Share
Chapter 43: Beep
Kaugnay na kabanata
Unbidden Tears Chapter 44: Remember
“Faye, kumain kana" napabalik ako sa realidad nang marinig ko ang boses ni Sherlyn, ilang araw na ako laging tulala. Hindi ko mapigilan ang sarili ko, hindi ko narin masyadong naalagaan ang mga anak ko kaya minsan don sila sa bahay ng parents ni Sandro. "Hindi to magugustuhan ni Sandro Faye, please lang huwag mong sisihin ang sarili mo" malungkot na sabi ni Sherlyn. Ilang araw narin ang lumipas nang pumunta kami sa libing ni Sandro, buti nalang wala nang pakialam ang pamilya ni Sandro tungkol sakin at hinahayaan nalang ako sa gagawin ko. Pagkatapos non ay minsan nalang akong lumalabas sa apartment, naalagaan ko naman ang mga anak ko pero minsan ay nawawala talaga ako sa sarili ko kaya naisipan kong don sila sa parents ni Sandro. "Hinahanap ka ni Zoe Faye, please maawa ka naman sa mga anak mo" sabi niya, I wiped the tears in my face at niyakap si Sherlyn. She's right, kailangan ko nang gumising sa realidad at alagaan ang mga anak ko. "I'm sorry" malungkot na sabi ko kay Sher
Unbidden Tears Chapter 45: Ghost
"I never left you" my heart stopped when I heard a very familiar voice. I turned around and saw Sandro's handsome but now more matured face. Alam kong nanaginip lang ako pero kahit panaginip lang to ay kailangan kong sulitin. Siguro nababaliw na ako. Dahan dahan akong lumapit sa kanya and I caressed his face, why is this felt so real? Panaginip lang ito diba? "A-are you real?" I whispered at narinig ko ang tawa niya, hindi ko alam kung anong dapat na maramdaman, bakit parang totoo ang panaginip ko? kung totoo ito, mamatay siguro ako sa tuwa. I saw his beautiful smile. Hindi ko nakayanan, nasampal ko siya and I heard him groaned. I looked at my hands at sinampal ang sarili ko. Bakit hindi ako nagigising? "Aray, ang sakit non ah" narinig ko ang tawa niya. "Sandro?" I asked and closed my eyes but when I opened it again, nandon parin si Sandro. No, hindi ako makapaniwala? I touched his body and that's when I knew na totoo talaga siya. "P-pano?" I asked and touched his face a
Unbidden Tears Chapter 46: Finale
“A-are you real?" I cried and he nodded and hugged me tightly that's when emotions hit me like a brick wall. I touched his face and caressed him, no he would vanish in the mean time, this is not real but I pray that this is real, please I don't want to wake up if this is not real. "I miss you so much baby" he cried and hugged me again. I sobbed in his chest, Im still confused but I dont care. real or not, I just want to feel him, to feel his body, his love that I miss all these years. I cried at binuhos ko lahat sa kanya ang nararamdaman ko, lahat ng sakit. "Why did you left me? I missed you so much!, hindi mo alam kong gaano ako naghirap nong nawala ka!" I cried harder. "I can't sleep thinking of you!" I sobbed and he just rubbed my hair and listened to me. I can feel his heartbeat "I celebrated christmas without you! Sandra and Caleb missed you so much, I feel like I cant go on and I wanted to give up so bad Sandro! Im so guilty kasi hindi man lang kita napatawad! Hin
Unbidden Tears Chapter 1: The Beginning
"Breathing is hard. When you cry so much, it makes you realize that breathing is hard. " ----- David Levithab, Love is the Higher Law I wipe the tears streaming down my face, my body felt numb and the world doesn't seem to care. I look outside of the window, the rain still hasn't stopped like the tears in my eyes. All I can hear is the ticking sound of the clock and the rain pouring outside. I don't know what really happened but one day, I just woke up and my husband has changed, like a totally different person. He became cold, and abusive and I don't know him anymore. I glance at the clock and saw that it was already 2:00 in the morning but I still waited, like I always do. I didn't feel the tiredness in my body, all I can feel is the pain in my heart. Why am I like this? Why am I not still used to this kind of situation? It always happens, Why am I still waiting? Waiting for nothing. Narinig ko ang pagbukas ng pinto at muli akong nabuhayan, agad akong tumayo para salubungin siya
Unbidden Tears Chapter 2: Neglect
"So, this is my life. And I want you to know that I am both happy and sad and I'm still trying to figure out how that could be." ------- Stephen Chbosky, The Perks Of Being a Wallflower Napatingin ako sa asawa ko, nakahiga parin siya sa tabi ko habang nakatitig sa ceiling, bagong gising ko lang at namalayan kong gising narin siya. Masakit parin iyong sinabi niya sakin kagabi pero iyon ang totoo. Truth hurts nga sabi nila at naniniwala na ako don. Hindi niya inalis ang tingin niya sa taas kaya nagtaka ako kung ano ang iniisip niya, ngayon ko lang siyang nakitang ganito na nakatulala. "Sorry kagabi Sandro, gusto ko lang naman makatulong eh" mahinang sabi ko sa kanya, hindi parin nakaalis ang tingin niya sa taas at hindi siya sumagot. We brooked into a deep silence. "May bisita ako mamaya, siguraduhin mong malinis ang bahay at bilhin mo ang lahat ng ipapabili ko sayo, isusulat ko mamaya" nakapagsalita rin siya at tumango ako. Pero naalala kong ngayon pala ang first day ng trabaho ko,
Unbidden Tears Chapter 3: Wants
“You know, a heart can be broken, but it keeps on beating, just the same." ----- Fannie Flagg, Fried Green Tomatoes at the Whistle Stop Cafe The beeping of my alarm clock woke me up, its 5:00 am at kailangan ko pang maglinis, I groaned still too tired but then I remembered na ngayon na ang first day of work ko at kailangan ko pang ipagluto si Sandro. I looked at my hands at nakita kong may kunting pasa ito, wala rin si Sandro sa tabi ko, san kaya siya natulog? akala ko bumalik siya kagabi. I suddenly felt a pang in my chest thinking about the incident last night. I got out from the bed at bumaba para hanapin si Sandro at nakita ko siyang nakahiga sa sofa, I smiled at him as he snore lightly. Nagluto na ako at pagkatapos nagsimula na akong maglinis sa mga kalat nila kagabi, I picked up the bottles of wines at tinapon sa bin, hinugasan ko lahat ng mga baso at platong ginamit nila kagabi. I looked at the time and its 7:00, lumapit ako kay Sandro. "Sandro gising na, kumain na tayo" sab
Unbidden Tears Chapter 4: Flashback
"Despite of everything, I believe that people are really good at heart." ---- Anne Frank, The Diary Of a Young Girl Chapter 4 Dalawang araw na ang lumipas nong away namin ng asawa ko at wala na akong nakitang Sandro sa bahay, hindi pa siya umuwi hanggang ngayon. After he slapped me he just walk out at akala ko babalik lang siya pero hindi siya bumalik. Nasaan siya ngayon? Bakit hindi pa siya umuuwi? Hindi siya sumasagot sa mga tawag ko. Nagtatrabaho parin ako sa Coffee shop para madistract, wala rin akong ganang makipag usap kahit kanino. Kahit sina Miguel at Allison, I tried to avoid making a conversation with anyone. "Faye, hanggang kailan kaba maging ganyan? Parati kang tulala diyan eh" sabi ni Alisson, I sigh. It's time to talk to someone para mailabas ko ang sakit sa puso ko. Pero mapag aasahan ko ba to sila? I suddenly want to call Sherlyn, siya ang childhood bestfriend ko at nandon siya sa baguio ngayon. "Alisson, hindi umuuwi ang asawa ko" mahinang sabi ko sa ka
Unbidden Tears Chapter 5: Birthday
"I must have loved you a lot." -----Suzanne Collins, Mockingjay Chapter 5 Layuan mona ako, wala kang silbi sakin. Iyan lang ang parating nasa isip ko, it keeps repeating on my mind and keeps broking my heart. Huwag kang sumuko Faye. I keep reminding myself but failed and it made me miserable. Hindi na dito kumakain si Sandro, umaalis na siya nang hindi kumakain. He said that he doesn't like the foods that I cook anymore. It's like wala na akong asawa, para lang akong robot dito, padaloy daloy na walang pagmamahal na ibinibigay. Para na talagang walang saysay ang pagsasama namin, paggising niya sa umaga pumupunta agad sa trabaho, hindi na kami nakasabay kumain, pumupunta narin ako sa trabaho. Sa gabi halos di na siya makauwi, 2 to 3 na siya sa umaga makauwi at nakakatulog nalang ako sa kakahintay. Hanggang kailan kami maging ganito? Nakakasawa narin, sana mamanhid nalang ako sa sakit na nararamdaman ko pero hindi, patuloy parin ang sakit. I am currently laying in my bed
Pinakabagong kabanata
