Chapter 42

Hindi ako hinayaan kaagad ni Rozzean na makabangon. Nang mapilit ko siya na bumalik na sa kaniyang silid ay alas sais na. Mabuti na lang at hindi ako ni manang pinuntahan sa aking silid para tingnan. Alam niya kasi na bumababa ako ng alas singko trenta ng umaga.

Pero kanina ay inabot ako ng mag-a-alas siyete na. Nang makarating ako sa kusina ay nakaluto na si manang ng umagahan. Bigla tuloy akong nahiya dahil nga ako ang naka-assign sa pagluluto.

"Pasensiya ka na talaga, manang, ha?" sabi ko.

"Naku, wala 'yon! alam ko naman na masama ang pakiramdam mo kaya ka na-late ng gising. Kamusta ka na ba ngayon? mabuti na ba ang pakiramdam mo?" tanong niya.

Nais kong mapangiwi. Napakakulit kasi ni Rozzean, hindi niya ako tinigilan kanina, gusto pa na sa silid ko siya maligo, sabay pa daw kami. Tinakot ko lang siya na kung hindi siya babalik sa silid niya ay hindi ko na siya pagbubuksan ng pinto ko sa gabi.

Ayun, mabilis na bumangon at lumabas para bumalik sa kwarto niya.

"M-Mabuti naman po ang