Share
Chapter 15: HIM
Kaugnay na kabanata
Unbidden Tears Chapter 16: Mistake
Tin Man "Hearts will never be practical until they are made unbreakable." Chapter 16 Life must go on, I always tell myself that. My stomach is getting bigger at kung titignan ako ng tao, I am sure na they will recognize na buntis ako. I've been busier these past few days dahil maraming mga customers because bakasyon na kaya double time kami sa trabaho. I am really tired, emotionally and physically, buti nalang andito parati si Sherlyn sa tabi ko. I keep avoiding thinking about Sandro and that news, I still can't believe na nangyari iyon, kahit takot ako kay Sandro, kahit alam kong masamang tao siya, I am still hurt of the fact that he is now having a new family.He clearly said na ayaw niya ng anak but yet, magkakaanak na sila ni Brittany, will he be a good father? I shook my head, of course not because he is a very horrible person. I actually feel bad for their baby too pero mas mahirap sakin dahil ako lang bumubuhay sa anak ko. I sighed while naglalakad, bago palang natapos a
Unbidden Tears Chapter 17: blood
“One's dignity may be assaulted, vandalized and cruelly mocked, but it can never be taken away unless it is surrendered.” Michael J. Fox Chapter 18 I am currently cooking breakfast for both me and Sandro and I almost jumped when I heard him screaming in his room, I can hear glasses being shattered into pieces at nakaramdam ako ng takot. Anong nangyari sa kanya? Baka saktan na naman niya ako, my heart is beating fast. Huwag niya sana akong saktan, baka mapahamak ang anak ko. I held my stomach protectively, I can still hear the shattering of things inside his room, bumabalik na naman ang trauma ko sa lahat ng ginawa niya. I want to know kung anong problema pero I am too afraid na baka mas magalit siya na makita ang mukha ko kaya agad akong pumunta sa kwarto ko at nilock ang pinto at pumasok ako sa c.r at nilock rin ito. I was breathing nervously and after a few minutes ay wala na akong narinig na ingay sa labas. "Faye" I heard him call me pero hindi ako sumagot, I hid ins
Unbidden Tears Chapter 18: Angel
“Sometimes the smallest things take up the most room in your heart.” Chapter 18 I am currently cooking breakfast for both me and Sandro and I almost jumped when I heard him screaming in his room, I can hear glasses being shattered into pieces at nakaramdam ako ng takot. Anong nangyari sa kanya? Baka saktan na naman niya ako, my heart is beating fast. Huwag niya sana akong saktan, baka mapahamak ang anak ko. I held my stomach protectively, I can still hear the shattering of things inside his room, bumabalik na naman ang trauma ko sa lahat ng ginawa niya. I want to know kung anong problema pero I am too afraid na baka mas magalit siya na makita ang mukha ko kaya agad akong pumunta sa kwarto ko at nilock ang pinto at pumasok ako sa c.r at nilock rin ito. I was breathing nervously and after a few minutes ay wala na akong narinig na ingay sa labas. "Faye" I heard him call me pero hindi ako sumagot, I hid inside the comfort room. Natatakot ako ngayon sa kanya. I heard him curs
Unbidden Tears Chapter 19: Hurting
“We’re getting hurt, but I’m a long-term investor.” – Al-Waleed bin Talal Chapter 19 I woke up with a headache, masakit ang katawan ko. The lights are blinding me, narealize ko nasa puting kwarto ako. Bakit ako nasa hospital? I gasp nang maalala ko ang nangyari, ang baby ko! Agad kong hinawakan ang tiyan ko at tinignan pero flat na ito. Asan ang baby ko? Napaiyak ako. Wala akong kasama dito, wala rin si Sandro. Asan si Sandro? At asan ang anak ko? Pinilit kong tumayo pero bumukas ang pinto at nakita ko ang mukha ni Sandro na parang wala pang tulog. "Asan ang anak ko Sandro?!" nag aalalang tanong ko, napahilot siya sa noo niya. "Premature siya, nasa incubator siya ngayon" mahinang sabi niya, I cried. Premature ang anak namin? Buti nalang nakaya ng anak ko, hindi ko alam ang gagawin ko pag may nangayring masama sa kanya, hindi ko kayang mabuhay na wala siya . I wince in paint at tumayo. "Huwag kang gumawala, masakita pa iyang sugat mo sa tiyan" sabi niya, cesarian pala ang
Unbidden Tears Chapter 20: Painful
“It hurts because it matters.” – John Green Chapter 20 2 weeks later Masayang masaya ako ngayon dahil makakalabas na ang anak ko, normal ang anak ko at walang kapansanan at laking pasasalamat ko dahil tinupad ng panginoon ang hiling ko sa kanya. Ang maliit noon na katawan ng anak ko ay medyo tumaba na, breastfeed si Zoe kaya madali siyang tumaba at tsaka puro gulay ang kinakain ko kaya lahat ng sustansya napupunta kay Zoe. Wala na akong balita kay Sandro, hindi na siya tumawag, merong nagpapadala ng pera samin weekly, tinatanggap ko iyon dahil hindi ko inuuna ang pride ko, inuuna ko ang kapakanan ng anak ko. I smiled nang tinignan ko si Zoe, buhat ko siya ngayon at kasama ko si Sherlyn sa lake house. Dito muna kami tutuloy ni Zoe hanggat wala pa akong ipon, pag makaipon na ako, ibabalik kotong bahay kay Sandro. Sa ngayon, kailangan ko munang unahin ang kaligtasan ng anak ko. "Ang gandaaa" tuwang sabi ni Sherlyn habang nilalaro si Zoe, kahit maliit palang anak ko, klaro
Unbidden Tears Chapter 21: Tired
“Disappointment hurts more than pain.” – Unknown Chapter 21 "Bili na po kayo ng isda" sabi ko. Eto na ang sitwasyon ko ngayon, heto lang ang naisip kong paraan na trabaho para madala ko si Zoe. Hindi ko sinabi kay Sherlyn na ito ang trabaho dahil panigurado akong hindi ito papayag. Sinabi ko lang sa kanya na may kumuha sakin sa isang shop at napaniwala ko naman. Pansamantala parin kaming nakatira sa apartment ni Sherlyn at pinapangako kong babayaran ko siya pag makaipon na ako. Andaming tao ngayon kaya marami akong naitinda. "Miss ang ganda ganda mo, bakit ka nag titinda ng isda? At tsaka anak mo ba iyan?" tanong ng isang matanda. "Mahirap kasi buhay nay, oo anak ko po eto" sabi ko at ngumiti. "Napakagandang bata, mukha naman kayong mayaman, hindi nga ako makapaniwala na nagtitinda kalang dito" sabi niya, ngumiti lang ako. Andami nang nagsabi sakin ng ganyan, at parati rin nilang pinupuri si Zoe dahil mukhang foreigner daw ang anak ko, di nila alam na may lahi talaga ito
Unbidden Tears Chapter 22: Time
“Our prime purpose in this life is to help others. And if you can’t help them, at least don’t hurt them.” – Dalai Lama 1 year later Malapit nang mag two years old si Zoe at nakakalakad narin ito. Sobrang pagod narin ng trabaho ko sa panininda ng isda at pagsasideline. Nalaman narin ni Sherlyn ang trabaho ko at nong una ay panay ang pagtigil niya sakin sa pagtrabaho pero sumuko rin siya dahil hindia ako pumapayag. Nakaalis narin kami ni Zoe sa apartment ni Sherlyn, kasi baka dahil samin kaya di nagkakajowa iyong babaeng iyon dahil wala na siyang privacy. Nakakapagod ang trabaho ko, buti nalang pag walang trabaho si Sherlyn ay siya ang nagbabantay kay Zoe at minsan rin si Noah. Oo, naging close kami ni Noah pero magkaibigan lang talaga ang turing namin sa isat isa, minsan dinadala niya si Zoe sa kanilang mansion para ilaro kay Jace, at pumapayag naman ako dahil I trust him. Kasalukuyan akong nagtitinda ng isda at tulog si Zoe sa tabi ko, bumili ako ng maliit na crib na may tak
Unbidden Tears Chapter 23: Hard
“Nothing else wounds so deeply and irreparably. Nothing else robs us of hope so much as being unloved by one we love.” – Clive Barker Chapter 23 I looked in the mirror, sobrang putla ko na, siguro dahil hindi ako nakakain ng maayos. Ayaw kong mag alala mga kaibigan ko kaya naglagay ako ng lipstick para di na ako maputla tignan. Iyong mga pasa ko, hindi parin nawawala. Hindi naman masakit ang mga pasa ko kaya nagtataka ako bakit ito nandito. Siguro dahil na ito sa sobrang pagod ko, sobrang pagod na talaga ng katawan ko pero wala akong choice kundi magpatuloy para sa anak ko. I sigh at nag ready na para sa paninda ko. Nilagay ko ang mga gamit ni Zoe sa bag at pumunta na kami sa palengke. Mabilis nabili ang mga paninda ko kaya I decided na ipasyal si Zoe at bilhan ng ice cream, minsan lang ito nakakakain ng ice cream. Nakita ko ang isang ice cream cart kaya pumunta ako don habang dala si Zoe. The most unexpected thing happen, I saw them. Muntik na malaglag ang puso ko, I saw S
Pinakabagong kabanata
