CHAPTER 31

Ngayong araw ang pinakamahirap para sakin, pero kaylangan kong tanggapin na wala na si Kuya. Ito na yung huling pagkakataon na masisilayan ko sya. Simula ng lumakad kami para sundan yung sasakyan na kinalalagyan ni Kuya ay walang humpay ang pagtulo ng luha ko. Tanggap ko naman na, pero kasi hindi ko lang maiwasang masaktan na pati sya iniwan narin ako.

Hindi ko kasama si Monti. Wala sya sa tabi ko, pero naiintindihan ko. Gets ko naman na may trabaho sya at tungkulin. Clear yun sa isipan ko, at wala akong hinanakit na tinatanim sa puso ko. Nandito naman parents nya, at pati si Sunny. Kaya may umaalalay sakin. Lihim at tahimik lang rin ang pag iyak ko. Naging over reacting man ako never kong ikakahiya yun. Masakit naman talaga na wala na si Kuya, at hindi ko matanggap na naging pariwara ang buhay nya.

Sana nga nalaman ko ng maaga, baka sana buhay pa sya? Kasama ko pa sya. Nasasaktan lang talaga ako kapag na aalala ko yung huling araw na mag kasama kami. Imbis na maging masaya ay binig