( Jessica )
Bw*sit ka Daniel! How dare he!
Pagkatapos niya sirain ang buhay ko!
Kala ba niya tatangapin ko ang anak niya!
Bakit ba kasi di pa natuluyan ang batang yun!
Ngayon andito ako sa loob ng hospital, dahil ang akala nila nababaliw na ako.
Oo, kamuntik ko na ngang patayin ang sarili kong anak. hindi anak ni Daniel.
Bakit ba kasi lumabas pa siya sa mundong to. mangugulo lang ang bwisit na yun!
"Sir."Bumukas ang pinto ng silid ko. At ang iniluha si Daniel.
"Jessica, andito ako para magpaalam. Parating na kasi ang parents mo. I'm sorry for what I've done to you. Andito rin ako para alamin kung nagbago na ba ang isipan mo. Tungkol sa anak natin. Kung bibigyan ba natin siya ng isang kompletong pamilya."
"Ah, yung bwisit na yun. Sa tingin mo ba may karapatan siyang magkaroon ng pamilya at mabuhay sa mundong 'to! Wala Daniel. Wala!" Napamulsa lang sa harapan ko si Daniel.
Napabuntong hininga
( IVY )"Salamat naman sa Diyos at nahanap kaagad ni Master Julius si Miss Janine." Dinig kong usap-usapan ng ilang utusan sa kusina habang kumukuha ako ng maiinom."At timing daw yung pagdating ni Master Julius, oras na rin ng panganganak ni Miss Janine." At natitiyak ko na di mapapatawad ni Julius si Janine sa ginawa nito."At buti na lang di nagdalawang isip si Master Julius na patawarin si Miss Janine." Na halos ikinasamid ko.Kung gano'n. Babalik sila dito na magkasama ulit?"Ay, magandang umaga Miss Ley.""Magandang umaga rin""Ipaghahanda ba namin kayo ng makakain?""Wag na siguro. May pupuntahan pa ako.""Kakarating niyo lang po kagabi diba?" Ngumiti na lang ako bilang tugon. Saka tumalikod.Ayoko ng magsalita pa. Lalo na yun ang una kong narinig na balita.Nang-aasar talaga ang nangyayari sa buhay ko. Asar.Si Julius.kababata ko siya. Di kami magkaano-ano.
(Ivy POV)Nalaman ko hindi pinapalabas ng silid ni Julius ang babaeng yun.Ngunit ramdam ko kay Julius ang pagmamahal niya sa babae.Sa totoo lang parang bigo na nga talaga ako.Bigong-bigo na mapansin niya.Hindi ko naman maiparamdam sa babae ang pait na nararamdaman ko sa kanya.Kaya naman parang sinasaktan ko ang sarili ko.o talagang sinasaktan ko na nga ng tuluyan ang sarili ko sa pamagitan ng pagtangap ng katotohanan na kahit kailan di man lang ako bibigyan ng puwang ni Julius sa puso niya.Nga naman sino nga naman ako.Sa tuwing umuuwi si Julius.Nanabik siyang makita yung babae.At kapag may nangyayaring di maganda sa babaeng yun, nagmamadaling umuwi si Julius at bakas sa mukha niya ang pag-aalala rito.Ako naman nag-aalala para sa kanya.Lalo na ng makidnap siya.Lalo na ng magkasakit siya.Di naman ako makalapit.upang ipadama ang pag-aalaga ko sa
( Deo )Halatang mahigpit na niyayakap ni Sir Julius ang mag-ina niya.Nakahinga na din ako ng malalim para sa kanila ng marinig ko ang mga salitang."Kailangan na siguro nating umuwi." Saka ako nilingon ni Sir Julius.Senenyasan sa kailangan kong gagawin.Agad kong pinahanda ang eroplano na sasakyan namin pabalik."Magpahinga ka na muna Janine. Ang putla mo na. Susunod na lang ako." Na agad na ikinasunod ni Miss Janine.Nilapitan ako ni Sir Julius."Hindi ko na talaga gusto ang nangyayari.""Ganito po yata talaga ang ikot ng mundo.""Tss sa sang katulad ko."Alam ko may binubuo na namang plano siya.Sa barkong yun mismo nagpalipas ng boung gabi.Ngunit kinabukasan. Hindi namin inaasahan ang mangyayari.Maaga akong nagpahanda ng almusal. Lalo na para sa pamilya ni Sir Julius."Deo. Nakita mo ba si Janine?" Nagulat ako sa pagdating ni S
( Julius )Ito na siguro ang huli kong pamamaalam sayo.Napangisi ako sa mga salitang nakasulat doon. Ngunit sa ngising yun di ko itatangi na biglang bumigat ang dibdib ko at halos triple ang bilis nang tibok ng puso ko.Di ko rin maintindihan ang nararamdaman ko."Iwan niyo muna ako."( Deo )Ako ang huling lumabas sa silid na yun.Napailing ako ng masarahan ko ang pinto.At ang kailangan ko gawin, manaliksik sa mga nangyayari.Kumuha ako ng larawan ni Miss Janine. Lumapit ako sa Service Crew na umabot ng sulat. Inilahad ko sa kanya ang larawan.At itinanong ko kung siya ba ang babaeng nag-iwan ng sulat.Di niya daw sigurado. Kaya nagtataka na talaga ako ng sobra.Nasunog ang office area ng barko.At higit sa lahat. Nawawala o umalis si Miss Janine.Nakakasigurado ba silang wala si
( Dr. Eriez )"Wala ba talaga sa inyong nakapansin ng kakaibang kilos niya.""Hindi po nga po namin aakalain na aalis siya. Saka hindi pa naman siya gaano nakakahinga tungkol sa pagdukot sa kanila kahapon."Hindi 'to maganda."Nakakasigurado ba kayong unalis si Miss Janine?"Hindi sila kumibo. Kakaiba ang mga kinikilos nila. At parang malinaw na may nangyayaring mali."Dr. Eriez, pinapatawag po kayo ni Master Julius."At bago pa man ako sumunod sa tauhang yun. Tinignan ko si Deo. Alam kong kumikilos na rin siya para ayusin ang gulong 'to. Na ikinatango niya.Pagdating ko sa silid. Kalong ni Julius ang anak niya.Nasa ibabaw ng mesa ang sulat."Sulat kamay niya yan." Si Julius mismo ang nagkompirma.Tinignan ko siya. Sumusuko na ba siya?"Hindi ako nagagalit sa ginawa ni Janine, nauunawaan ko siya. Kung ako nga siguro ang nasa katayuan niya, tulad ng isang
( Janine )Nanaginip ako. Na halos ikinagising ko nang madaling araw.Bumangon ako. Uminom ng tubig.Saka hinarap ko si Julius na parang nakatulog pa lang ngayon. Pagod na siya. Ngunit kahit kailan hindi siya tumigil.Sa panaginip kong yun, naramdaman ko yung sakit ng iwan ko siya. Umiiyak ako.Tumatakbo sa kalsada at hinahabol ang mag-ama ko. Kahit anong lakas ko sumigaw, hindi niya ako nililingon.Kapag tumatakbo ako.Lumalayo sila.Kapag tumitigil ako.Malapit lang sila na pinagmamasdan ko habang masaya sila.Kaya naman.tumigil na lang ako, ng di sila lumayo.kaya lang.Tuluyan silang naglaho ng abutin ko ng aking kamay ang mag-ama ko.Ayoko yun mangyari.Ayokong mawalay sa kanila.Ayoko.Kaya kahit anong mangyari, mananatili ako sa tabi nila. Magiging matatag ako para sa kanilang dalawa."Julius, kahit anong mangyari. Kung maari wag kang s
( Julius )"Sir, sigurado na po ba kayo dito?"Tinapik ko lamang sa balikat si Deo bilang tugon. Alam ko nalulungkot rin siya. Di rin makapaniwala. Higit sa lahat, marami rin siyang pinagdaanan ng dahil sa amin."Salamat Deo. Hayaan na nating lumaya siya.""Hiling ko nga po nasa maayos siyang kalagayan.""Hiling ko rin."Umakyat na kami ng eroplano.Pagpasok ko. Nilapitan ko ang katulong na nag-aalaga kay Kevin.Binigay niya sa akin ang bata."Paano na Sir, kapag tinanong niya sa inyo ang tungkol sa Mommy niya." Ngumiti ako kay Deo."Di tatagal, babalik din si Mommy di'ba?"Sagot ko kay Deo na ang punto para sa bata.Ngumiti rin si Deo.Dahil alam niya kahit paano, umaasa parin ako.Walang sino man ang papalit kay Janine sa puso ko.Ngunit sana mahanap ni Dr. Eriez kaagad ang pinaglalagyan niya. Pangako, hindi ko siya guguluhin haga't
( Janine )"Ganoon parin ang nakikita ko sa painting na yan.""Ako din. Kahit ang kulay niya asul na sumisimbolo ng kalungkutan, pero naipapakita na kulay din ito ng pagiging kalmado, katiwasayan at kaligayahan." Tugon ko kay Mrs. Chin."Kailan ang alis mo?""Mamaya.""Aww. Napadaan ka lang dito?" Tumango ako.Ang larawang yun ang nagpakalma sa akin at unti-unting nagpaalala ng pagkatao ko at pangyayari.na halos maglilimang taon kong inaalala ."Bago ako umalis, gusto ko muna dumaan dito at sa tabing dagat."Kung saan nila ako natagpuan na walang malay at nag-aagaw buhay."Masaya kami na bumalik na ang alaala mo. Tiyak, magugulat lahat ng mahal mo sa buhay kapag nakauwi ka na.""Oo nga eh, at di na ako makapaghintay.""Sabi mo kakapanganak mo pa lang diba? Noong nagyari yun?""Oo. Maglilimang taon. "Natigilan ako. Hinarap ko si Charm."Sa makalawa. Maglil