CHAPTER 43 - Lost Hope

Nagmamadaling umuwi ng villa si Chardon, dakong alas onse pasado na iyon nang gabi. Agad niyang dinampot ang telepono at tumawag sa landline.

Kilalá n'ya ang kanyang tatawagan, siguradong sa mga oras na ito ay mahimbing na itong natutulog, ngunit wala siyang pakialam.

Maya-maya ay may sumagot na alam niyang katulong ng bahay na iyon. Kaya sa landline siya tumawag ay dahil alam niyang hindi niya mako-contact ang cellphone nito.

"It's Chardon.... call jonas for me." Wika n'ya sa katulong.

Matagal naghintay si Chardon ngunit hindi ito makikitaan ng pagka-inip at pagka-inis.

Inabot ng siyam-siyam bago marinig ang parang nanggaling sa ilong na tinig ng isang lalaki sa kabilang linya. "Hello?"

"Tell her, if she want her bag... Go to my company tomorrow." Agad na saad ni chardon.

Saka lang naalimpungatan si jonas. "K-kuya chardon...?"

Agad nagising ang diwa ng binata. "No!... Tumawag ka ng ganitong oras at inabala mo ang tulog ko para lang sabihin sa 'kin 'yan? Hindi ko s'ya hahayaan