Chapter 153

Nanatili akong nakahiga sa kama ng kwarto ni Ranie. Ito 'yong kwarto naming dalawa noon na sa kanya na lamang ngayon.

Malaki na ang pinagkaiba nito kesa sa huling beses na rito ako tumira at natulog. Nakakatuwa. Halos mag-ta-tatlong taon pa lamang ang nakakaraan pero ang dami ng nagbago hindi lamang sa akin, pati na rin sa pamilya ko.

Akala ko imposible ng maibigay ko ang ganitong buhay sa kanila pero nagkamali ako. Ngayon ito na, nandito na.

Marahan akong napangiti. Ngayong maayos na ang pamumuhay nila mommy, tingin ko panahon naman na sarili ko naman ang pagtuunan ko ng pansin.

Napahinga ako ng malalim bago ako napatingin sa phone kong nakapatong din dito sa kamang kinauupuan ko. Kagat labi kong mabagal na inabot 'yon upang makita kung may text, o missed call lamang akong nakuha kay Michael, ngunit wala. Bagsak ang mga balikat akong sumandal ulit sa head rest nitong kama.

Ang bigat sa d*bdib lalo na matapos ng mga nalaman ko. Ang bigat dahil