na. Si Lianne lahat ng naaalala ko. I left her my credit card to her. Hindi ko alam anong paggagastusan niya. Kung ubusin man niya ay wala akong paki-alam. Nasa resting chair ako, nakasandal habang pinapanood si Demi na kumakain mag-isa. I’m guarding her obviously just in case may mang-harass sa kaniya. But she’s thinking nambababae ako. Tumayo ako at lumapit sa kaniya. Itinukod ko ang kamay ko sa tuhod ko t nilapit ang mukha ko sa mukha niya. Napagmasdan ko sa malapit ang mukha niyang namumula na. This woman doesn’t know what beauty she possessed. She’s a trophy very beautiful. The beauty beyond words. “Feed me,” I said. I thought ayaw niya, ngunit nagulat ako nang subuan nga niya ako ng pagkain. I was taken aback