Ethan’s P.O.V.
“Uubusin ba natin ‘to? O pampatulog lang?” Aniya sa kaibigan nang makaupo na sa tabi nito.
Alec glanced his way and smiled, ngunit kita niyang hindi iyon umabot sa mga mata nang kaibigan. “Pampatulog lang. I thought you’ve already gone to bed.”
Sumimsim na rin siya sa isinalin nitong inumin sa baso niya. “Nah… couldn’t do it no matter how I will myself to. Katatapos lang din naming mag-usap nang mga personnel na inassign ko para magbantay kay Pablo. He’s now safely back in his apartment. Nasearch na rin nila ang buong gusali maging ang surrounding areas nang tinutuluyan niya… no possible threats in sight.”
Napatango ito sa mga sinabi niya. Nakapangalong-babang iti
Ethan’s P.O.V. Alessandro angrily let out a breath. He held his hand up and slammed them forcefully against his thighs. “Of course he is! What did we expect?! The man is a loose string after all! And let me guess, the construction firm we hired denied their connection with that man? Tama ba?” Marahan siyang tumango. “Yes… he is not their employee nor did any of their workers know him. Our men were also able to run a background check after they found his body…” “And? What is it, Ethan?” Aniya pa nito nang ituon na muli ang mga titig sa kanya. Tumikhim muna siya upang alisin ang namumuong bara sa kanyang lalamunan, because he knew everything is about to go downhill from there. “They found out he’s working at
Ethan's P.O.V. Umakyat na si Ethan sa upuan upang maabot ang steel cover nang papasukang lagusan. Gamit ang screwdriver ay isa-isa na niyang nang tinanggal ang mga turnilyo nang grill nang air vent na pagsusuotan niya. Nang tuluyang matanggal ay ipinasa na niya iyon kay Alec. “Here… since you don’t have yours, you can use mine.” Inabot na nang kaibigan ang hawak nitong tactical flashlight sa kanya. Saglit naman siyang natigilan nang tuluyang makuha iyon mula sa binata. He also had one same as this, iyon nga lang, naiwan niya ang kanya sa Sta. Inez. Ang balak pa man din sana niya ay gamitin na lang ang flashlight nang kanyang cellphone, but this works, too. Sinipat pa niya ang sa may bandang hawakan niyon kung saan katulad din nang sa kanya, it also had Alec’s own name initials embossed on it.
Ethan’s P.O.V. “What the hell are you saying?!” Ramdam ni Ethan ang biglang pagbigat nang boses nang kaibigan. There was this edge on it, too, at halatang tensyonado ito. “There are hidden files in here, Alec. And I may have accidentally pressed some keys that led me to be able to open them. A-at may… mga dokumento rito na nagpapatunay that Uncle Red received a hundred million last month. The date and time… they coincide when your Lolo Leandro’s key was stolen and the money from his account was withdrawn.” He tried to be gentle as possible when he said it. “But that’s impossible! Why was I never notified? Da-dapat kapag may wi-withdrawals or deposits na nangyayari sa lahat nang accounts, I receive an email on it… dapat–” “That might be because no
Ethan’s P.O.V.“Uy, boss Ethan! Ba’t hindi ka man lang nagsabing uuwi ka pala! Nakapaghanda sana ako nang mga paborito mo.” Nakangiting salubong sa kanya ni Tata Ambo, ang caretaker nang rest house nina Tiyo Berto niya.Kasalukuyang nagwawalis nang mga nagkalat na tuyong dahon sa harap nang bahay ang matanda. Namataan kaagad nito ang paparating niyang sasakyan kaya tumigil na muna ito sa ginagawa. The old man immediately went straight to the driver’s side upang batiin siya. Kinuha na rin nito sa kanya ang dalang overnight bag na naglalaman nang ilang damit na gagamitin niya sa pananatili roon.“Pasensya na po, Tata Ambo. Biglaan po talaga itong pag-uwi ko, eh.” Nagmano na siya rito.Excited na pumalatak pa ito
Ethan’s P.O.V. “Boss, ayos na po lahat dito. Full-tank na rin po ang fuel nang yate.” Imporma sa kanya ni Yuri mula sa kabilang linya. “Thanks, Yuri. Stuck lang kami rito sa traffic pero malapit na kami.” Tugon niya sa binata. “Eh, boss, sigurado po ba kayong tutuloy tayo? Balita po kasi kanina sa weather report, may namumuong low pressure area sa dadaanan pa man din natin.” Alanganin pang sambit nito. Nagkatinginan silang dalawa ni Alessandro. The man was seated beside him habang siya naman ang nagmamaneho. He questioningly stared at his friend dahil maging siya man ay ayaw na lang din sanang tumuloy. Ngayong gabi kasi nakaschedule ang private welcome home party na sinet ni Chase para kay Pablo… at para na rin sa kanila ni Alec, although their names w
Ethan’s P.O.V. Dama niya ang matinding pananakit nang mga kalamnan habang unti-unting nagbabalik ang kanyang ulirat. He winced when he tried to make the slightest movement, at pakiramdam pa niya nang mga oras na iyon ay sasabog ang ulo niya sa sobrang sakit niyon. It was as if his head was continuously being drilled while his whole body was runover by a bulldozer. Sa labis nga na sakit niyon ay ni hindi niya maigalaw ang anumang parte nang kanyang katawan… let alone open his eyes… But Ethan knew he needed to… na para bang may kung anong humihila sa kanyang gumising at bumangon na. Pero bakit? Ano bang nangyari sa kanya? Why was he in so much pain? Even his eyelids felt like it weighed a ton, subalit dahil hindi na siya mapakali pa ay pinil
Ethan’s P.O.V. Ah shit… ba’t ba ayaw sumagot nitong si Alessandro? Galit kaya ito sa kanya dahil sa nangyaring aksidente? Sira talaga! Para namang sinadya niyang mangyari iyon… Uumbagin talaga niya ang lalaking iyon kapag nakalabas na siya rito. Nagngingitngit ang kalooban niya habang nakatitig lang sa bagong cellphone na bigay sa kanya ni Uncle Chris. Nasira raw kasi ang dati niyang telepono nang maaksidente siya kaya ibinili na siya nito nang bago. At dahil nga tanging numero ni Alec at ni Yuri, ang kanyang right-hand man, ang kabisado niya, ang dalawa lang ang pwede niyang matawagan. Well, not unless mangtrip siya ngayon nang tao at tumawag sa mga gawa-gawang numero. Argh! He was bored to death! Minsan pang tinawagan niya ang numero
Ethan’s P.O.V. Wala sa sariling humakbang na siya papasok nang silid. He felt his vision get blurry as he went near the altar. Pakiramdam niya nang mga oras na iyon ay wala siyang naririnig at nakikita kundi ang larawang iyon lang nang kaibigan pati na rin ang garapang nasa tabi niyon… It can’t be…. This isn’t real…. Alec is alive… hindi siya patay. Kausap niya sa sarili. Nang tuluyan na siyang nakarating sa harap ay tahimik niyang sinubukang abutin ang munting itim na porselanang pinaglalagakan nang abo nang kaibigan. But when the tip of his fingers touched the jar, he immediately withdraw his hands away from it, na para bang isang nagniningas na apoy iyon at ikakasunog niya kung matagal na maidadantay doon ang kanyang kamay.