010

Our eyes met. And I was lost of words. Tipid siyang ngumiti at hinaplos ang aking buhok na siyang kinapikit ko.

Pinikit ko ang aking mga mata para namnamin ang sandaling ito. Niyakap naman niya ako ng mas mahigpit.

Nakakapanibago talaga ang inaasta niya ngayon. May kaunting pagkailang ako na nararamdaman, pero ang mainit na pakiramdam mula sa kaniyang mga yakap ay nakapagbigay sa akin nang masarap na pakiramdam.

Parang gusto ko tuloy isipin na boyfriend ko ang taong 'to, na gaya ng sinabi niya sa doktor na kausap niya kanina.

Kaso agad ding naputol ang pangangarap ko ng gising, nang malala ko ang tungkol sa utang na binabayaran ko sa kaniya, kaya ako nandito ngayon.

Well, hindi na muna mahalaga iyon sa akin. Enjoy-in ko na lang ang mga ganitong sandali sa piling niya. Mga sandaling kailangan niya ako. Mga sandaling mag-iinit kami at magsasalo sa masarap na kamunduhan.

Ilang minuto kaming tahimik. Ang tanging ingay lang na maririnig ay ang aming mga paghinga at ang tibok ng aming