Halos mabingi ako sa sinabi na iyon ni Doctor Manolo. Ang dami ng mga tanong na gumugulo sa isipan ko, pero ang pinakamatindi na tanong na mayro’n ako ay kung bakit ko kailangan na maging handa. Is she dying? Is Harper's situation so critical that she is dying? Bakit, ano ba talaga ang nangyari at ano ba talaga ang lagay niya? Nag-iinit lamang ang ulo ko lalo na at hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa babae na sobra-sobra ang pagmamahal ko. And once again, I am overwhelmed by my emotions and fear. Simula nang iwan kami ng doktor ay nakatulala pa rin ako at nakakuyom lamang ang kamao ko. Gusto ko na manakit, gusto ko na manisi, pero sino? Sino ang paglalabasan ko ng galit na kinikimkim ko ngayon? Hindi ko alam kung isa lamang ba na aksidente ito o sinadya talaga na saktan siya. At kung sinadya man ang nangyari na ito sa kan’ya, isa lamang ang naiisip ko na may dahilan at may pakana sa lahat ng ito. Ang mga Torres lamang, at iyon ay upang bigyan ako ng babala sa pagpapabagsak na gi
"How is she, kuya?" Isang simple na tanong lamang iyon mula sa kan’yang kaptid na si Ever pero hindi maapuhap ni Evan kung ano ang tamang kasagutan para roon. "Wala pa rin ba na pagbabago?" Umiling na lamang siya saka sumandal sa kan’yang kinauupuan. It has been two days since that accident happened. Two days that he keeps on waiting, hoping and praying that Harper will wake up, but only for it to turn to his further disappointments. Dalawang araw na rin siya na nagbababad dito sa ospital at hindi man lamang nakakapunta sa kan’yang opisina. Ang tangi na nais niya na gawin ay ang manatili sa tabi ng kan’yang nobya upang sa paggising nito ay siya ang una na masisilayan. Ngunit hanggang kailan ba siya maghihintay? Hindi niya rin alam, lalo na at wala siyang pasensya na maghintay, pero para kay Harper ay gagawin niya iyon gaano man iyon kahirap at katagal. "You need to rest, kuya. Umuwi ka muna kaya at ako na muna ang maiiwan dito sa kan’ya." Pagpapaalala pa ni Ever sa kan'yang kapatid.
Pangisi-ngisi pa siya habang tinutungga ang alak sa kan’yang baso. Hindi naging madali ang lahat pero hawak kamay na niya ang tagumpay. Hindi pa man, pero unti-unti nang napapalitan ng saya ang pait ng kalooban niya sa ngayon. Elise is not even remorseful for the actions that she took against Harper. At para sa kan'ya ay nararapat lamang talaga na tuluyan nang mamatay ang babae na sagabal sa buhay niya. Nararapat lamang iyon para sa babae na wala nang ginawa kung hindi ang sirain ang mga plano niya at pabagsakin siya. Because the more she fails to achieve what she wants, the more her hatred for Harper grows. And she was left with no choice but to do what she had to do to eliminate her enemy and threat. And now that she is slowly succeeding with that plan of hers, she is slowly brimming with happiness. Sa huling balita niya kasi ay wala pa rin malay ang peste na babae na iyon at nasa kritikal na kondisyon pa rin. At mas lalo na sumasaya ang puso niya sa magandang balita na iyon. Mala
"Huwag mo nga ako na pagbintangan diyan. Wala akong ginagawa na masama sa dating asawa mo! At bakit sa akin ka nagagalit? Hindi gano'n kabait ang asawa mo para walang iba na magtangka sa kan'ya." "Fucking liar! At paano mo nalaman na may nagtangka sa kan'ya? Akala ko ba ay wala kang alam sa mga sinasabi ko?" "Hoy, Brent, matalino rin naman ako kaya alam ko ang ibig sabihin ng mga salita mo na iyan. Pinagbibintangan mo ako sa mga bagay na hindi ko ginawa. Para sabihin ko sa'yo, wala akong plano na mabahiran ng dugo ng asawa mo ang mga kamay ko." Pagtatanggi pa niya. Kahit kay Brent ay hindi siya aamin, lalo na at ramdam niya ang matindi na galit nito sa kan'ya at pag-aalala para sa dating asawa nito. "Kahit kailan ay sinungaling ka! Pareho natin alam na galit na galit ka sa kan’ya dahil iniwan na kita para balikan siya, at rason na iyon para pagtangkaan mo si Harper. Kaya siguradong-sigurado ako na ikaw ang may kagagawan nito sa kan’ya." Kung inaakala ni Elise na maloloko niya si B
"Check her vitals." Utos ng nurse sa kasama niya na nasa silid, saka siya bumaling sa akin at nagtanong. "Are you alright?" Hindi ko alam kung ano ang nangyayari at nagkakagulo ang mga tao sa paligid ko nang magmulat ako ng aking mga mata. Lahat sila ay nagmamadali sa bawat kilos nila habang ako ay nananatili na nakatulala sa kanila at pilit na inaalala ang mga nangyari sa akin. Sinubukan ko na ilibot ang paningin ko sa aking paligid at doon ko napagtanto na kaya pala panay mga nagmamadali na nurse ang nabungaran ko at kung ano-ano ang tanong nila sa akin ay dahil nasa ospital pala ako. Pero bakit? Ano ang ginagawa ko rito? Naaksidente ba ako? Sinubukan ko na gumalaw pero hindi ko magawa dahil sa dami ng aparato na nakakabit sa akin. Sinubukan ko rin na igalaw kahit ang mga paa ko lamang pero hindi ko talaga magawa na maikilos ang halos buong katawan ko. Pagod na pagod ako na hindi ko maintindihan kung bakit gano'n nakahiga lamang naman ako rito. Ilan ulit pa ang naging paglapit
Walang magawa si Evan kung hindi ang lulugo-lugo na lumabas ng silid ni Harper sa suhestiyon na rin ng doktor upang makapagpahinga ang nobya niya. Masamang-masama ang loob niya pero wala siyang magawa kung hindi ang dumiretso na lamang sa presidential suite. He wanted to spend time with her, but as per the doctor, it would be better to give Harper enough time to remember things. Sinabihan niya rin si Ever na iwanan na muna siya at nais niya na mapag-isa. At habang nakaupo siya ay naikuyom na lamang niya ang kan’yang kamao. Galit na galit siya sa tao na gumawa nito sa nobya niya. Hindi kasalanan ni Harper kung hindi siya nito natatandaan, ang may kasalanan ay ang tarantado na naka-aksidente sa kasintahan niya, at sisiguraduhin niya na magbabayad ang tao na iyon sa kan'ya. Masayang-masaya pa naman siya kanina nang ibalita sa kan’ya ng nurse na nagising na si Harper. And he had hoped for the best for her. Umasa siya na maayos na ang lagay ng nobya niya matapos ang ilan araw na wala siy
Evan Ruiz. The name has haunted Harper since that day, when she saw his painful reaction when she denied knowing him. And after that day, she never saw him again. He never visited her or even initiated talking to her. At ngayon, hindi niya maikakaila na hinahanap-hanap niya ang lalaki na iyon kahit na isang beses lamang sila na nagkita. Ilan araw na rin ang nakalipas buhat ng araw na iyon. Nakalipat na nga rin siya sa isang regular na kuwarto, pero hanggang ngayon ay hindi na niya muli pa na nasilayan ang lalaki na nagpakilala na fiancé niya. Dalawang lalaki lamang ang nagsasalitan sa pagpunta sa kan’ya upang kamustahin siya maliban sa kan'yang mga magulang, at ang dalawa na iyon ay sina Ever at Tof. Si Ever, na nagsabi na kapatid siya ni Evan, at si Tofer na nagpakilala naman na matalik na kaibigan ng magkapatid na Ruiz. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya, because she feels frustrated for no reason at all. Naiinis siya na hindi niya maintindihan kung bakit. Hindi
"Aren’t you supposed to be leaving by now, Evan?" Taas-kilay na tanong ni Ever sa kan’yang kapatid. "Ilan beses ko nang sinabi sa'yo na ikaw ang pupunta roon ngayon, kuya, kaya baka nakakalimutan mo, uulitin ko sa'yo na ngayon ang nakatakda na paglabas ng girlfriend mo sa ospital." "If that is the case, then maybe you should go and see her. Marami pa ako na trabaho na dapat na asikasuhin dito sa opisina, kaya ikaw na muna ang bahala sa kan'ya." Alam ni Ever na mangyayari ito, kaya ngayon pa lamang ay naiinis na naman siya sa kapatid niya. "Bakit ako? Bakit ako na naman? Bakit hindi naman kaya ikaw, tutal ikaw naman ang fiancé niya. And besides, I still have a lot of work to do, considering that you passed on to me the responsibility of that deal that we snagged from the Torres. So between the two of us, it should really be you." "Inuutusan mo ba ako, Ever?" Tanong ni Evan sa kan’yang kapatid sa mataas na boses. He is dreading this day. Yes, he might have been excited to know that H