CELESTINE'S P.O.VI was in the middle of crying when suddenly, my doorbell rang.Kahit alam ko na kung sino ang siguradong nasa labas ng bahay ko ay bigla pa rin akong nakaramdam ng kakaibang takot at kaba. Hindi naman ako ganito dati kaya isang bagay lang ang sigurado ko--- isa iyon sa mga hindi magagandang epekto sa akin ng nangyari kanina.Gamit ang isang device na nagsisilbing parang remote control sa gate ng bahay ko ay pinagbuksan ko si CJ. Pero wala pang kalahating minuto ay isinara ko na rin ulit ang gate. Kasama kasi sa takot ko ngayon na humarap sa ibang tao ay ang pangamba ko rin na baka meron nang iilang mga tao o mga taga media ang nakapalibot sa bahay ko, nakahandang atakihin ako anumang oras nang dahil pa rin sa kontrobersyal na kaganapan sa naging hearing kanina. So, yeah. Isa rin iyon sa mga dahilan kung bakit hangga't maaari ay gusto ko na limitado lang ang mga taong may kakayahang makalapit at makipagsalamuha pa rin sa akin. And they are just CJ, Jela, and Tita Car
CELESTINE'S P.O.VLiving my life in these past few days just made me feel even more worthless.Halos dalawang linggo na ang nakalipas pero ang buhay ko matapos ang palpak na hearing na iyon ay ganoon pa rin. I'm still living in fear, in anxiety. Hindi nabawasan ang masaamang pakiramdam na iyon. Sa halip ay nadagdagan pa nga yata.I still don't allow anyone to come into my place. Sina CJ, Jela, at Tita Carmen pa rin ang tanging gusto kong makita at makakita sa akin. Hindi pa rin ako nakakahanap ng lakas ng loob na harapin ulit ang mundo sa labas. Maging ang social media ay hindi ko rin muna binibigyan ng pansin na masilip."So, ano? Hanggang kailan mo balak magkulong dito sa koral mo?" Buntung hininga na lang ang naging tugon ko sa bungad na iyon ni CJ sa akin.She decided to visit me again. It's already for the nth time since the very same day that flop hearing happened. Hindi ko nga alam kung bakit ba paulit ulit niya pa rin akong binibisita kahit na alam naman niyang mai stress lan
CELESTINE'S P.O.VAfter everything that happened, and after several days of thinking, sa wakas ay nakumbinsi rin ako na bumalik na sa dati kong nakasanayan.Sa wakas ay na realize ko rin na hindi pwedeng habang buhay akong mabuhay sa paraan na wala na rin akong pinagkaiba sa isang patay. Sa wakas, nagbunga na ang lahat ng pangangaral, pagkausap, at pagkumbinsi sa akin ng mga taong nakapaligid at nagmamalasakit sa akin. Salamat sa kanila, natagpuan ko ulit ang sarili ko at nagkaroon ulit ako ng panibagong pag asa na bumangon at ipaglaban hindi lang ang sarili ko kundi ang ibang tao. I have to clear my name. At may laban pa akong dapat balikan. Hindi pa tapos ang lahat. Besides, I already went through so much. At matapos ng lahat ng nangyari ay alam ko na sa sarili ko na mas malakas na ako ngayon. Mas matatag at hindi na basta bastang mailulugmok ng kahit sino. I am more woman now. Stronger and more inevitable."Alam ko, isa ako sa mga nangrindi sa iyo at nakiusap na bumalik ka na sa ka
CELESTINE'S P.O.V"Ils parlent de moi. Ravi de vous rencontrer." Pagkarinig ko sa boses na iyon ay napuno agad ako ng kuryosidad.The man's voice is seductive and deep. The French accent is at its best but... why does he sound so familiar?Sa isiping iyon ay hinarap ko na ang direksyon na pinanggalingan ng tinig na iyon. But when I finally saw the man who just spoke, I froze.G-Gosh. Hindi totoo ito. This is not for real. Nananaginip lang ako ngayon. Nananaginip lang ako. Right? Right?!Habang sinasabi ko ang mga iyon sa sarili ko ay pasimple ko na ring kinukurot ang sarili ko, para kung sakali man na panaginip nga lang ang lahat ng iyon ay magising na ako. Dahil seriously, hindi ko na nagugustuhan ang pinatutunguhan at patutunguhan pa ng nangyayaring ito.Hindi pa ako handa na makita siya ulit! At hindi ko na gusto na makita siya ulit!"This is Mr. Damien Nivera. Siya ang sinasabi ko sa iyo na bagong makakasama natin at makakasama mo rito sa office mo." sabi ng CEO na nakapagpapit
DAMIEN'S P.O.VFacing Celestine and being so near to her made me feel like I was losing my mind.Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag ang nararamdaman ko. All I know is that... I am happy and sad at the same time. Masaya ako na napalapit na ulit ako sa asawa ko. Masaya ako na nakikita ko na siya at nalalapitan. And that she now knows about my existence around her. Pero malungkot din dahil hanggang ngayon pala, ganoon pa rin ang tingin niya sa akin. She still thinks that I did cheat on her."Ano na? Were you able to meet her?" tanong ni Jerem.It's our lunchtime and I decided to go to his resto, not to eat but to vent out my disappointment and frustration.Tumango lang ako."And...?" aniya ulit na halatang naghihintay ng kasunod kong sasabihin.Nagkibit balikat lang ako."You two had a fight, right?" patawang saad nito tsaka tumawa. "Expected na iyan, bro. I want something... more exciting, you know? Magkwento ka pa!"Nagbuntung hininga ako."I... can't explain how I am feeling. Reall
CELESTINE'S P.O.VKnowing that CJ can't go out with me at lunchtime, I decided not to go out anymore.Like, para saan pa, 'di ba?Yes, I used to eating alone. Pero sa mga pagkakataon na ito ay sadyang ayoko lang talaga. Jela can't be with me, either. Si Tita Carmen naman ay nag text at inimbita ako na saluhan sila ni Jonas para sa isang merienda. But of course, I refused. Bukod kasi sa ayokong masira at makaabala sa bond nila ay alam ko rin kung gaano ka-awkward kung sakali hindi lang para sa akin kundi para sa kanila rin na magsama sama kami sa iisang lugar at mag share pa ng pagkain sa iisang mesa. I mean, I was the lawyer who fought against him just so he could be sentenced to jail. Imagine how awkward would that be if I just joined them for a happy meal as if nothing so bad happened between us all.That was why I preferred to stay here instead of going out. Kaysa naman lumabas ako mag isa, knowing na mainit pa rin ako sa media hanggang ngayon. I am not that dumb to put myself at r
CELESTINE'S P.O.V"So, tell me. Magkakilala kayo, 'no?"Bahagya akong natigilan dahil sa tanong na iyon ni Treena. Napaisip pa kasi ako kung sasabihin ko ba sa kanya ang totoo o baka mas mabuti na manahimik na lang ako.And when I was about to give her the answer to her precious question, bigla namang bumukas ang pinto ng opisina ko, dahilan para sabay kaming mapatingin doon.Standing on the door was Damien. Pagkakitang pagkakita ko pa lang sa pagmumukha niya ay agad na akong nakaramdam ng hindi kanais nais na pakiramdam. I immediately felt enranged by just seeing that goddamn, irritating, and annoying face of his!"Good afternoon, ladies! Have you already eaten?" nakangiting bungad nito sa amin at dire diretso nang pumasok sa opisina."I-I already did, Prosecutor!" mabilis at kilig na kilig na wika ni Treena habang hindi mapuknat ang pagkakatitig sa lalaki. "Pero si Attorney Chavez, hindi siya lumabas para kumain ng lunch niya. Will you ask her out?"Awtomatikong nanlaki ang mga mata
CJ'S P.O.V P.S: Ako naman ang eeksena ngayon. Umay kapag main character lagi, 'di ba? Kidding! Anyways, matapos ang nangyaring lunch--- no! Wala nga naman palang involve na pagkain. Matapos ang pag uusap namin ni Damien at ng kasama niyang anino ay mag isa na akong bumalik sa ospital para i fulfill ang natitira ko pang duty hours. Hindi na ako nagpahatid sa aninong Jeremiah na iyon at baka ibangga niya pa ang sasakyan sa sobrang sama ng loob at napipilitan lang na ihatid ako. Kargo de konsensya ko pa kapag nagkataon kung magka damage ang sasakyan niya. Oo, sa sasakyan niya ako nag aalala at hindi sa kanya. Pakialam ko ba roon? But anyways, pagkatapos ng duty ko ay umuwi na ako sa bago kong bahay. And when I say, 'bagong bahay', what I meant is bahay ng very best friend ko na si Tine. Bago kasi siya bumalik sa trabaho ay humingi muna siya ng kondisyon--- na hangga't maaari ay magsama sama na lang muna kami sa iisang bahay. Ako, si Jela, at siya syempre. Dadalaw dalawin na lang