medyo masakit pa rin po ulo ko huhu kaya hindi ko na madudugtungan ang chapter. bukas na lang po
“Calm down.”Kanina pa ako pilit pinapakalma ni Alas ngunit sa bawat sambit niya ng salitang ‘yon ay mas lalo lang akong nag-aalala sa kaligtasan ng aking anak. It has been an hour. Sinabi ko ang lahat kay Alas dahil ito ang pinakatamang gawin.“They already arrived.”Napatingin ako sa bagong dating at nangunot ang aking noon ang mapansin kong pamilyar ito. But I am not in the mood to know who’s he and what the hell is he doing here. Punong-puno ako ng pag-aalala para sa ‘kin anak.“Thanks, Cameron.”Cameron?Ang lalaking sunod na pumasok sa loob ng bahay ang tanging nakilala ko. If my memory serves me right, his name is Lucifer. Lucifer… Russo? Russ? I can’t recall it right. Isa siya sa mga kaibigan ni Alas so I assume this guy named Cameron is also his friend.“Are you sure about the location, Atty. Revamonte?” tanong ni Lucy sa ‘kin. “I have also sent my people to locate them. Don’t worry, police are not involved.”Namilog ang aking mga mata sa narinig. “A-ano? Hindi kayo nagpadala
“Ayos ka lang ba?”Tumango ako at bumuntong hininga. Mabuti na lang at daplis lamang ang natamo ko. Ganoon din si Nixie na kasulukuyang tulog sa kabilang kama. Labis-labis ang pag-aalala ko dahil baka matulad sa anak kong si Nicho.Speaking of Nicholai, alam kong hindi ako namamalikmata. Kung tama ang pagkakaalala ko ay ito ang ospital kung saan nila in-admit ang anak ko. At iyon ang labis kong ikinabahala. Ang kung sakaling magkatagpo ang landas ni Alas at Nicho.“That was a very risky move, Alas.” Matalim ang tingin ni Cameron kay Alas. “Your daughter could’ve been killed!”“Isang maling galaw mo ay maaring nawala sa ‘yo si Nixie at Maia,” anas ni Lucifer.Napatingin ako kay Alas at saka ko lang din napagtantong tama si Lucy. Hindi ko pa napipindot ang button doon sa attache case ngunit nagsimula na ang putukan at dahil sa galit ng lalaking may tattoo ay binaril niya si Nixie.I heaved a deep breath. Hindi ko masisisi si Alas sa kanyang mga desisyon. He’s just worried. I can’t blame
“Did he just call you Mom?” Para akong natulos sa ‘king pwesto at hindi ako makagalaw. Wala akong makapang kung anong salita sa ‘king isipan. Gulat lang ang mga mata kong nakatitig kay Alas. Mabilis ang pintig ng aking dibdib. “A-alas…” I uttered. I’m out of words. “B-bakit ka sumu─” “Yes, I’m calling him Mom. What wrong? She’s my mother,” pagpuputol sa ‘kin ng anak ko. “And who are you? Why do you look like me?” Parang mas lalo yatang nawalan ng lakas ng tuhod ko. Bumaling ako kay Nicho at lumuhod sa sahig. Hinawakan ko ang kanyang isang balikat gamit ang aking isang kamay at pilit na ngumiti. “P-pwede ka bang b-bumalik muna sa room mo?” I asked. Utal-utal ang aking pagsasalita dahil sa labis na kaba. He frowned. “Why? Are you didn’t answer my question, Mom. What happened to your arm?” I gulped and forced out a smile. “Mommy will explain l-later, okay? For now, m-makinig ka muna sa ‘kin. Go to your room first. Pupuntahan ka ni M-Mommy.” Sumulyap muna siya sa lalaking nakatayo
Humugot ako ng malalim na hininga at pilit na ngumiti sa ‘king anak. Ngayon palang araw na ito na discharge niya dahil ginamot lang naman ang tahi ng kanyang sugat. Paraan na rin ‘yon ni Yoki na iiwas si Nicho rito dahil napag-alaman niyang na sa Chan Hospital din kami sinugod ni Nixie.Nakatayo sa gilid ng silid si Yoki at nagmamasid lamang. Hindi ko mawari ngunit kabado ako. Nakatitig sa ‘kin si Nicho ngunit pansin ko ang mga tinatapon niyang sulyap sa pwesto ni Alas na nasa likod ko lang.They are all waiting for my next words to speak. Ang mga kamay ko ay nanlalamig at hindi ko yata kayang magtagal sa ganitong sitwasyon. Baka bigla akong mahilo o ano. This is frustrating. Nilingon ko si Alas at Yoki.“Can you please give us a moment? Kahit saglit lang? I want to talk to him privately,” may kahinaan kong ani.Kita ko kung paano umigting ang panga ni Alas ngunit wala itong naging imik at lumabas na ng silid. Ngunit bago pa siya tuluyang makalabas ay nilingon niya muna si Nicho. Haba
Narinig ko ang pagtunog ng doorbell. Agad akong napatingin sa pinto at bumuntong hininga. Hindi ko na tinawagan pang muli si nanay dahil mukhang alam ko na agad kung sino ang nasa labas ng pinto. Kakatapos ko lang tawagan si Alas kanina. Maybe twenty or thirty minutes ago at nang matapos ay si Nanay naman ang tinawagan ko para sabihan siya sa sitwasyon. And as usual, nanay and her nonending nags. Mamaya ko na papakinggan ulit ang pangangaral nito dahil may importante akong gagawin. Tumayo ako at lumapit sa pinto. Sinilip ko muna sa peephole kung sino ang na sa labas at nang makumpirma kung sino ito at malakas akong napabuntong hininga. Hindi nga ako nagkamali sa pag-iisip na si Alas ang na sa labas ng pinto. I pulled the door open and welcomed him with my tight smile. Sa totoo lang ay inaantok pa ako. Hindi ako nagkaroon ng matinong tulog kagabi kaya ito ang naging resulta, puyat. “Have you finally decided?” tanong nito. This time, hindi na malamig ang boses nito ngunit wala naman
Kita ko kung paano gumuhit ang pagkasabik sa mga mata ni Nicho habang hinihintay na pumasok si Nixie. Nasabi ko na sa kanya ang tungkol sa katotohanang may kambal siya at nasabi ko na rin ang pangalan ni Nixie. Kaya ngayon ay kabado ako sa magiging reaksyon ng aking anak na si Nixie. “Where’s my mommy?!” Umalingawngaw ang tingin nito nang makapasok sa loob ng bahay. And as soon as he eyes landed on me, I smiled. She struggled on her father’s arm. Maingat naman siyang nilapag ni Alas sa lapag kaya agad ko itong nilapitan para kargahin. Mabilis naman nitong pinalibot ang kanyang braso sa ‘king leeg at niyakap ako. “I thought you left me,” she said. “Akala ko iiwan moa ko ulit, Mommy.” My chest tightened knowing my daughter is afraid of being left behind. Umiling ako. Medyo sumakit ang aking sugat dahil sa pagkakakarga sa kanya ngunit tiniis ko ito. Hindi naman masyadong mabigat ang anak ko, e. “Hindi na aalis si Mommy. I’ll stay here with you. Hindi n akita iiwan ulit,” I said and s
“Sa lapag ka ba matutulog?” wala sa sarili kong tanong sa kanya. He looked at me. “Do you think I can sleep on the floor?” Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi at pinilig ang aking ulo. Pinanood ko siyang magsuot ng damit at lumapit sa kama habang ako naman ay nakatayo pa rin malapit sa pinto. Hindi tuluyang mag-sink in sa isip ko ang mga nangyayari. Hindi ako makapaniwalang gusto ako ni Alas katabi sa kabila ng mga nangyari. Humugot naman ako ng malalim na hininga bago nagdesisyong lumisan na lang. Umupo ako sa kama at bumuntong hininga. “Hindi ako sasama sa inyo bukas.” Ayokong pumunta. Ayokong makita ulit si Sir Nathan. Ayokong makarinig ng pang-aalipusta niya sa ‘kin sa harap ng mga anak ko. Siya pa naman ang pinakanumero unong taong ayaw na ayaw sa ‘kin at pinandidirihan ako dahil galing ako sa mahirap na pamilya. “Come with us,” he said with finality. “The kids will need you there.” Umiling ako. “Nandoon ka naman, e─” “Just come with us,” he cut me. “Sleep now.” Na
“Alas…”“Not now, Fairy.”Napatitig ako rito at bumuntong hininga. He looked so serious while looking at the flower in the garden. Inaamin kong masarap ng bumahing ngunit ayoko namang papasukin niya ako sa loob ng bahay.“You should apologize to your father, Alas.” Sobrang hina ng aking tinig. “Kasi kahit bali-baliktarin mo ang mundo─”“You know how exactly it feels to loathe a father, Fairy.” Tumigin ito sa ‘kin. “Why are you still not asleep?”Umiwas ako ng tingin at pinaglalaruan ang aking daliri. “W-well… hindi ako makatulog.”Hindi pa rin mawala sa isip ko ang mga salitang binitiwan ni Alas doon sa bahay ng kanyang mga magulang. Hindi pa rin humuhupa ang kilig na aking nararamdaman.That time, I totally forgot how painful the words that was said by his father. At hanggang ngayon ay hindi pa rin ako maka-get over. Parang hindi ako makapaniwala sa sinabi nito.“Yung sinabi mo kanina sa bahay ng mga magulang mo…” Mariin kong kingat ang aking ibabang labi. “W-was that true?”He sighe