The surgery on our patient with Zairon was successful. I only assisted him with common tasks, but most of the time, he was with the senior nurse. It took weeks to finish it, so he's now resting and spending time with our kids. He will still go to the office, but not as often, especially since he wants to fulfill what he said to me. Kinuha ko ang bag ko sa sala dahil papunta na rin ako ng Hospital ngayon. Kahit gusto kong mag stay sa hospital, hindi pumayag si Zairon kahit na sunduin niya ako palagi ay okay lang talaga sa kaniya. Mas malapit rin naman ang address dito kaysa sa bahay nila Mama kaya okay lang rin sa akin. Naramdaman ko ang mahigpit na pagyakap ng malalaking braso niya sa baywang ko. Naamoy ko ang kanyang pamilyar na pabango nang yumuko siya para halikan ang aking pisngi. "Such a lovely scent. Are you ready, baby?" His voice was low and filled with affection. I couldn't help but giggle at his words and turning around to face him. Hindi niya binawi ang kanyang mga br
"Hmm, baka may emergency case? Pero weird nga, kasi sabi mo nga rest siya," Jazz speculated.Dalcy chimed in, her expression curious. "Baka may nangyari sa mga kambal? O baka may naisip lang siyang biglang gawin sa ospital."Napaisip ako. Anong nangyari? Bakit siya biglang nandito? "Sige, baka dapat tawagan ko muna si Zairon para malaman kung ano nangyayari.""Oo, tawagan mo nga. Baka may kailangan ka pang gawin," Jazz suggested.I nodded and quickly dialed Zairon's number again, hoping he would pick up this time. But just like before, there was no answer."Hindi pa rin sumasagot. Baka busy lang talaga siya," I said to myself. "Pero kahit busy, dapat may time siya na mag-reply sa'yo. Sige, try mo ulit," Jazz urged. I nodded and tried calling again, but once again, there was no answer.Nag-aalala na ako. Bakit hindi siya sumasagot? Anong nangyari?“Puntahan mo nalang kaya siya girl? Baka talaga may emergency kaya nandito siya sa hospital.” “Oo nga, mamayang 2 pm naman ang in mo hind
Inis na inis akong naglakad papunta sa opisina ni Zairon. Ilang araw ng nagpapanggap si Zachary bilang siya at ilang araw na rin akong nakarinig na may pinapasok siyang babae sa opisina nito. Akala ko tsismis lang iyon pero sina Dalcy na mismo ang nakakita kahapon. Kung siya naman ka gentlemen ang mga kambal niya, opposite naman siya! Hindi na ako kumatok pa at agad kong tinulak ng marahas ang pinto. Nakita ko siyang may ginagawa sa lamesa niya. Tumigil ako at pinagmamasdan siya. He’s working? Himala naman! Kapag dumadaan ako rito, palagi lang naman iyong natutulog na parang puyat gabi-gabi. Ngunit agad ring bumalik ang galit ko nang marealize kung bakit ako nandito ngayon. “Zachary!” Tawag ko sa kaniya. Umangat ang mukha niya sa direksiyon ko mula sa ginagawa niya. “Hey.” Kumunot ang noo ko at mabilis naglakad papunta sa kaniya. “Anong hey? Hindi ba sabi ko na huwag kang gumawa ng kalokohan? Ano itong naririnig ko recently?!” “Laurenestine.” mababang boses na tawag niya s
"Hi doc! Why did you disappear last night? I was looking for you," she leaned into Zairon's arm. Huminhin bigla boses na nagpaikot sa mata ko sa hangin. I was about to pull her away from him when Zairon himself gently removed her hand and gave her a cold stare. "Don't touch me. Do you want to experience my wife's slap?" Malamig ngunit may banta niyang sambit sa babae. Kinagat ko ang pang ibabang labi ko. He really claimed me as his wife. Gulat ang mata ng babae. “W-What? Asawa?” “Yes. Kaya please, kung ayaw mong huwag grumaduate, lumayo ka sa’kin.” Madiin niyang sagot at bumaling sa direksiyon ko. Napalunok ang babae at agad na umatras. "S-Sorry, Doc. Hindi ko alam." Hindi niya pinansin ang babae at lumapit sa akin. He held my hand tightly and he even showed it in front of the woman. "Now you know. This is my wife, Laurene." Napatingin ako sa kaniya nang hindi makapaniwala ngunit nang makita ko ang seryosong ekspresyon niya ay alam kong hindi siya nagbibiro roon. Sigurado n
Ngunit lumipas na lamang ang isang oras pero wala pa ring dumating. Unti-unti na ring nawawala ang mga tao at mukhang umuwi na rin ang iba. Tiningnan ko ang Juice kong ininom kanina at naubos na pala iyon. Hinatiran rin nila ako ng pagkain pero Juice lang ang nainom ko. Naiwan rin ang phone ko kanina kaya hindi ko alam kung paano tatawagan si Zairon. Agad akong tumayo nang makita si Zachary na papalit sa akin. “Zach, si Zairon hindi pa siya dumating.” Kumurap siya at dumiretso sa couch upang umupo roon. Namumungay ang mata niya, mukhang nakainom siya kanina dahil isang oras pa naman siyang wala. Pagod siyang napabuntung-hininga at kinuha ang sigarilyo sa bulsa niya. Sinindihan niya muna iyon at hinithit habang ang kaniyang isang kamay ay nakapatong sa sandalan ng couch. He looked at me with his blank eyes. “Zairon really isn't here and I really didn't invited him. Baka nga pupunta lang siya dito kapag wala ka na sa bahay." Naningkit ang mata ko. “You lied? Anong purpose mo ba
Binigyan ko siya ng masamang tingin na kanyang basta na lang binalewala at nagpatuloy sa paglalakad patungo sa kanyang aparador para kumuha ng ibang damit. Kumurap ako nang simulan niyang maghubad at magpalit ng damit, subalit pinilit kong huwag magpakita ng pakialam. "So, you're using me as a pawn in your twisted game against your own brother? How low can you possibly stoop?" I managed to uttered sarcastically. Ngumisi lang siya sa akin at bumalik kung saan siya kanina. He again took his cigarette from his pocket and lit it in front of me. Kapag madalas na ‘to, baka nagkasakit ako dahil sa pèsteng lalaking ‘to. Binubugahan ba naman ako ng usok. Nilagay niya ang sigarilyo sa bibig niya at nakita ko na ang paglabas ng usok galing roon. Umismid ako dahil kahit mag mala kontrabida siya ngayon, parang pinagtitripan niya pa rin ako. Para rin kasing bumalik iyong Zachary na una kong nakilala. "You have no idea, Laurene. You're just a pawn, indeed. But sometimes, even pawns can change
He ran his other hand through his hair, pulling at it because he was so frustrated. His face looked really angry and his eyes were full of a scary kind of anger. His jaw was clenched so tight that I could see his muscles moving. He leaned forward and put his forehead on the top of the steering wheel. His shoulders were hunched up and his whole body looked tense. He stayed like that for a little while– breathing hard and fast. It looked like he was trying to calm down and control his anger that seemed like it was about to explode. My voice trembled as I tried to defend myself but Zairon's rage was like a storm, relentless and unforgiving. Tánging pag iyak lang ang nagawa ko. Gusto kong magpaliwanag pero galit na galit siya ngayon na parang kung magsasalita ako ay baka sisigawan niya lang ako. Huminga siya ng malalim at binalik ang kamay sa steering wheel at pinaandar ulit ito. Hindi siya nagsalita pa at blanko lamang ang tingin niya sa harap. Nakaw na tinitingnan ko lang siya at
“G-girlfriend mo ako.”Lumunok ako nang maramdaman ang sakit sa dibdib ko. “I already forgot that you're my girlfriend. Nawala ka na kasi sa isip ko. Dahil sa ginawa mo, nawalan na ako ng interest sa iyo.” “Zairon naman..” Marahas siyang bumuntong hininga at tiningnan ako ng masama. “Sa tingin mo ba, madadala mo ako sa ganiyan, ha?” “Zairon, hindi mo na ba ako mahal?” Tumawa siya, isang malamig at mapait na tawa. “Kaya nga galit ako, kaya nga nasasaktan ako, dahil mahal kita! Putangina naman!” Napapikit ako dahil sa galit niyang pagsigaw. Pinipigilan kong huwag humikbi pero hindi ko kayang pigilan pa. “Hindi ko sinasadya.. Hindi ko alam na ganito ang mangyayari.” Basag na boses kong sagot. “Hindi mo sinasadya? Hindi mo sinasadyang lokohin ako? Hindi mo sinasadyang saktan ako?” “Zairon, pakinggan mo muna ako..” “Wala na akong gustong marinig mula sa'yo, Laurene. Wala na. Tapos na.” “Zairon, please..” “Just fucking shut up!” Pumikit siya pagkatapos niya akong masigawan