parang ayoko bigla mag ud kasi ramdam ko na naman pangungulila ko sa kanila huhu
âSa lapag ka ba matutulog?â wala sa sarili kong tanong sa kanya. He looked at me. âDo you think I can sleep on the floor?â Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi at pinilig ang aking ulo. Pinanood ko siyang magsuot ng damit at lumapit sa kama habang ako naman ay nakatayo pa rin malapit sa pinto. Hindi tuluyang mag-sink in sa isip ko ang mga nangyayari. Hindi ako makapaniwalang gusto ako ni Alas katabi sa kabila ng mga nangyari. Humugot naman ako ng malalim na hininga bago nagdesisyong lumisan na lang. Umupo ako sa kama at bumuntong hininga. âHindi ako sasama sa inyo bukas.â Ayokong pumunta. Ayokong makita ulit si Sir Nathan. Ayokong makarinig ng pang-aalipusta niya sa âkin sa harap ng mga anak ko. Siya pa naman ang pinakanumero unong taong ayaw na ayaw sa âkin at pinandidirihan ako dahil galing ako sa mahirap na pamilya. âCome with us,â he said with finality. âThe kids will need you there.â Umiling ako. âNandoon ka naman, eââ âJust come with us,â he cut me. âSleep now.â Na
âAlasâŠââNot now, Fairy.âNapatitig ako rito at bumuntong hininga. He looked so serious while looking at the flower in the garden. Inaamin kong masarap ng bumahing ngunit ayoko namang papasukin niya ako sa loob ng bahay.âYou should apologize to your father, Alas.â Sobrang hina ng aking tinig. âKasi kahit bali-baliktarin mo ang mundoâââYou know how exactly it feels to loathe a father, Fairy.â Tumigin ito sa âkin. âWhy are you still not asleep?âUmiwas ako ng tingin at pinaglalaruan ang aking daliri. âW-well⊠hindi ako makatulog.âHindi pa rin mawala sa isip ko ang mga salitang binitiwan ni Alas doon sa bahay ng kanyang mga magulang. Hindi pa rin humuhupa ang kilig na aking nararamdaman.That time, I totally forgot how painful the words that was said by his father. At hanggang ngayon ay hindi pa rin ako maka-get over. Parang hindi ako makapaniwala sa sinabi nito.âYung sinabi mo kanina sa bahay ng mga magulang moâŠâ Mariin kong kingat ang aking ibabang labi. âW-was that true?âHe sighe
âMaia!âNapatakip ako sa âking tenga nang marinig ko ang nakakairitang tinig ni Sia. Narinig ko kasing kakauwi lang nito kahapon ngunit hindi ko naman inaasahang matutunton niya ako rito. But well, sheâs Alasâ cousin. Natural lang na malaman niya kung nasaan ako ngayon.âSiaâŠâ Pilit akong ngumiti rito.Ngunit ang aking ngiti ay nauwi sa ngiwi dahil sa mahigpit nitong pagyakap sa âkin. I heaved a deep breath and hugged her back. Hindi ko naman kasi maipagkakaila na na-miss ko rin siya dahil sa halos isang buwan niyang pagkawala para sa kanilang honeymoon.Matapos niya akong sakalinâeste, yakapin ay agad itong kumalas. Hinawakan niya ang aking balikat at inuga-uga ako. Hinawakan ko ang kamay nito para patigilin siya.âS-sia, nahihilo na ako.â Pikit mata kong saad.âAy, sorry!â she exclaimed.Tumingin ako sa kanya at pansin ko ang pagiging blooming nito. âKumusta ang Maldives?âShe giggled and sat on the single couch. Umupo na rin ako sa pang-dalawahang upuan at tinignan siya. Pansin ko
As soon as the plane landed on the soil of Cebu, we immediately headed to Alasâ place. Hindi ko alam na kahit sa Cebu ay meron pa rin siyang bahay. Doon kami dumiretso dahil na rin nag-iinarte na naman si Nixie. Pansin ko kasi ang pagiging mapili nito sa mga bagay-bagay tulad na lang ng pag-stay sa mga hotel. âBakit ayaw mo sa hotel, Nixie?â tanong ni May isa bat ana kandong niya. âWell, hotels arenât sanitized well. Some of them doesnât even bother to change the pillow covers and blankets after a customer checked out. That is very very disgusting,â sambit ni Nixie na para bang alam na alam niya ito. Nangunot ang aking noo. âSaan mo naman nalaman âyan, baby?â âIn the internet. Some vloggers are doing contents and proving them that some hotels are gross. Ayokong magkaroon ng bacteria, mommy. Iâm allergic to bacteria,â maarteng sagot naman ni Nixie. Nicho scoffed. âYour tummy and other body parts needs bacteria, Nixie. Youâre overreacting.â Napasinghap naman si Nixie dahil sa sinab
âHindi ko alam kung paano ko kayo tutulungan na hindi nalalaman ni Papa,â he said and sighed. âSo I decided not to find you. Ang hindi ko alam⊠naghihirap na pala kayo. Kung alam ko lang⊠kung alam ko langâŠâ âKung alam mo lang ano? May magagawa ka ba? Puppet ka, âdi ba?â I chuckled nonchalantly. âAt ngayon ka lang nagkaroon ng lakas ng loob dahil patay na ang ama mo? Hindi mo man lang ba inisip na hindi ka na naming kailangan? Na hindi na naming kailangan ng ama na duwag tulad mo. Buong-buo ang boses ko. Hindi ako nanginig o pumiyok. I remained tough no matter how much I want to cry right now. Gusto kong ilabas lahat ng hinanakit ko at gagawin ko âyon ngayon. âAlam mo ba nang mawala si Mama ay ikaw na lang ang natitirang pag-asa ko? Kasi sa isip ko, ah⊠baka mahal ni Papa si Mama kaya alam kong ipaghihiganti ni Papa ang kung sino man ang may gawa nuân kay Mama. Lilinisin niya ang pangalan ni Mama. Pero⊠nasaan ka? Nasaan ka ng mga panahong kailangan na kailangan namin ng ama? âPina
âAno na gagawin mo ngayon?â tanong ni Nanay. Pinanood ko ang mga bata na magtampisaw sa tubig. Kasalukuyang kaming na sa huling destinasyon sa araw na ito, ang Kawasan Falls. Malalim ang tubig ngunit bantay-sarado naman sila ng mga Tita at ng kanilang ama na si Alas na kanina pa sinusulyapan ng mga kababaihang nandito. Narinig ko pa nga ang usapan ng dalawang dilag kanina. Na pasado raw si Alas maging sugar daddy bahala na raw ang pera. âHindi ko rin alam, Nay.â I took a deep breath. âAno ba ang dapat kong gawin?â Kahit ako ay nalilito ako. Alam ko naman ang ibig niyang sabihin ay kung mapapatawad ko na ba ang Mayor. Siguro hindi pa. Hindi ko kayang mapatawad siya ng ganoon kadali. Ano âyun? âYung iiwan niya kami tapos bigla siyang babalik at hihingi ng tawad? âNakausap ko noong isang araw si Bea,â panimula ni nanay dahilan upang lingunin ko ito. âSa kanya ko nalaman na kaya hindi kayo hinanap ni Anton ay pinangako pala ng mga magulang niyang bibigyan kayo ng sustento buwan-buwan k
The phone vibrated above my desk but Iâm not in the mood to accept any call right now. Iâm still busy reviewing some files from my last business trip in Hawaii. I feel like something wrong happened there and Iâm unaware of it. My door suddenly burst open and I saw Josia walked in. Agad ko itong kinunotn ng noo. âDo you even know how to knock?â âReally?! Kanina ka pa namin tinatawagan ni Tito and youâre still here? Alas, na sa hospital si Tita! Ano pang ginagawa mo riyan?!â Natigilan ako sa narinig. I lifted my gaze at her and frowned. âWhat do you mean? Iâm not in the mood for her childishnessââ âNa aksidente si Tita! Sheâs in the hospital right now and sheâs looking for you! You need to go there, right now!â Nang marinig ko âyon ay nagmamadali ako sa pagtayo. Pabalda kong sinara ang laptop at inabot ang aking business suit. Nagmamadali kong nilisan ang silid at hindi na hinintay si Josia. She has her own car. She can drive. Mabilis ang takbo ng sasakyan habang papunta akong hos
âIâm formally asking her hand, Sir, before she arrives here.â Buo ang aking boses kahit na kabado ako. Tonight, I decided to spend the rest of my life with her. I wanted to be with her. I want her to remain in my arms. Hindi na ako papayag pang malayo siya sa âkin. It took me some time to finally realize Iâm afraid of losing her. Umupo si Mayor Anton sa couch kayaât umupo rin ako sa pang-isahang couch. âAlam mo, Alas, alam kong wala akong karapatang sabihin sa âyong alagaan mo siya katulad ng ginawa ko.â He sighed. âAng dami kong pagkukulang bilang isang ama niya, nila ng mga kapatid niya. Ang laki ng nagawa kong pagkakamali sa kanya na naging dahilan kung bakit mahirap para sa kanya na patawarin ako.â âItâs fine, Sir. Youâre her father. Normal lang ibilin mo ang anak mo sa taong hihingiin ang kanyang kamay, Sir.â He looked ay me. âNagkakamali ka roon, hijo. Normal lang âyan sa mga ama na ginagampanan ang pagiging ama nila. E, ako? Kahit kailan ay hindi ako nagpakaama sa kanya.â