CHAPTER XXXII (SILVER LINING)

TRINITY’S POV

“H U W A G ! ! !” . . . narinig ni Trinity na sigaw ng kung sino bago pa siya tuluyang makatalon sa ilog.

Kasunod niyon ay ang pagyakap sa mga binti niya para pigilin siya sa balak.

“Let me go! Hayaan mo na ako!” pagpupumiglas niya habang patuloy sa paghagulgol.

“Maghunos dili ka, iha! Kasalanan sa Diyos ‘yang iniisip mo!”

“No! Bitiwan mo ako! I want all this to end!”

Ilang sandali pa siyang nakipagmatigasan pero sa huli ay napaupo din siya sa kakaiyak. Sinamantala iyon ng pumipigil sa kanya para tuluyan siyang mahila pababa ng barrier. Napaupo siya sa sidewalk at lalong lumakas ang paghagulgol. Niyakap siya ng pumigil sa kanya.

“Shhhh, ligtas ka na, ligtas ka na,” paulit-ulit nitong sabi habang hinahaplos ang ulo niya.

Kahit na hindi niya ito kilala, napakapit pa rin siya sa braso ng estranghero na para bang doon nakadepende ang buhay niya. She cried and cried. One moment she was thankful for still being alive, and the next thing, she hated that she is stil